Είναι πολλά τα ερωτήματα για τη λίστα των διοικητών στα νοσοκομεία της χώρας. Πολλά και για όσους επιθυμούν να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, ρισκάροντας να προκαλέσουν την κοινή γνώμη.
Όλες οι κυβερνήσεις κάνουν λάθη. Γιατί δεν ακολουθούν πάντα το «ευαγγέλιο» των αρχών τους ή επειδή δεν πλαισιώνονται αποκλειστικά από ανθρώπους ταυτόσημους με το κεντρικό διευθυντήριο των αποφάσεων.
Αν θέλουμε να συγκρίνουμε όμως την σημερινή κυβέρνηση με την προηγούμενη, θα δούμε μεταξύ πολλών διαφορών και μία ιδιαίτερη, προσδιοριστική για το χάσμα των δύο κομμάτων.
Κάθε φορά που δημιουργείται ζήτημα με κυβερνητικό λάθος ή αστοχία, μέσα σε λίγο διάστημα, υπάρχουν αντιδράσεις. Τις περισσότερες φορές από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Τώρα, η αντίδραση ήταν η παραίτηση του διορισθέντος πολιτευτή από την νέα θέση διοίκησης στο νοσοκομείο Καρδίτσας. Και είναι φανερό πως του ζητήθηκε άμεσα από το Μαξίμου.
Στον Πρωταγόρα του Πλάτωνα υπάρχει μία προκείμενη, με την οποία ο Σωκράτης θέλει να στηρίξει το επιχείρημα του για την καθολικότητα της πολιτικής αρετής. Λέει λοιπόν, πως αν κάποιος αρχίσει να αποκαλύπτει στους άλλους ότι είναι άδικος και ανήθικος, τότε σίγουρα θα τον περάσουν για τρελό και θα αρχίσουν να τον κοροϊδεύουν. Άρα είναι αναγκασμένος να προσποιείται τον ενάρετο, ακόμα κι αν όλοι γύρω του γνωρίζουν τα πεπραγμένα και την «ιστορία» του, χωρίς όμως να τους το έχει φανερώσει ο ίδιος. Αποδεικνύεται έτσι, ότι δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις πολιτικό «εναγόμενο» που θα έρθει αυτοβούλως να διατυμπανίσει τα λάθη του.
Στην Νέα Δημοκρατία όμως αντιδρούν. Και ο Μητσοτάκης αντιδρά ακόμα πιο γρήγορα. Και αποκαθιστά την τάξη πριν παγιωθεί ως αντίληψη η παρέκκλιση από τον κανόνα. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιδρούσαν. Έκαναν πως δεν άκουγαν τίποτα. Ότι δεν συνέβαινε ποτέ. Έκρυβαν τα πάντα κάτω από το χαλί και σήκωναν χαμογελαστοί το κεφάλι για να μην τους καταλάβουν.
Μια προσεκτική παρατήρηση σε όλες τις κινήσεις τους έδειχνε το ίδιο μοτίβο ανικανότητας: στην αρχή επινοούσαν κάτι «ρηξικέλευθο» και «ριζοσπαστικό» (ανοιχτά σύνορα, αύξηση κατώτατου μισθού, καίμε μνημόνια κτλ). Στη συνέχεια πανηγύριζαν και προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν με την επιλογή τους (είμαστε ανθρωπιστές, μόνο εμείς καταλαβαίνουμε πως γίνεται η διανομή του πλούτου). Και στο τέλος, όταν όλοι τους κράζουν, δεν έχουν ιδέα πώς θα διαχειριστούν ούτε τις αντιδράσεις ούτε και να υποστηρίξουν την ίδια τους την απόφαση.
Στη σημερινή κυβέρνηση υπάρχει πράγματι κάτι περίεργο. Από τη μία, συνεχίζουν να διατυπώνουν τον αξιακό τους κώδικα κι από την άλλη, να εμφανίζονται πρόσωπα σε θέσεις σημαντικών αποφάσεων που δεν προνοούν για τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Σαν να μην καταλαβαίνουν πως έχει αλλάξει ο κόσμος, πως όλα διακινούνται με μεγάλη ταχύτητα. Και σαν να μην έχουν ιδέα, τι έχει πει ο ίδιος ο Μητσοτάκης προεκλογικά ή τι έχει διατυπωθεί από βασικούς εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής σε κανάλια, συνεντεύξεις, εφημερίδες.
Το ατόπημα με την περίπτωση του νοσοκομείου Καρδίτσας ήταν μεγάλο. Έδωσε όμως την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πως τώρα η εξουσία ακούει. Και επειδή δεν διαθέτει κανένα «ηθικό πλεονέκτημα» σκύβει το κεφάλι και διορθώνει.
Αντίθετα οι φιλολαϊκοί αριστεροί «προηγούμενοι» δεν καταλάβαιναν τίποτα. Ούτε κραυγές ούτε γιουχαΐσματα ούτε παρατηρήσεις. Και έδιναν λόγο μόνο στον Μαρξ - ανάθεμα κι αν είχαν ιδέα ποιος είναι - και στην «περιούσια» ηθική τους.
Όπως και να το δεις, η «ντροπή» αποτελεί την ειδοποιό διαφορά του πολιτικού ανθρώπου από το «ζων» ον που προσπαθεί απλώς να επιβιώσει στο χώρο.
