Δεν γνωρίζουμε πόσοι απόστρατοι, πόσοι γεωπολιτικοί αναλυτές, διεθνολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες και πόσοι καθηγητές, που εκδηλώνονται σαν σκληροί υπερασπιστές της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, θα χωρέσουν τελικά στα ψηφοδέλτια των ακροδεξιών κομμάτων εν όψει των επερχόμενων εκλογών. Ούτε πόσοι από όσους υποστηρίζουν τις ίσες αποστάσεις και καταδικάζουν τον ιμπεριαλισμό, θα βρουν θέση στα ψηφοδέλτια των κομμάτων της αριστεράς.
Κοινό συστατικό τους, το περπάτημα πάνω στην πολιτική πασαρέλα του μίσους και της εχθρότητας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, απέναντι στις δυτικές δημοκρατίες και στην ελευθερία. Κοινό σημείο αναφοράς τους, η λατρεία του ολοκληρωτισμού, του εθνικισμού και του αυταρχισμού, που αποπνέει το καθεστώς της Μόσχας, η ισχύς του ενός ανδρός και η φτερούγα προστασίας του «πατερούλη».
Στην κοινή επιχειρηματολογία, η ύπαρξη των ναζί και του τάγματος του Αζόφ. Επιχειρηματολογία, που ενστερνίζεται και η πολιτική διάδοχος της Χρυσής Αυγής. Κι αν κάποιος τολμήσει να πει ότι το ακροδεξιό κόμμα στην Ουκρανία, που πήρε στις τελευταίες εκλογές της Ουκρανίας 1,7%, είναι πολύ μικρότερο της Χρυσής Αυγής και της Ελληνικής Λύσης, η συζήτηση θα μεταφερθεί στο Τάγμα του Αζόφ. Κι αν τολμήσει κανείς να εξηγήσει, ότι ένα τάγμα έχει μόλις 300 άνδρες, οπότε είναι αδύνατον οι 300 αυτοί ένοπλοι να αποτελούν τον στόχο των Ρωσικών στρατευμάτων και είναι αδύνατον αυτοί οι 300 να αμύνονται σε όλη την Ουκρανία, η επιχειρηματολογία των Ρωσόφιλων απογειώνεται σε άλλα επίπεδα.
Έτσι ακούσαμε σαν επιχείρημα, ότι η Ουκρανία είναι χώρα διεφθαρμένων ναρκομανών και ομοφυλοφίλων και ότι ακόμα και ο Πατριάρχης της Μόσχας Κύριλλος, στηρίζει τη Ρωσική εισβολή, με σκοπό να εμποδιστεί η προώθηση αμαρτωλών προτύπων ζωής, αντίθετων με τη χριστιανική παράδοση, φέρνοντας σαν παράδειγμα, το Gay Pride.
Και το πλέον ανατριχιαστικό επιχείρημα, υποστήριξης της Ρωσικής εισβολής, από τη πλευρά των πολυπληθών οπαδών του καθεστώτος Πούτιν είναι, ότι ο Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι Εβραίος και ότι στην Ουκρανία ζουν περίπου 200.000 Εβραίοι, οι οποίοι ελέγχουν την οικονομία της χώρας.
Αυτοί οι άρρωστοι εγκέφαλοι, προσπαθούν να κεντρίσουν και να υποδαυλίσουν τα πιο ταπεινά ρατσιστικά ένστικτα μίσους, που μπορεί να υπάρχουν σαν υπολείμματα, σε κάποιους ψυχικά διαταραγμένους συμπολίτες μας, ή σε φανατικούς οπαδούς του Εθνικοσοσιαλισμού. Και όλα αυτά, όταν οι μνήμες από το έγκλημα της σφαγής του Μπάμπι Γιάρ, του Σεπτεμβρίου του 1941, είναι ζωντανές. Όταν οι 200.000 Εβραίοι του Κιέβου, είχαν οδηγηθεί στη «Χαράδρα της Γιαγιάς» για θανατωθούν από τους Γερμανούς Ναζί.
Αλλά ούτε και ο εορτασμός της ιερής επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, κατάφερε να μεταβάλει την κοινή ως ένα σημείο, στάση των ακροδεξιών και των αριστερών στη χώρα μας.
Δεν θυμήθηκαν άραγε, ότι όλα είχαν ξεκινήσει για την Επανάσταση, το 1814 από την Οδησσό, με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας;
Δεν θυμήθηκαν άραγε, ότι και τότε η μικρή Ελλάδα, αγωνιζόταν για την ελευθερία της, την αυτοδιάθεση της, για τον αυτοπροσδιορισμό της, για το έθνος της, με υπέρμετρο θάρρος, πάθος και υπερηφάνεια, απέναντι σε ένα δυσανάλογα ισχυρό αντίπαλο; Κάτι που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία.
