Του Σάκη Μουμτζή
Αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι 54 μήνες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σήμερα θα λέγαμε πως, απλώς, έχουμε μια κυβέρνηση που λειτουργεί. Τίποτα παραπάνω.
Όμως, μετά την λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, λέμε πως στην Ελλάδα γίνεται μια κοσμογονία. Πάντα μετρά από πού ξεκινάμε. Και η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε από το μηδέν σε πολλούς τομείς και σε άλλους από σημείο με αρνητικό πρόσημο.
Έτσι, προχθές στην βουλή, στην συζήτηση για τον προϋπολογισμό, είδαμε τις δύο Ελλάδες που καθρεφτίζονταν στα πρόσωπα του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα.
Ο πρωθυπουργός ανέπτυξε το οικονομικό πρόγραμμα του 2020. Και πάλι είπε λίγα και συγκεκριμένα. Αλλά εξήγγειλε ελαφρύνσεις στα βάρη που φόρτωσε στην μεσαία τάξη ο Αλ. Τσίπρας. Και δεν είναι λίγο αυτό. Συγχρόνως, φαίνεται πως γίνεται μια προσπάθεια η πατρίδα μας να πάψει να θεωρείται μια χώρα υψηλού επιχειρηματικού ρίσκου, από τους ξένους επενδυτές.
Έργο δύσκολο, καθώς η Ελλάδα έχει ένα έντονα αντιεπενδυτικό παρελθόν. Φαίνεται πως οι αποκρατικοποιήσεις θα είναι και πάλι ένας από τους μοχλούς ανάπτυξης της οικονομίας μας.
Με λίγα λόγια ο πολίτης έχει την εικόνα μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να επαναφέρει την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, με όχημα την ιδιωτική πρωτοβουλία. Επίσης παρατηρεί και επιβραβεύει τις προσπάθειες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να επιβάλει τον νόμο και την τάξη. Δεν είναι τυχαίο που ο προϊστάμενος υπουργός είναι πρώτος σε δημοτικότητα, ενώ το έργο του το αναγνωρίζει το 54% των πολιτών και το 20% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Απέναντι σε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να σπρώξει την Ελλάδα μπροστά, έχουμε τον τέως πρωθυπουργό που με λόγο οξύ και καταγγελτικό, δείχνει άνθρωπο που δεν κατάλαβε πως το 2020 δεν έχει καμιά σχέση με το 2012. Η παρουσία του προχθές στην βουλή φανέρωσε την ένδεια συγκροτημένου αφηγήματος απέναντι στον λόγο του Κυρ. Μητσοτάκη και στα έργα της κυβέρνησής του.
Πράγματι είναι δύσκολο για ένα κόμμα που βρίσκεται στην δίνη ενός απροσδιόριστου ιδεολογικού μετασχηματισμού, να εκφέρει πλήρως αρθρωμένο πολιτικό λόγο.
Δεν είναι όμως μόνον αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γνήσιο δημιούργημα των μνημονίων και της αντιμνημονιακής ρητορείας. Έτσι σάλταρε στην εξουσία. Σήμερα, που προσπαθούμε να επανακτήσουμε την κανονικότητα, ο Αλ. Τσίπρας βρίσκεται έξω από τα νερά του. Δεν ξέρει πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι, και αυτό φαίνεται. Γι'' αυτό και ο λόγος του μυρίζει παρελθόν. Εκεί βρίσκονται οι ένδοξες ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί το κόμμα του 4% καβαλώντας το αντιμημονιακό κύμα, έφτασε στο 37%.
Σήμερα ο Αλ. Τσίπρας δεν έχει να προτείνει ένα όραμα, έστω θολό, στους πολίτες. Προσπαθεί να ανανεωθεί, αλλά επιχειρεί να το κάνει με φθαρμένα υλικά του παρελθόντος, γιατί μόνον στο παρελθόν μπορεί να κοιτά.
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι να περιμένει ένα μεγάλο λάθος του Μητσοτάκη. Και όσο ο Μητσοτάκης δεν το διαπράττει, ο Τσίπρας επιχειρεί να το ανακαλύψει, επινοώντας ακροδεξιές πολιτικές. Κατρακυλά σε μια πραγματικότητα που μόνον τα στελέχη του την αναγνωρίζουν.
Η συζήτηση στην βουλή έδειξε για μιαν ακόμα φορά πως η Νέα Δημοκρατία παίζει χωρίς αντίπαλο. Και αυτή η κατάσταση, αν και είναι νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα, δύσκολα θα ανατραπεί.
