Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Ο κόσμος φοβάται. Ότι δεν θα έχει για να φάει και για να πληρώσει τους λογαριασμούς στο σπίτι, ότι θα χάσει τη δουλειά του και δεν θα βρει άλλη, ότι θα τον ληστέψουν και θα τον δείρουν και θα τον βιάσουν, ότι ο τόπος του θα κατακτηθεί, και μάλιστα χωρίς πόλεμο — αυτό κάπως θα το καταλάβαινε. Είτε φοβάται ότι όλα αυτά θα συμβούν στον ίδιο αύριο κιόλας, ή ότι πάντως είναι αναπόδραστο κάτι τέτοιο με την παρούσα κατάσταση πραγμάτων, είτε ξέρει κάποιον που υφίσταται ήδη κάποια από αυτά. Ή κάποιους.
Και ο κόσμος αυτός είναι πολύς. Είναι ο πιο πολύς. Ή μάλλον: είναι τόσος ώστε αρκεί μία μετακίνησή του προς τα εδώ ή προς τα εκεί για να αλλάξει η πορεία μιας χώρας — και μιας ηπείρου. Δεν είναι άνθρωποι (οι 9 στους 10 από αυτούς) βαμμένοι πολιτικά, με αυτήν ή την άλλη ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα στα δόντια. Κι αν η αναλογία, αυτό το αυθαίρετο 9/10, σας φαίνεται μεγάλη, δεν έχω κανένα πρόβλημα να τη ρίξω όσο θέλετε. Ας πούμε λοιπόν πως οι 5 στους 10 από αυτούς είναι ό,τι ταιριάζει περισσότερο στην ανάλυσή σας — π.χ., πείτε ότι είναι ακροδεξιοί και λούμπεν, ή απλώς πείτε τους white trash, ή πείτε τους γόνους μελαχρινών μεταναστών που έφτασαν σ' αυτή τη χώρα προ ενός αιώνος και τώρα πια τη θεωρούν, και είναι, δική τους — πείτε τους ό,τι θέλετε.
Όπως και να τους ονομάσουμε, ό,τι ταμπέλα και να τους βάλουμε, πάλι είναι πολλοί. Πάλι είναι υπεραρκετοί για να αλλάξει, έτσι και το αποφασίσουν, η πορεία μιας χώρας — και μιας ηπείρου. Με ένα τους απλό νεύμα. Και με έναν φάκελο με ένα ψηφοδέλτιο μέσα του.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν πελώρια δύναμη και, μέσω του ιερού εκλογικού τους δικαιώματος, μπορούν να κάνουν τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα. Κι αν πράγματι τους χαρακτηρίζει απολύτως κάτι, ας το πούμε ευθύς αμέσως: είναι ευεπίφοροι στη χειραγώγηση από τους λαϊκιστές «αντισυστημικούς» της Ακροδεξιάς, που βγαίνουν στον πολιτικό στίβο χωρίς καν να παραδέχονται πως είναι Ακροδεξιοί — καθώς κυρίως ψαρεύουν μέσα στα εργοστάσια, στις φτωχογειτονιές, σε φαβέλες, σε γειτονιές και συνοικίες που τείνουν να φεβελοποιηθούν και να γκετοποιηθούν, σε επαρχίες που ερημώθηκαν, σε πόλεις που έχασαν τις αυτοκινητοβιομηχανίες τους και θυμίζουν αστικά φαντάσματα, και σε όλα τα άλλα προπύργια της κάποτε κρατούσας εκεί Αριστεράς: στον ίδιο κόσμο με εκείνην στοχεύουν, και βεβαίως πολύ σοφά πράττουν και στοχεύουν σ' αυτόν — η ιδεολογία δεν έχει DNA, δεν είναι εγγεγραμμένη στα χρωμοσώματά μας. Εκείνο που είναι εγγεγραμμένο στα χρωμοσώματά μας είναι το ένστικτο της επιβίωσης — είναι το Εγωιστικό μας Γονίδιο που θα κάνει τον καθένα από εμάς να ρίξει ένα τρένο με σπασμένα φρένα πάνω σε ένα πούλμαν γεμάτο προσκόπους παρά στο δικό του παιδί.
Πράγμα πολύ πιο δύσκολο από το να συναινέσουμε στην περιστολή κάποιων δικαιωμάτων που στα αυτιά μας ακούγονται εντελώς first world problems, σωστά;…
Οι λαϊκιστές αυτοί ηγέτες, όπως είπαμε, σπανίως θα δηλώσουν πώς λέγεται στ' αλήθεια αυτό που είναι. Θα το κάνουν οι παρανοϊκοί Χρυσαυγίτες, π.χ., που ομνύουν στον Χίτλερ, ηδονίζονται με τη σβάστικα που πολέμησαν και ποδοπάτησαν ενωμένοι οι Έλληνες, και είναι δηλωμένοι διώκτες των Εβραίων — και μίας σειράς άλλων εθνικών ή κοινωνικών ομάδων. Αλλά όμως οι άλλοι, οι «αντισυστημικοί», οι μέινστριμ ηγέτες και ηγετίσκοι, θα το κρύψουν. Τους αρκεί απλώς να λένε με στόμφο, με έπαρση και με μπόλικα σάλια όπου κρίνουν απαραίτητο όσα λαχταράνε να ακούσουν οι άνθρωποι αυτοί: πως θα τους σώσουν με κάθε τρόπο από όσους επιβουλεύονται τη δουλειά τους, την περιουσία τους, το σώμα τους και τη χώρα ή τον τόπο τους — δηλαδή από όσους επιβουλεύονται ή υποτίθεται ότι επιβουλεύονται την ύπαρξή τους, την ταυτότητά τους, την ουσία τους την ίδια.
ΦΥΣΙΚΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ. Κερδίζουν παντού, επελαύνουν σε όλο τον κόσμο, και δυστυχώς και στην Ευρώπη, παρά τη σθεναρή (αν και όχι πάντα έξυπνη και σώφρονα) αντίσταση του αστικού κόσμου και των παραδοσιακών κομμάτων. Με τη διαφορά ότι οι πολιτικοί αυτοί που τάχα νοιάζονται για την ασφάλεια και το καλό των πολλών, του περιουσίου Λαού, οι νέοι ρήτορες του Μίσους, είναι το όχημα ακριβώς που αύριο θα πατήσει, θα λιώσει σαν σκουλήκια, και θα τους λιώσει χαιρέκακα, τους ίδιους εκείνους που πείστηκαν από τα λόγια τους και τους έδωσαν την εξουσία και τα όπλα της.
Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ, σε όλο το σύμπαν, ούτε μισή πιθανότητα να βγει οτιδήποτε καλό με την εκλογή αυτής της πολιτικής μούργας που έρχεται σιγά-σιγά στα πράγματα, έρποντας, γλείφοντας και διά των κεράτων της, αυτής της ακροδεξιάς, εθνικιστικής, αντισημιτικής, φασιστικής μπόχας. Δεν θα υπάρξει. Είναι αναμφισβήτητο και ΔΕΝ συζητείται. Το μόνο που θα υπάρξει είναι —φυσικά— περισσότερη ανέχεια, περισσότερη περιστολή, περισσότερη ανασφάλεια, περισσότερη βία, περισσότεροι θάνατοι, περισσότερη φτώχεια και περισσότερη ακραία φτώχεια — τα πορτοκάλια δίνουν πορτοκαλάδα, και η Ακροδεξιά αυτά που μόλις είπαμε. Έτσι πάει.
Για το ποιοι ευθύνονται για την άνοδο της Ακροδεξιάς, από τη Λεπέν και τον Καμμένο μέχρι τον Βραζιλιάνο Δικαστή Dredd που υπόσχεται βία στη βία και θα παραδώσει μία φλεγόμενη απ' άκρου εις άκρον χώρα (εδώ είστε και εδώ είμαστε: είναι μαθηματικώς βέβαιον αυτό που θα ακολουθήσει), γίνεται μεγάλη και υψηλού επιπέδου κουβέντα, και εμείς φυσικά δεν θα την αγγίξουμε εδώ. Μόνο δυο πράγματα θα πούμε:
Οι μεγάλοι, παραδοσιακοί πολιτικοί σχηματισμοί του Κέντρου, η Φιλελεύθερη Κεντροδεξιά και η Δημοκρατική Αριστερά, η Σοσιαλδημοκρατία (δεν μιλάμε για την Αριστερά εδώ, που είναι καμένο χαρτί και όχημα καταστολής της ελευθερίας, της προόδου, του πλούτου και της ευτυχίας), οι παραδοσιακοί σχηματισμοί του Κέντρου οφείλουν να κατανοήσουν την πραγματική βάση των προβλημάτων του κόσμου που επικαλούνται τσιρίζοντας οι Ακροδεξιοί. Και όχι μόνο: να τα θέσουν στο #1 της ατζέντας τους. Δεν μπορούν και δεν πρέπει, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, να κρύβουν τα ΥΠΑΡΚΤΑ προβλήματα κάτω από το χαλί. Όπως δεν μπορούν και δεν πρέπει να θέτουν ως αιχμή του λόγου τους μόνο ό,τι οι πολλοί θεωρούν λόγια «περί διαγραμμάτων». Αν θέλουν δικαιώματα (και, ναι: θέλουν — δόξα τω Θεώ), πρέπει να έχουν και τη δύναμη για να τα προασπίσουν. Δηλαδή: την εξουσία.
Δεν γίνεται να κάτσει να χάσει η Φιλελεύθερη Δημοκρατία όπως έχασε η Κλίντον από τον αισχρό και επικίνδυνο Τραμπ, μιλώντας μόνο για identity politics — πώς να το κάνουμε. Δεν υπάρχουν identity politics σε καθεστώς τρόμου. Πρέπει να έχουμε την εξουσία για να έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Και όχι να τη χαρίζουμε στα άκρα.