Δεν θυμήθηκαν τις επιστολές του Ρώσου Πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, μέσω των οποίων έδινε εντολές στα ρωσικά προξενεία στην Ανατολή να τονίζουν ότι η Ρωσία είναι παντελώς αμέτοχη όσων έχουν γίνει στη Μολδοβλαχία από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τους συνεργάτες του και ότι ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Α’ καταδίκαζε τον Υψηλάντη;
Δεν θυμήθηκαν τη Διακήρυξη της Ιεράς Συμμαχίας, του Απριλίου του 1821, εμπνεύσεως του Ρώσου Τσάρου, που καταδίκαζε σαν εγκληματική ενέργεια, κάθε φιλελεύθερη κίνηση των λαών των Βαλκανίων για εθνική απελευθέρωση; Και που είχε θέσει θέμα κατάπνιξης κάθε εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος που θα απειλούσε το τότε ισχύον καθεστώς;
Οι εκπρόσωποι της αριστερής διανόησης, πρόλαβαν ωστόσο να μας υπενθυμίσουν ότι το γεγονός της ύψωσης του Ιερού Λάβαρου της Επανάστασης, την 25η Μαρτίου 1821, είναι ένας αστικός μύθος. Λες και δεν γνωρίζουμε, ότι είναι δημιούργημα το μεγάλου Γάλλου φιλέλληνα και πρόξενου της Γαλλίας στην Πάτρα, Φρανσουά Πικεβίλ.
Πρόλαβαν να μας υπενθυμίσουν και να καταδικάσουν τις σφαγές της Τριπολιτσάς, τον Σεπτέμβριο του 1821, λησμονώντας ακόμα και την ερμηνεία, που είχε δώσει πολύ αργότερα ο Σπυρίδων Τρικούπης λέγοντας, ότι «ένας λαός που αποτινάζει πολύχρονο και βαρύ ζυγό, ενεργεί με μεγάλη σκληρότητα κατά των πρώην δυναστών του».
Και όλο αυτό το συνονθύλευμα των αντιδημοκρατικών και αντιδυτικών δυνάμεων, δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για την ομοιότητα των πολιτικών αντιλήψεων και απειλών του Βλαδίμηρου Πούτιν, με τις αντίστοιχες του Ταγίπ Ερντογάν. Δεν βρήκαν κοινά σημεία αναφοράς, όπως ότι :
Το όραμα του προέδρου Πούτιν, είναι η αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης, ενώ το όραμα του προέδρου Ερντογάν, είναι η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Σελίμ του Α’.
Οι Ρώσοι υποστηρίζουν ότι η Ουκρανία αποτελούσε πάντα μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και μετά τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, οπότε έχουν λόγο πάνω στις εξελίξεις, ενώ οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα, αποτελούσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οπότε έχουν συμφέροντα στην περιοχή.
Το Κρεμλίνο υποστηρίζει ότι η Ουκρανία αποτελεί ένα ιστορικό λάθος του Λένιν και του σχεδιασμού της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και της απόσπασης της από τη μητέρα Ρωσία, μετά από τη Σοβιετική κατάρρευση και αυτό είναι κάτι που πρέπει να διορθωθεί, ενώ παράλληλα η Άγκυρα υποστηρίζει ότι η Συνθήκη της Λωζάνης αποτελεί ένα ιστορικό λάθος του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, το οποίο πρέπει να διορθωθεί με την αναθεώρηση της.
Η Ρωσία, αναφέρεται στους Ρωσόφωνους πληθυσμούς που ζουν εντός της Ουκρανίας, στην Κριμαία και στο Ντονμπάς, που καταπιέζονται και πρέπει να προστατευτούν από τη μητέρα Ρωσία, ενώ την ίδια στιγμή η Τουρκία, αναφέρεται στους τουρκόφωνους μουσουλμάνους που ζουν στη Δυτική Θράκη, αλλά και στους μετανάστες μουσουλμάνους που ζουν σε όλη την Ελλάδα, που καταπιέζονται και πρέπει να προστατευτούν από τη μητέρα Τουρκία.
Οι Ρώσοι θεωρούν ότι η ακτογραμμή της Ουκρανίας, τους εμποδίζει την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα και γι’ αυτό προσάρτησαν την Κριμαία, ενώ οι Τούρκοι θεωρούν ότι τα ελληνικά νησιά, τους εμποδίζουν να βγουν στο Αιγαίο.
Ο Πούτιν θεωρεί ότι η Ρωσία κινδυνεύει από τη στρατικοποίηση των γειτονικών χωρών που ανήκουν στο ΝΑΤΟ και επιδιώκει την αποστρατικοποίηση τους, ενώ ο Ερντογάν θεωρεί ότι η Τουρκία κινδυνεύει από τη στρατικοποίηση των Ελληνικών νησιών και επιδιώκει την αποστρατικοποίηση τους.
Ας απαντήσουν όμως όλοι αυτοί στο εξής απλό ερώτημα. Άραγε σε περίπτωση Τουρκικής εισβολής στην Ελλάδα, θα ζητούσαν βοήθεια από τους Ευρωπαίους ή όχι; Και αν ναι, τι θα ήθελαν να μας στείλουν οι σύμμαχοι μας; Όπλα ή ανθρωπιστική βοήθεια; Σφαίρες ή σταφίδες;
