Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πρόσφατα, σε τηλεοπτικό στούντιο διαπίστωσα- για άλλη μία φορά- πόσο εύκολο είναι να αναπτυχθούν συμπάθειες μεταξύ της παλαιοκομματικής πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην αναφέρω τους δεσμούς αίματος που τείνουν να αποκτήσουν οι παροπλισμένοι παλιοί Δεξιοί με το αριστερό περιβάλλον της σημερινής αντιπολίτευσης.
Αλλά και οι ευρωβουλευτές της ΝΔ απέδειξαν πρόσφατα την λανθάνουσα «ερωτική» τους διάθεση για την «ηττημένη Αριστερά» και την γοητεία που τους ασκεί η «αγωνιστικότητα» του Κομμουνισμού. Προφανώς, για να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα και τους παραπονεθούν οι «σύντροφοι» του Περισσού…
Τι συμβαίνει με την Δεξιά και την Αριστερά στην Ελλάδα; Γιατί «ερωτοτροπούν» τόσο πολύ, όταν σβήνουν τα φώτα της δημοσιότητας; Και γιατί στηρίζουν ο ένας τον άλλον, κάθε φορά που προκύπτει ιδεολογικό ζήτημα «αντιπαροχής» στο πολιτικό σύστημα;
Γιατί είναι καθεστωτικό πολιτικό «ζευγάρι». Γιατί πορεύτηκαν μαζί εδώ και 70 χρόνια, διανέμοντας την συντηρητική επιρροή τους στο πολιτικό σύστημα, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του θύτη και του θύματος. Και δραματοποιώντας την πολιτική ζωή στην Ελλάδα, έτσι ώστε να μην θιγεί ο κρατισμός στην διαχείριση της εξουσίας.
Ας μην γελιόμαστε, η Δεξιά πάντοτε ζήλευε τον «τρόπο» της Αριστεράς. Πάντοτε εποφθαλμιούσε τις μεθόδους της, τον οργανωτικό της οίστρο, την αποφασιστικότητά της στις «διεκδικήσεις». Και τις περισσότερες φορές, την χρησιμοποιούσε: για να διατηρεί ένα σημαντικό άλλοθι στην διαχείριση της εξουσίας, για να φοβίζει τους οπαδούς της, για να ενισχύει την ιδεολογική της βάση και κυρίως για να νέμεται η ίδια το κράτος δια των αριστερών «αγωνιστικών διεκδικήσεων» των συντρόφων.
Ο κομμουνισμός γκρεμίστηκε παγκοσμίως αλλά η ελληνική κοινωνία συνεχίζει ακόμα να γαλουχείται με ένστικτα εκδικητικότητας, φθόνου και μισαλλοδοξίας απέναντι στη συλλογική δημιουργία. Φτάσαμε σε τέτοιο σημείο απάθειας να ανεχόμαστε τα διαλυμένα πανεπιστήμια, τις συμμορίες των συνδικάτων, την απόλυτη μιζέρια στα σχολεία, την καταστροφή της οικονομίας, επειδή καμία εξουσία δεν τόλμησε ποτέ να αποκαλύψει την εκδικητική μανία των διαφόρων «θυμάτων» της αριστεράς. Αφήσαμε ανεξέλεγκτους τους μηχανισμούς της λαϊκιστικής προπαγάνδας να εκφυλίσουν τη συνείδηση των νέων ανθρώπων, μαθαίνοντάς τους να καταστρέφουν και όχι να δημιουργούν. Χτίσαμε ταξικές και όχι δημιουργικές συνειδήσεις. Κανείς αριστερός δεν αποδέχτηκε ποτέ την ήττα του εμφυλίου και η τυραννία της εκδίκησης συνεχίζεται ακόμα.
Σήμερα, σχεδόν έχουμε ανακαλύψει το ψέμα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ξέρουμε πια ότι Αριστερά και Δεξιά είναι οι δύο μεγάλες φαντασιώσεις που εξέθρεψαν τον συντηρητισμό των Ελλήνων και εμπόδισαν όλες τις μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Ωριμάζουμε από τις συνθήκες. Ακόμα όμως, δεν αντιδρούμε. Μόνο αγανακτούμε, όταν 150 εμμονικοί άνθρωποι κλείνουν το κέντρο της Αθήνας και προσποιούνται τους προστάτες του λαού. Πάντα με το αζημίωτο των αποδοχών και της εξουσίας τους.
Αυτό που μας εμποδίζει να στείλουμε την Αριστερά στον αγύριστο, είναι κυρίως η Δεξιά. Για να μην χάσει το βαρίδι της πλάστιγγας και εξαφανιστεί και η ίδια. Είναι πάντα ο μόνιμος αντίζηλός της και έλκει την υπόστασή από την επίπλαστη αντιπαλότητα που συντηρεί απέναντί μας.
Η αποδόμηση της Αριστεράς θα επέλθει μόνο από την αποκάλυψη του ρόλου της Δεξιάς. Μαζί θα φύγουν από τις συνειδήσεις μας και μαζί θα εξαφανιστούν δια παντός από το πολιτικό σύστημα.
Έχουμε χρόνο ακόμα μπροστά μας. Έχουμε όμως και την υπομονή να το πετύχουμε…
