Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η κόρη του Λοΐζου με τις δηλώσεις της υπέρ τρομοκρατών και ο βουλευτής Κυρίτσης με τις προτιμήσεις του στις μολότοφ είναι καλές ευκαιρίες να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αλλά και η διόγκωση του εξτρεμισμού, τα Εξάρχεια, οι επιθέσεις, η βία, οι κουκουλοφόροι, το μίσος που επικρατεί στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα είναι μερικά από τα κομμάτια του εφιαλτικού παζλ.
Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στα πρότυπα ενός τέτοιου κόσμου. Προτείνει ας πούμε ένα ευρωψηφοδέλτιο με σύμβολα κενά περιεχομένου αλλά με έντονο επικοινωνιακό γόητρο στην Αριστερά. Αρκεί να υπάρχει κληρονομική ή "περιθωριακή" χρυσόσκονη γύρω από το όνομά τους. Αρκεί να αντιπροσωπεύουν ένα τεράστιο απόλυτο τίποτα, ικανό να γοητεύσει το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ δια της άρνησης και του μίσους.
Στην ίδια την κοινωνία αιωρείται πάντα ένα κρυφό όραμα «αριστερολαγνείας» που κρύβει διάφορους μικρούς ή μεγάλους μεσσίες. Μικρές εστίες «ελπίδας», «διάσωσης» ή «απόδρασης» σε κάθε πρόβλημα. Αν δεν υπήρχε ο καπιταλισμός, δεν θα πληρώναμε φόρους, δεν θα πλούτιζε ο γείτονας πιο πολύ από μας, δεν θα αγόραζε ακριβό αυτοκίνητο και οι πολιτικοί δεν θα έλεγαν ψέματα. Θα λέγαμε μόνο εμείς!
Πάντα σκέφτονται κάπως έτσι: Αν άφηναν την Αριστερά να κυβερνήσει όπως εκείνη ήθελε, κάθε στιγμή θα ήταν ευκαιρία διάσωσης της ψυχής μας. Κανείς όμως, δεν θέλει τόση δικαιοσύνη στον κόσμο και δεν την αφήνουν. Ω, δεν είμαστε άξιοι μιας τέτοιας λύτρωσης αλλά τουλάχιστον, μπορούμε να την ονειρευόμαστε και ταυτόχρονα να μισούμε όλους τους άλλους.
Οι άνθρωποι αυτοί πουλάνε τρέλα αλλά συνεχίζουμε να ανεχόμαστε τον αμοραλισμό τους. Προτάσσουν το μίσος σε κάθε δυσκολία και απολαμβάνουν την ανοχή μιας κρίσιμης μάζας στην κοινή γνώμη. Και δεν πρόκειται μόνο για τους ψηφοφόρους τους. Εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν αναπτυχθεί στην ψυχολογία του Έλληνα συσσωρευμένα ένστικτα ενοχής και σύνδρομα αντιπάθειας. Έχει καλλιεργηθεί από καιρό το μίσος προς τους απέναντι, έτσι ώστε ο κατακερματισμός να αποτελεί μέσο ανοχής και παρασιτικής επιβίωσης για κάθε ανεύθυνη εξουσία.
Ο Ελληνάκος του μίσους είναι ο καταλληλότερος για να ανεχθεί τον μιθριδατισμό της εξουσίας. Γιατί και ο ίδιος σκέπτεται ακριβώς έτσι. Ο αλγόριθμος των αιτιών είναι τόσο πολύπλοκος που επιτρέπει τη διαιώνιση της αντιπάθειας σαν σφουγγάρι των ευθυνών. Ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλον και όλοι μαζί στον «αφανή ολετήρα» που κρύβεται πίσω από κάθε κακό.
Το μίσος είναι το φυσικό αποκούμπι των πτωχευμένων ανθρώπων. Εκεί επένδυε πάντα η Αριστερά και ακριβώς εκεί επενδύει και σήμερα. Μέσα από τον ιδεολογικό ρατσισμό και τον φασισμό της ιδεοληψίας. Να γιατί ο Κυρίτσης και η Λοΐζου δεν διανοούνται να αναγνωρίσουν την ήττα σε κανέναν άλλον εκτός από το συνάφι τους.
Δεν πρόκειται να ξεμπλέξει εύκολα η χώρα από το μύθο που ίπταται πάνω της. Και η λύσσα του εξτρεμισμού παραμένει η μόνιμη απειλή για τη δημοκρατία.
Μόνη λύση η αφύπνιση όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων που έχουν τη δύναμη να συνασπιστούν απέναντι στο εμφυλιοπολεμικό μένος που θα προκύψει, όταν χάσει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
