Βία να είχαν περάσει δέκα μέρες από την επιβολή του πρώτου λοκντάουν και η διεθνής του κρατισμού άρχισε να παπαγαλίζει εν χορώ “τσιτάτα” του Κέυνς. Ξέρετε, του μεγάλου οικονομολόγου του 20ου που έβλεπε και ο κ.Ευκλείδης Τσακαλώτος στον ύπνο του να του υπαγορεύει επιστολές που ήθελε να φτάσουν πρώτα στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και μετά στο Γιάννη Στουρνάρα μέσω της “Εφημερίδα των Συντακτών” στις οποίες τους κατακεραύνωνε γιατί στήριζαν πολιτικά τις πολιτικές των μνημονίων. Όταν βέβαια ο κ.Τσακαλώτος έγινε κι ο ίδιος ο ΥΠΟΙΚ ο Κέυνς φαίνεται ότι σταμάτησε να τον επισκέπτεται στον ύπνο του και τον άφησε ήσυχο να εφαρμόσει ευλαβικά τις πολιτικές λιτότητας που του υπαγόρευε η κυρία Μέρκελ στον ξύπνιο του.
Κάπως έτσι γίνεται παγκοσμίως όλη η συζήτηση περί οικονομίας την εποχή της πανδημίας. Οι κρατιστές, μασκαρεμένοι πλέον σε μεταρρυθμιστές φιλελεύθερους, μας βομβαρδίζουν με πολλή οικονομική θεωρία του 20ου αιώνα χωρίς φυσικά να συζητούν πως ο καπιταλισμός, δηλαδή το σύστημα που χτίζει δημοκρατίες και διασφαλίζει τις ατομικές ελευθερίες μπορεί να γίνει πιο δίκαιο και συμπεριληπτικό.
Ακούσαμε και ακούμε ότι πρέπει ν’ ανοίξουν τα ταμεία και να βρέξει ο ουρανός χαρτονομίσματα, να δοθούν δάνεια χωρίς όρους ακόμα και χώρες που με τα χρήματα αυτά διατηρούν τις μικρές ή τις μεγάλες δικτατορίες τους αλλά δεν ακούμε κουβέντα για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να διορθωθούν συστημικές ασυμμετρίες που προάγουν τη φτώχεια.
Ακούσαμε ότι το κράτος πρέπει να ταΐσει τους πάντες αλλά όχι πως θα εντάξει στα συστήματα κοινωνικής πολιτικής αστέγους, παρίες, μειονότητες που αυτή τη στιγμή δεν έχουν καμία ουσιαστική οντότητα.
Έτσι είναι όταν ρητορεύεις σκορπίζοντας λεφτά των άλλων. Κανένας δεν πρόκειται να σε ρωτήσει που θα τα βρεις ή έστω τι θα κάνεις ώστε στο εξής να φτάνουν σε όσους τα δικαιούνται.
Στην Ελλάδα είδαμε και πολλούς φιλελεύθερους (με φωτεινή εξαίρεση τον κ.Στέφανο Μάνο) να υπερασπίζονται κι αυτοί τα δάνεια από την ΕΕ χωρίς κανένα όρο και αυτό σε μια χώρα που τα δέκα χρόνια της κρίσης και των τεσσάρων μνημονίων δεν κατάφερε να ξεριζώσει την ιδεολογία του μπαταχτσή. Και όπως συνήθως συμβαίνει “στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα” εισάγαμε στην ανθρωπότητα άλλη μια πρωτοτυπία κρατικής παρέμβασης: Το κράτος παρεμβαίνει πλέον ανοιχτά χωρίς κανένα πρόσχημα στα ιδιωτικά συμφωνητικά μεταξύ πολιτών και ασκεί κοινωνική πολιτική με τις περιουσίες τους.
Στην Ελλάδα διακρίνουμε τον κρατισμό μόνο στην οικονομία παραβλέποντας ότι αυτό καταλήγει να ρυθμίζει τις πιο ιδιωτικές πτυχές του βίου μας, ακόμα και τα κρεβάτια μας. Δείτε τι συμβαίνει στο λοκντάουν. Οι μόνες σχέσεις που το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει είναι οι συζυγικές. Όσοι δεν είναι παντρεμένοι και έχουν επιλέξει να μην συγκατοικούν δεν έχουν νόμιμο τρόπο να συναντηθούν. Μάλιστα ο Γενικός Γραμματέας Εμπορίου, Παναγιώτης Σταμπουλίδης, αφού έλυσε όλα τα προβλήματα του χαρτοφυλακίου του και πριν πατάξει το “κίνημα του μανικιούρ” θέλησε να ρυθμίσει μέχρι και το πως θα κάνουν σεξ όσοι τολμούν να διατηρούν σχέσεις χωρίς την ευλογία του κράτους. Να χρησιμοποιούν το skype είχε πει.
Γιατί όχι; Όποιος σου δίνει δανεικά χωρίς όρους, σε μπουκώνει με επιδόματα και αναδρομικά σε βάρος της ανάπτυξης και του ελευθέρως επιχειρείν και σου παίρνει το πορτοφόλι από την τσέπη για να μοιράσει το περιεχόμενό του δεξιά-αριστερά, φυσικά και θα έχει λόγο και στο πως και εάν εσύ θα κάνεις σεξ. Έτσι λειτουργούν τα πατερναλιστικά συστήματα.
Η μάχη κατά του πατερναλιστικού κράτους που ελπίζαμε ότι θα ξεκινούσε με την κυβέρνηση Μητσοτάκη τέλειωσε ήδη. Πριν καν αρχίσει. Όνειρο ήταν και πέθανε.
