Του Γιάννη Παντελάκη
Μια συνήθως έγκυρη εφημερίδα έγραψε πως «προκάλεσε αίσθηση η ανάρτηση του Μίκη Θεοδωράκη». Και μια άλλη που της αρέσει η υπερβολή, αναφέρθηκε στον «σάλο που προκάλεσαν οι δηλώσεις του Θεοδωράκη». Ενδιάμεσα, υπήρξαν διάφορες εκδοχές με τις οποίες αντιμετωπίσθηκαν οι νέες δηλώσεις του μουσικοσυνθέτη με τις οποίες κατηγορεί τον Τσίπρα μεταξύ άλλων ότι τρώει τον αγλέορα και τον λογαριασμό τον πληρώνουν τα κορόιδα «και καταλήγει με την φράση ραντεβού στα γουναράδικα» ! Αν ο Θεοδωράκης δεν ήταν σημαντικός μουσικοσυνθέτης, όσα λέει κατά καιρούς θα τα άκουγε μόνο η παρέα του σε κάποιο καφενείο. Επειδή είναι, τα ακούμε όλοι.
Ο Θεοδωράκης μαζί με την πορεία του στην μουσική, είχε και μια πορεία στην πολιτική. Έντονη μάλιστα. Έχει ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό ωστόσο. Οι μετακινήσεις του από κόμμα σε κόμμα και από εξουσία σε εξουσία, έχουν έναν πληθωρικό χαρακτήρα και είναι μοναδικές. Από το «Καραμανλής ή τάνκς» του 1975, μέχρι το ειρωνικό «σύντροφε Αλέξη σε παραδέχομαι γιατί είσαι μάγκας» του 2016, υπάρχει ένας πολιτικός που δεν μπορείς να τον παρακολουθήσεις εύκολα. Αν τουλάχιστον θέλεις ν'' αναζητήσεις σ αυτή την πορεία ίχνη συνέπειας. Παρ όλα αυτά, κάθε πολιτική του δήλωσή αντιμετωπίζεται με ισχυρές δόσεις προβολής.
Ένας από τους λόγους αυτής της υπερπροβολής, δεν είναι μόνο η πληθωρικότητά του, αλλά προφανώς η βασική ιδιότητα του, αυτή του σημαντικού μουσικοσυνθέτη η οποία μερικές φορές λειτουργεί σχεδόν αθωωτικά ή απαλλακτικά για την δεύτερη. Το είπε ο Θεοδωράκης, είναι η αντίληψη που ακούγεται. Τι είπε, αν έχει βασιμότητα αυτό που είπε και αν συνδέεται αυτό που είπε με όσα έχει πει σε άλλη χρονική περίοδο, αποτελούν δευτερεύουσας σημασία θέμα. Ο Θεοδωράκης, σπάνια γίνεται αντικείμενο κριτικής για τις πολιτικές θέσεις του, έχει ενός είδους ασυλία γι'' αυτές.
Ένας δεύτερος λόγος για την μεγάλη δημοσιότητα που βρίσκουν οι θέσεις του, είναι πως επειδή ακριβώς είναι ιδιαίτερα προβεβλημένος, ο,τι πει, πουλάει. Ένα Μέσο ενημέρωσης, προβάλοντας τις δηλώσεις του (ανεξάρτητα από το περιεχόμενο ή την βασιμότητά τους), γνωρίζει πως θα κερδίσει αναγνωσιμότητα ή τηλεθέαση. Αυτό αρκεί. Βέβαια, η παρουσίαση των θέσεών του χωρίς κριτικές αναφορές σε αυτές, μετατρέπονται περίπου σε θέσφατο. Η απουσία κριτικής μετατρέπει τον λόγο του σε σημαντικό, χωρίς απαραίτητα να είναι. Τουλάχιστον όλες τις φορές, τουλάχιστον αυτό.
Οι νέες δηλώσεις Θεοδωράκη, είχαν δόσεις αυθαίρετων συμπερασμάτων και υιοθετούσαν παραδοχές που δεν έχουν αποδειχτεί, (πόσα χρήματα ξόδεψε ο Τσίπρας για το ταξίδι στην Κούβα). Τουλάχιστον ακόμα. Η αναπαραγωγή τους χωρίς επιφύλαξη (λόγω της προαναφερόμενης ασυλίας ή λόγω σκοπιμότητας), δεν κάνει τίποτα περισσότερο παρά να μιμείται τον ΣΥΡΙΖΑ και ν αναπαράγει ένα μεγάλο μέρος του τρόπου με τον οποίο έκτιζε παλαιότερα την αντιπολιτευτική του τακτική.
