Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Για να προλάβουν τη διεξαγωγή του κομματικού συνεδρίου στις αρχές Σεπτεμβρίου, το οποίο αναμενόταν να ενισχύσει περαιτέρω τις θέσεις των ρεφορμιστών, τα σοβιετικά στρατεύματα, με την βοήθεια της Ανατολικής Γερμανίας, της Πολωνίας, της Βουλγαρίας και της Ουγγαρίας, εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Αυγούστου 1968.
Στους δρόμους της Πράγας και των άλλων πόλεων της Τσεχίας και της Σλοβακίας εμφανίστηκαν 4.600 τανκς και συνολικά 160.000 στρατιώτες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι οποίοι χωρίς να συναντήσουν αντίσταση έθεσαν υπό τον έλεγχό τους όλα τα νευραλγικά σημεία της χώρας. Από την πρώτη στιγμή στελέχη της KGB συνέλαβαν τους πρωταγωνιστές της Άνοιξης της Πράγας, ενώ κατέστειλαν βίαια τις μαζικές διαδηλώσεις που προκάλεσε η επέμβασή τους. Τα θύματα της εισβολής ανέρχονται σε 120, στο σύνολό τους άοπλοι πολίτες.
Έτυχε προχθές το βράδυ να δω μια ταινία, το «The way back» στην ΕΤ1. Ήταν η ρεαλιστική περιπέτεια επιβίωσης μιας ομάδας που δραπετεύει από τα σοβιετικά γκουλάγκ το 1942, για να περπατήσει ως την Ινδία διανύοντας 6,5 χιλιάδες χιλιόμετρα! Το σενάριο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του πολωνού συγγραφέα Σλάβομιρ Ράβιτζ «The Long Walk: The True Story of a Trek to Freedom» που πρωτοεκδόθηκε το 1956 στην Αγγλία, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.
Κάθε φορά, που υπάρχει ένα ερέθισμα μνήμης για το τι συνέβη στο "σοσιαλιστικό κόσμο" από το 1917 μέχρι το 1989, μου δημιουργείται η απορία για το πώς έχουμε καταφέρει στην Ελλάδα να ντύνουμε τον ολοκληρωτισμό του Κομμουνισμού με ρομαντικό ένδυμα. Πώς γίνεται με τόσες δεξιές, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις, με ένα πολιτικό σύστημα εξαρτημένο πλήρως από την Δύση και με τόσους πολιτικούς που στηρίζουν τον καπιταλισμό, οι μισοί Έλληνες να συνεχίζουν και σήμερα, να συμπαθούν -έστω και ως εξωγήινους- τους εγκληματίες του παραπετάσματος;
Η απάντηση ίσως βρίσκεται στον ενθουσιασμό που επικράτησε ένα μεσημέρι στην παραλία Ψαρρού της Μυκόνου όταν από τα ηχεία του γνωστού καπιταλιστικού ναού Nammos, ακούστηκε το Bella Ciao! Είναι επαναστάτες οι νέοι του Nammos; Όχι και τόσο. Το La casa de papel είναι μια ισπανική σειρά που σπάει ταμεία. Μία ομάδα ληστών αντιγράφει το σχέδιο του Παναγιώτη Λαφαζάνη, εισβάλλει στο ισπανικό Νομισματοκοπείο και αρχίζει και τυπώνει χρήμα. Τους βλέπουμε να τραγουδούν το Bella Ciao. Αυτό ήταν. Εκατομμύρια νέοι άνθρωποι έμαθαν το τραγούδι μέσα από τη σειρά. Το Bella Ciao βρήκε μία νέα κιβωτό. Για τους παλιούς είναι ένα ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι. Οι νέοι το ακούν ως το τραγούδι μίας τηλεοπτικής ληστείας. Και οι πελάτες του Nammos το χορεύουν γιατί η διασκευή ακούγεται μια χαρά με άμμο στα πόδια και σαμπάνια στο χέρι...
Κάπως έτσι έκανε ρελάνς ο Κομμουνισμός στην Ελλάδα σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευης. Για τους Δεξιούς που είχαν ένα καλό άλλοθι για τις αρπαχτές τους, για τους Αριστερούς που πουλούσαν επανάσταση ως εργολάβοι του πολιτικού συστήματος και για τον σοφό "λαό" που σιτίζονταν από ένα κράτος "κομμουνιστικό" αλλά με καπιταλιστικό χρήμα και ελευθερία για ξόδεμα.
Από την Πράγα μέχρι την Ψαρρού δεν απέχει πολύ η επανάσταση. Λίγες ώρες πτήσης είναι να φτάσεις στο όνειρο...
