Του Σάκη Μουμτζή
Στις παλιές καλές εποχές του 3% όλη η αφρόκρεμα της ανανεωτικής διανόησης είχε εκχωρήσει τις υπογραφές της στο κόμμα που τις εμφάνιζε κατά το δοκούν. Όταν διάβαζε κάποιος το πρώτο όνομα ήξερε και όλα τα υπόλοιπα. Μονοτονία.
Όλοι αυτοί πίστευαν πως η υπογραφή τους προσδίδει στο κείμενο ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς είχαν μιαν αίσθηση διανοητικής υπεροχής απέναντι στον κοινό νου. Πίστευαν πως η υπογραφές τους διαμορφώνουν την πολιτική πραγματικότητα. Όταν κάποιοι πιστεύουν πως αποτελούν την «φωτισμένη πρωτοπορία», παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα.
Οι καιροί παρήλθον, το κομματίδιο του 3% θέριεψε, έγινε κυβέρνηση και τότε αποκαλύφθηκε το σκοτεινό πρόσωπο της αριστερής διακυβέρνησης. Οι «διανοούμενοι» αυτού του χώρου, άλλοι εξαγοράσθηκαν και άλλοι σεμνά και ταπεινά—χωρίς εισαγωγικά—αποσύρθηκαν στην σιωπή τους.
Κάποιοι από αυτούς, οι περισσότεροι, τακτοποιήθηκαν σε κάποιες κρατικές θέσεις. Δικαιολογημένα, καθώς έτσι παίζεται το παιχνίδι στην Ελλάδα.
Πριν από λίγες ημέρες, όταν το κομματικό καθήκον επέβαλλε την συλλογή υπογραφών για το αποκαλούμενο «Μακεδονικό», δεν εμφανίσθηκαν υπογραφές διανοουμένων, αλλά δημοσίων υπαλλήλων. Δίπλα στο όνομα τους υπήρχε πλέον και το κρατικό αξίωμα που κατείχαν, κάτι που αυτομάτως περιόριζε—για να μην πω εκμηδένιζε—την όποια αξία ακόμα είχε το όνομα τους στον μικρόκοσμο της διανόησης. Επειδή πολλά «ηχηρά»ονόματα του χώρου απουσίαζαν από την προχθεσινή διακήρυξη για το «Μακεδονικό», το σχετικό κείμενο για να παρουσιάζει μιαν αξιοπρεπή εικόνα εμπλουτίσθηκε με υπογραφές μετακλητών υπαλλήλων, κομματικών στελεχών τρίτης διαλογής και από συγγενείς υπουργών.
Κατάντια.
Αυτό ήταν ένα από τα θετικά της διακυβέρνησης της « πρώτης φοράς Αριστεράς». Απομυθοποίησε πλήρως όλα τα ιδεολογήματα με τα οποία είχε δέσει κοντά της ανθρώπους της Τέχνης και της διανόησης. Απέδειξε μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια πως το οικοδόμημα που έχτιζε για εφτά δεκαετίες είχε σαθρά θεμέλια και κατέρρευσε. Κάποιοι πρόλαβαν να διασωθούν. Οι περισσότεροι έχουν παγιδευτεί στα ερείπια της Αριστεράς και περιμένουν τους διασώστες. Δεν αντιλαμβάνονται πως πλέον είναι μόνοι τους.
Γιατί, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κυβερνώσα Αριστερά. Όσοι επικαλούνται εθνολαϊκισμούς και άλλα συναφή, συσκοτίζουν την ουσία του προβλήματος. Κυβερνά ένα κόμμα που αποτελείται από μαρξιστές. Αυτοί λαμβάνουν τις αποφάσεις. Οι υπόλοιποι είναι για την διεκπεραίωση της τρέχουσας καθημερινότητας.
Από την άλλη την μεριά διαπράττουν σοβαρό πολιτικό λάθος όσοι υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά, υπονοώντας πως κάπου υπάρχει μια άλλη Αριστερά προς αναζήτηση. Είναι λογικό μια τέτοια πολιτική θέση να ωθεί κάποιους—πολλούς ή λίγους—να συνεχίσουν να την αναζητούν στο Επέκεινα ή στην φαντασία τους.
Άλλωστε, το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα ενός χώρου το δίνουν και οι διανοούμενοι του. Η «ιντελλιγκέντσια». Όσο και να φθίνει ο αριθμός των ανθρώπων του πνεύματος που ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ακόμα ένας αριθμός από αυτούς, που παραμένουν ανέκφραστοι, παγωμένοι, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν τα όσα γίνονται.
Είναι εγκλωβισμένοι σε ιδεοληψίες δεκαετιών που αποτελούν πλέον μέρος της ταυτότητας τους. Έχουν απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν συμμετέχουν, αλλά αναζητούν με στωικότητα την χαμένη Αριστερά.
Το αποτέλεσμα μετρά πάντα στην πολιτική και αυτό είναι ένα. Η ριζοσπαστική Αριστερά ηττάται και στον προνομιακό της χώρο της «ιντελλιγκέντσιας». Δεν αραιώνουν μόνον οι υπογραφές, αλλά πυκνώνουν κιόλας οι φωνές αυτών που διαχωρίζουν την θέση τους από τα πεπραγμένα ΣΥΡΙΖΑ.
ΥΓ.Περιμένω τις υπογραφές συμπαράστασης για τον σύντροφο και μέγα χορηγό Μαδούρο.
