Όλοι μας έχουμε διαβάσει δεκάδες άρθρα για τα όσα συμβαίνουν με τον κορονοϊό, έχουμε δει ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων, έχουμε δει τις άδειες πλατείες στην Ιταλία, διαφωνούμε για το εάν έπρεπε να γίνει το καρναβάλι στην Πάτρα, και ξαφνικά έρχεται μια ανάρτηση στο twitter από έναν Ιταλό γιατρό και συγκλονιζόμαστε.
Δάκρυα στα μάτια, κόμποι στο λαιμό, σταματάνε οι σκέψεις .
Οι λέξεις από το tweet του Ιταλού γιατρού ζωντανεύουν, γίνονται ταινία, γίνονται θρίλερ, μπροστά μας, μέσα μας, πάνω μας δίπλα μας. Βρισκόμαστε μέσα στο νοσοκομείο, εκεί όπου έχουν καταργηθεί οι διάφορες κλινικές και έχουν γίνει όλες μια. Δεν υπάρχουν παθολογική, ορθοπεδική , ουρολογική, υπάρχουν μόνο κρεβάτια που γεμίζουν με ανησυχητικό και αυξανόμενο ρυθμό. Δεν υπάρχουν πια ειδικότητες, δεν υπάρχουν ιεραρχίες, όλοι μάχιμοι όλοι ενωμένοι και ταυτόχρονα τόσο ευάλωτοι…
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή θύματα. Δεν βλέπουν τις οικογένειες τους, δεν ζούνε, ή μάλλον ζούνε σε μια άλλη διάσταση, παρασυρμένοι από το τσουνάμι, βιώνουν τις καταστάσεις με μια άλλη ταχύτητα.
Έχουν γίνει η ασπίδα απέναντι σε έναν εχθρό που απειλεί το τρόπο ζωής τους όπως τον είχανε βιώσει μέχρι σήμερα. Βλέπουμε την κούραση σχηματισμένη σε πρόσωπα που δεν είχαν ποτέ κουραστεί, βλέπουμε την απελπισία εκεί που υπήρχε η αισιοδοξία.
Ο Ιταλός μας περιγράφει έναν πόλεμο που μέχρι σήμερα είχε δει από μια θέση στον κινηματογράφο ή από τον καναπέ του. Και μέσα στην μάχη , αποφασίζει να μιλήσει, να εκφραστεί να φωνάξει για τον αγώνα τους, για τον τρόμο τους. Να μας βοηθήσει να προετοιμαστούμε να προφυλαχτούμε.
Ύστερα από το tweet του Ιταλού γιατρού ο Κορονοϊό δεν είναι μόνο οι αριθμοί θετικών κρουσμάτων, δεν είναι μόνο τα νούμερα των απρόσωπων θυμάτων, δεν είναι εικόνες από άδειες πλατείες, δεν είναι κάποιος απροσδιόριστος φόβος.
Τώρα είναι και για όλους εμάς μια πραγματική μάχη με θύματα, αλλά μαζί και με ήρωες που γίνονται οι ίδιοι θύματα και απελπίζονται γιατί δεν μπορούν να τους σώσουν όλους.
Ο Ιταλός γιατρός, πνιγμένος από σκέψεις και συναισθήματα βγαίνει και φωνάζει. Και γράφει ένα tweet, και εμείς ακούμε την φωνή του, ακούμε τις κραυγές του, κουφαινόμαστε, βουβαινόμαστε από τις λέξεις του, μένουμε ακίνητοι και σκεφτόμαστε. Θεέ μου, τι δύναμη που έχουν οι λέξεις, μια μικρή αλλαγή στη σειρά τους, στην επιλογή τους στο ύφος τους, στην σκληρότητα τους, στη γλύκα τους.
Γράφει για τον αναπνευστήρα χρυσάφι, συγκλονίζεται από το πόσα δείγματα είναι θετικά, θετικά θετικά. Δείξτε μια στάλα έλεος μας γράφει. Μας γράφει με λέξεις, και μιλάει σε όλον τον κόσμο.
Με λέξεις μας συγκλονίζει, μας παίρνει μαζί του, στην μάχη του, στον αγώνα του και στην αγωνία του. Με τον γραπτό λόγο, με τις λέξεις χτίσθηκε ο πολιτισμός μας. Με τις λέξεις αποτυπώθηκαν η φιλοσοφία, η δημοκρατία, οι επιστήμες. Τις έχουμε ξεχάσει τις λέξεις, τον έχουμε απαξιώσει τον γραπτό λόγω στην εποχή του netflix, του instagram και του youtube.
Και έρχεται ο Ιταλός ήρωας και τα σαρώνει όλα με τις λέξεις του.
Εξαφανίζει όλα τα ρεπορτάζ, όλα τα videos, όλες τις εικόνες.
Δημιουργεί τις δικές του εικόνες, ταινίες ολόκληρες, μυθιστορήματα καλογραμμένα και best sellers. Με τις λέξεις, αυτές που είναι βγαλμένες από την ψυχή του, τις λέξεις που με κάποια μαγική και απροσδιόριστη δύναμη τις βάζει σε μια εκπληκτική σειρά, τις επιλέγει μια μια, χωρίς προσπάθεια, έτσι όπως βγαίνουν από το κουρασμένο σώμα του και την πληγωμένη καρδιά του.
Είμαστε όλοι μαζί του, μας συγκλόνισε και μας θύμισε αυτή την μαγική διάσταση της τέχνης των λέξεων που όταν την συναντάμε της δίνουμε και το 51 και το 49.
Claudio Furlan/LaPresse via AP
