Photo by George Marks/Getty Images/ Stringer
Του Σάκη Μουτζή
Πέρασε μια εβδομάδα από το πολύκροτο άρθρο του Θανάση Μαυρίδη που προκάλεσε τόσες αντιδράσεις - που πολλές φορές πέρασαν το όριο της στοιχειώδους ευπρέπειας - αλλά και 2500 likes, κάτι που δείχνει πως τάραξε τα νερά. Θα προσπαθήσω εντελώς ψυχρά, να αναδείξω τον κεντρικό πυρήνα του κειμένου, που βέβαια δεν ήταν αν θα γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας ο Κώστας - όχι Κωνσταντίνος, Θανάση - Καραμανλής, ούτε οι αρμοδιότητες του, ούτε το πώς θα εκλεγεί.
Ο βασικός πυρήνας του άρθρου ήταν, πώς θα πορευθεί η Νέα Δημοκρατία. Δηλαδή αν θα βαδίσει ενωμένη και συντεταγμένη προς την εκλογική νίκη ή αν θα βυθιστεί σε έναν νέο κύκλο εσωστρέφειας με οδυνηρά αποτελέσματα για την ενότητα της. Φαίνεται πως πολλοί Νεοδημοκράτες αγνοούν πως το κόμμα τους παραμένει αδιαταράκτως συμπαγές, γιατί όλα, μα όλα, τα στελέχη του υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την διακυβέρνηση 2004-2009, καθώς και αυτήν του 2012-2014. Κι έτσι πρέπει.Τ α μεγάλα και σοβαρά κόμματα σέβονται τους πρώην αρχηγούς τους και τιμούν το πρωθυπουργικό έργο τους. Μέσα από αυτόν τον σεβασμό εξασφαλίζεται η συνέχεια του κόμματος.
Έτσι, π.χ. βρίσκω αδόκιμη πολιτικά την κριτική που γίνεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη για την στάση του απέναντι στον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ. Αν καταδίκαζε την νέα δίωξη του θα είχε αβέβαια οφέλη και σίγουρες ζημίες. Άλλωστε αυτοί που τον κατηγορούν, οι περισσότεροι δεν ψηφίζουν την Νέα Δημοκρατία. Και αυτοί που θα την ψήφιζαν και διαμαρτύρονται σήμερα, όταν έρθει η ώρα της κάλπης, δεν θα θυμηθούν τον Γεωργίου. Άλλωστε το τι πιστεύουμε εμείς «οι απέξω» για την διακυβέρνηση Καραμανλή, ελάχιστα πρέπει να ενδιαφέρει τον Κυριάκο. Οι εκλογές κερδίζονται όχι με την ερμηνεία του παρελθόντος, αλλά με τον προγραμματισμό και την προσδοκία του μέλλοντος.
Νομίζω πως πρέπει να καταστεί σαφές παντάπασιν, πως η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας. Τα στελέχη του στοιχίζονται πίσω από συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και όχι κάτω από ασαφείς ιδεολογικές αρχές. Τα κόμματα ιδεολογικής ενότητας – όπως είναι αυτά της Αριστεράς - επιζητούν την ερμηνεία της ιδεολογίας τους, την ιδεολογική καθαρότητα, και επειδή υπάρχουν πολλές ερμηνείες προκύπτουν και οι πολυδιασπάσεις. Όσοι στον χώρο του «ακραίου φιλευθερισμού» περιμένουν από την Νέα Δημοκρατία στο πρόγραμμα της να αναφέρεται σε απολύσεις, σκληρά μέτρα, κλπ, ας παίξουν μπάλα σε άλλο γήπεδο. Στο ξηρό της Νίκαιας. Η Νέα Δημοκρατία παίζει μπάλα στο Γουέμπλεϋ, γιατί είναι κόμμα εξουσίας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης λοιπόν οφείλει να κινηθεί με γνώμονα το συμφέρον της παράταξης του. Η επιβεβλημένη ανανέωση προσώπων θα πρέπει να υπακούσει στην ανάγκη της ενότητας του κόμματος. Είχα γράψει παλαιότερα, πως η κ. Φ. Γεννηματά άριστα πράττει, για το συμφέρον της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, και διεξάγει διμέτωπο αγώνα τόσο κατά του ΣΥΡΙΖΑ όσο και κατά της Νέας Δημοκρατίας. Με την ίδια ευκολία γράφω σήμερα, πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης άριστα πράττει και υπερασπίζεται την διακυβέρνηση Κώστα Καραμανλή.
Στην πολιτική ανάλυση και στην πολιτική πρακτική, κυριαρχούν δύο πολύ απλές έννοιες. Ο συσχετισμός των δυνάμεων τόσο στο γενικότερο πεδίο, όσο και στο εσωκομματικό και ο υπολογισμός του κόστους και του οφέλους μιας πολιτικής. Μάλιστα σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει ο ηγέτης να προσμετρήσει, αν το σημερινό όφελος σε βάθος χρόνου μετατραπεί σε κόστος, και αντιστρόφως. Τα μεγάλα κόμματα πορεύονται - ή θα πρέπει να πορεύονται- με τα νοητικά εργαλεία του ορθού λόγου, μακριά από φανατισμούς και συναισθηματικές εκρήξεις που επηρεάζουν και «θολώνουν» την κρίση των ηγετών.
Επανερχόμενος στο άρθρο του Θανάση Μαυρίδη, θα ήθελα να πω, ότι σε αυτό ήταν έκδηλη η αγωνία του για την ενότητα της Νέας Δημοκρατίας, κατά την δική μου ερμηνεία. Και σωστά πρέπει να επιζητούμε όλοι αυτήν την ενότητα, γιατί – καλώς ή κακώς - η Νέα Δημοκρατία είναι το τελευταίο και μοναδικό ανάχωμα στον μαρξισμό.
