Του Σάκη Μουμτζή
Επειδή ο Α.Τσίπρας έχει κοροϊδέψει πολλές φορές τον Ελληνικό λαό, θα πρέπει ό,τι λέει να το αμφισβητούμε εκ προοιμίου. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για μια τόσο σοβαρή συμφωνία που καθιστά την νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει, αμετάκλητη. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Στην συμφωνία με την FYROM το περιεχόμενο της οποίας δεν γνωρίζουμε, αν η συμφωνηθείσα διαδικασία δεν καταλήξει θετικά, το status quo ante είναι πρακτικώς αδύνατο.
Γι΄αυτό ακριβώς θα πρέπει να μελετήσουμε το σχετικό κείμενο, όχι μόνον στην ελληνική γραφή, αλλά και στην σλαβική και στην αγγλική.Οι εγχώριοι πολιτικοί απατεώνες είναι ικανοί να παρουσιάσουν στους Έλληνες πολίτες διαφορετικό κείμενο από αυτό που θα ισχύσει. Υπάρχει το προηγούμενο του 1983. (Μην ξύνω παλιές πληγές).
Τότε γιατί πανηγυρίζουν προκαταβολικά όλοι αυτοί οι ροζέ αριστερούληδες; τι διάβασαν που δεν το διαβάσαμε εμείς; Το non paper του Μαξίμου; Τις διαρροές του Τζανακόπουλου; Ή βλέπουν ειδήσεις μόνον στην ΕΡΤ; Δεν περίμεναν να δημοσιοποιηθεί το τελικό κείμενο, να δουν τους αστερίσκους και τις γκρίζες ζώνες, αν υπάρχουν, και μετά να επιδοκιμάσουν, αφού ούτως ή άλλως θα επιδοκίμαζαν.
Αυτό ακριβώς είναι το προκλητικό. Οι ροζέ αριστερούληδες -οι περισσότεροι προερχόμενοι από την αυτοαποκαλούμενη ανανεωτική Αριστερά- την προδιάθεση τους την μετέτρεψαν σε πραγματικότητα. Είναι γεγονός πως αυτός ο ιδεολογικός και πολιτικός χώρος κυριαρχείται από μιαν ενδιάθετη μετριοπάθεια. Και αυτό είναι κάτι το θετικό.
Όμως μερικές φορές αυτή η μετριοπάθεια αγγίζει το όριο του ενδοτισμού και ενός ανεξήγητου κατευνασμού. Να αποδεχτούμε μια κατάσταση, έστω και επιζήμια για τα συμφέροντα μας, αρκεί να αποφευχθούν οι εντάσεις και οι προστριβές. Ας χάσουμε εμείς, μόνον να μην δημιουργήσουμε προβλήματα στους άλλους. Εδώ επάνω στηρίζεται η σχολή του «υπογράφω ό,τι μου φέρετε. Συμφωνία νάναι και ό,τι νάναι».
Η μετριοπάθεια, ο διάλογος, οι καλές σχέσεις με τους γείτονες δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι βασικά στοιχεία για να προασπίσουμε τα συμφέροντα μας. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, υπάρχει η ισχύς και η πίεση, ως πολιτικά εργαλεία για την επίτευξη των εθνικών μας στόχων.
Απλά και αυτονόητα πράγματα που διαφεύγουν από την πολιτική σκέψη όλων αυτών των πολιτών, που έχουν αναγάγει τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό των «άλλων» σε δόγμα. Έτσι αρνούνται να αποδεχθούν την λειτουργία του συσχετισμού των δυνάμεων στις διεθνείς σχέσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση, εμείς είμαστε η ισχυρή χώρα, εμείς διαθέτουμε όλους τους άσσους και όχι οι γείτονες. Άρα εμείς επιβάλλουμε τους όρους μας. Αυτό υπαγορεύει η πολιτική της ισχύος.
Συνεπώς, ας περιμένουμε να δούμε τι έδωσε η ελληνική κυβέρνηση και τι πήρε και μετά σχολιάζουμε επί της ουσίας. Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω πως, επί του θέματος, δεν υπάρχει κυβερνητική απόφαση, αλλά απόφαση ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό δεν είναι εκτίμηση. Είναι γεγονός. Οι ΑΝΕΛ δεν στηρίζουν. Αλλά δεν βλέπω αυτό να το σχολιάζει κανένας έγκριτος –χωρίς εισαγωγικά—ροζέ αριστερός.
Μέσα στον ενθουσιασμό τους για μια συμφωνία που δεν διάβασαν, ξέχασαν αυτήν την λεπτομέρεια. Πώς γίνεται όμως άνθρωποι που διακρίνονται για την θεσμολαγνεία τους να παραβλέπουν το γεγονός πως μια κυβέρνηση, χωρίς νομιμοποίηση, θα δεσμεύσει την χώρα εσαεί;
Γιατί δεν ζητούν «εκλογές εδώ και τώρα»;
