Του Σάκη Μουμτζή
Σε μερικά εγκλήματα το θύμα δολοφονείται και μετά τον θάνατο του. Είτε με την αμφισβήτηση της ηθικής του υπόστασης είτε με την απόδοση, εκ των προτέρων, ελαφρυντικών στον δράστη που αναφέρονται όχι στην συγκεκριμένη συμπεριφορά του, αλλά στην κοινωνική του θέση.
Δυστυχώς, στο αποτρόπαιο έγκλημα της Ρόδου συνέτρεξαν και οι δύο περιπτώσεις συνεπικουρούμενες και από μια τρίτη. Το θύμα ήταν γυναίκα. Τι σχόλια ακούσαμε με άμεσο τρόπο ή υπαινικτικό;
Διαβάσαμε ή ακούσαμε πως το θύμα δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται μέσα στο σπίτι με δύο συνομήλικα αγόρια. Άρα... Η συνεπαγωγή οδηγεί στον επιμερισμό ευθύνης για την δολοφονία και στην άτυχη κοπέλα. Λες και κάθε φορά που βρίσκεται ένα κορίτσι με δύο αγόρια σε ένα σπίτι, η φυσική κατάληξη αυτής της παρέας είναι η δολοφονία της κοπέλας. Νομίζω πως μερικοί έχουν χάσει εντελώς τον έλεγχο των όσων λένε και μάλιστα με λόγο δημόσιο.
Επί πλέον μάθαμε πως οι φερόμενοι ως δράστες είναι δύο: ένας Αλβανός και ένας Έλληνας από καλή οικογένεια της Ρόδου. Και μόνον η εκφορά αυτού του λόγου δίνει εκ των προτέρων ελαφρυντικά στον Έλληνα και επιβαρύνει την θέση του Αλβανού, γιατί είναι Αλβανός και γιατί δεν προέρχεται από καλή οικογένεια. Λες και γόνοι καλών οικογενειών δεν έχουν επιδείξει εγκληματική συμπεριφορά. (Σηκώνει δε πολύ συζήτηση τι σημαίνει «καλή οικογένεια» και τα κριτήρια ορισμού της).
Στο συγκεκριμένο έγκλημα συγκεντρώνονται πληθώρα στοιχείων που χαρακτηρίζουν την κοινωνίας μας. Η βία κατά των γυναικών, που στην προκειμένη περίπτωση είναι θανατηφόρα, ο ρατσισμός και το ταξικό πρόσημο. Και κατόπιν ο χυδαίος τρόπος που ορισμένα ΜΜΕ και σχολιαστές αντιμετώπισαν αυτήν την δολοφονία.
Και εδώ όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, άλλοι φωναχτά και άλλοι χαμηλόφωνα, είπαν το ξεδιάντροπο: «τα ήθελε και τα ''παθε». Σχεδόν εξισώνουν το θύμα με τους θύτες, απαλλάσσοντας τους ουσιαστικά. Και βέβαια ουδείς θα έκανε αυτούς τους αισχρούς υπαινιγμούς αν το θύμα θα ήταν άνδρας. Κανένας δεν θα έλεγε «και τι δουλειά έχει ένα αγόρι σε ένα δωμάτιο με δύο κορίτσια, έστω συνομήλικα;»Θα εθεωρείτο όχι απλώς φυσιολογικό, αλλά και μαγκιά.
Δεν υπεισέρχομαι στα χαρακτηριστικά αυτής της δολοφονίας γιατί δεν γνωρίζω όλα τα στοιχεία και γιατί δεν είναι δουλειά ενός σχολιαστή να δικάζει. Δουλειά μου είναι να αναλύω το πώς προσεγγίζουν το συγκεκριμένο γεγονός διαμορφωτές της κοινής γνώμης, άλλοτε λόγω ενός υφέρποντος ασυνείδητου ρατσισμού και σεξισμού και άλλοτε με πλήρη επίγνωση αυτών που γράφουν.
Επίλογος.
Οι τραγικοί γονείς του θύματος, δυστυχώς, βιώνουν την δεύτερη δολοφονία της κόρης τους. Και το κάνουν με θαυμαστή αξιοπρέπεια. Το τι ακριβώς έγινε στην Ρόδο μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ, γιατί σχεδόν πάντα σε αυτά τα εγκλήματα επικρατεί η εκδοχή του ισχυρότερου.
Το ελάχιστο που μπορεί να κάνουμε όλοι εμείς, είναι να σεβαστούμε την μνήμη της 21χρονης και τον πόνο των γονιών της.
