Tου Κώστα Μποτόπουλου
Κανονικοί άνθρωποι, φάκελοι με αρχές και χρονοδιαγράμματα και, επιτέλους, κάποια χαμόγελα - το μονίμως συνοφρυωμένο ύφος και η έλλειψη χιούμορ της συντριπτικής πλειονότητας των μελών της προηγούμενης ομάδας εξουσίας αποδείχθηκε καθρέφτης του ήθους της. Η αίσθηση της νέας αρχής πράγματι υπάρχει. Όμως η «επιστροφή στην κανονικότητα» έχει ακόμα να περάσει από μεγάλες δοκιμασίες, όπως μας θυμίζουν τα αλλεπάλληλα μπλακ άουτ της ΔΕΗ και το γενικότερο παράδειγμα παρακμής της μεγάλης αυτής δημόσιας επιχείρησης.
Η κυβέρνηση ζητά να κριθεί, και θα κριθεί, σε τρία κυρίως μέτωπα: υποδομές, επενδύσεις, ασφάλεια. Σε όλα θα πρέπει να ξεκινήσει σχεδόν από την αρχή και έχει να ανέβει δύσβατες ανηφόρες. Φαίνεται να έρχεται προετοιμασμένη, αλλά θα πρέπει να είναι έτοιμη να κάνει αλλαγές και άλματα, καθώς πολλοί τομείς της οικονομίας έμειναν συνειδητά πίσω, τόσο από ιδεοληψία της απερχόμενης κυβέρνησης όσο και από πρόθεση να στηθούν εξαρχής εμπόδια στο έργο της διαδόχου της.
Γι' αυτό πιστεύω ότι, παράλληλα με την αντιμετώπιση των έκτακτων αλλά αναμενόμενων περιστατικών τύπου ΔΕΗ (αλλά και Ασφαλιστικού, που κι αυτό με βεβαιότητα σε λίγο θα «σκάσει», καθώς και των εθνικών θεμάτων, των οποίων τις υπόκωφες, προς το παρόν, εκρήξεις ήδη ακούμε), η νέα κυβέρνηση θα πρέπει αμέσως να «ανοίξει το παιχνίδι» και να παρουσιάσει κάτι καινούργιο στους τρεις τομείς που προαναφέρθηκαν.
Όσον αφορά τις υποδομές, το προσφορότερο πεδίο είναι η ψηφιοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, η διασύνδεση αποκομμένων σήμερα τμημάτων του Δημοσίου, η υπαγωγή της φορολογίας και της υγείας αποκλειστικά σε τέτοιου τύπου επεξεργασία - ένα από πρώτη όψη τιτάνιο έργο, για το οποίο όμως υπάρχει και διεθνής εμπειρία και ελληνική τεχνογνωσία και πολιτική βούληση και οι κατάλληλοι άνθρωποι.
Για τις επενδύσεις, το κρίσιμο είναι να μην περιοριστεί η κυβέρνηση μόνο στην ποσοτική διάσταση αλλά να τολμήσει το ποιοτικό άλμα: σήμερα οι επενδύσεις στη χώρα αντιστοιχούν περίπου στο 16% του ΑΕΠ (από 14% το 2015), έναντι 59% στην απολύτως συγκρίσιμη Πορτογαλία (από 26% προ κρίσης). Η ανεργία έπεσε, αλλά κυρίως λόγω παροδικών και κακοπληρωμένων θέσεων εργασίας, ενώ η Ιρλανδία, που επίσης πέρασε από μνημόνιο, παράγει περί τις 10.000 θέσεις εργασίας τον χρόνο.
Η ελληνική οικονομία διαθέτει 145 επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μεγάλες ή μεσαίες με διεθνείς όρους, ενώ η Ιρλανδία 1.400. Είναι προφανές ότι, πέρα από την επικοινωνιακή καμπάνια και την αλλαγή κλίματος, χρειάζεται ένα γερό αλλά προσαρμοσμένο στις ειδικές ελληνικές ανάγκες φορολογικό σπρώξιμο (Πορτογαλία και Ιρλανδία έχουν 25% η πρώτη και 13% η δεύτερη συντελεστή για τις επιχειρήσεις), ένας συντονισμός των αποφάσεων με περισσότερο επιχειρησιακά παρά πολιτικά κριτήρια (η Ιρλανδία και η Πορτογαλία διαθέτουν ανεξάρτητες αρχές γι' αυτό το σκοπό: την IDA και την AICEP, αντίστοιχα) και απαραιτήτως η διασύνδεση πανεπιστημίων - επιχειρήσεων.
Δυο λόγια, τέλος, για την ασφάλεια. Κρίσιμη δεν είναι μόνο η πάταξη φαινομένων παρανομίας και παραβατικότητας και η βελτίωση της αίσθησης των πολιτών για τον προστατευτικό ρόλο του κράτους, αλλά και η αποφυγή κάμψεων της δημοκρατικής αρχής, ακόμα και σε επίπεδο συμβόλων: δεν πρέπει να προσφερθεί το παραμικρό επιχείρημα στους εχθρούς της δημοκρατίας. Μόνο υπηρεσία θα προσφέραμε στον αναμφισβήτητα ικανό και έμπειρο υπουργό, αν του το υπενθυμίζαμε τακτικά.
