Η ιστορία με την πανδημία, εξελίσσεται όπως συνήθως ο πόλεμος. Οι άνθρωποι σιγά σιγά συνηθίζουν τον θάνατο, αντιμετωπίζουν τις ημερήσιες απώλειες και τη δυστυχία σαν ένα δυσάρεστο κομμάτι της καθημερινότητας, κάνουν σχέδια, και προχωράνε. Θα πει κάποιος ορθά ότι η πανδημία δεν είναι πόλεμος και οι περισσότεροι απ’ αυτούς που χάνονται θα μπορούσαν να σωθούν. Η ουσία δεν αλλάζει.
Για τους περισσότερους η ζωή προχωράει, κι αν κρίνω από μια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε τελευταία στην «Αυγή», τα μαρούλια που ακρίβυναν και το ρεύμα που παίρνει φωτιά, μπαίνουν πρώτα στη λίστα της αγωνίας, με την πανδημία να υποχωρεί, αν δεν κάνω λάθος, στην τέταρτη θέση. Αυτό τον οδηγό τον θέτει πάντα η κοινωνία και σε αυτόν υποκύπτει πάντα η κάθε κυβέρνηση. Η συζήτηση για την επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού πάγωσε.
Η δεξαμενή των 180.000 χιλιάδων ανεμβολίαστων άνω των 80 ετών ίσως οδηγήσει σε διψήφιο νούμερο θανάτων μέχρι την άνοιξη αλλά αυτή η «πελατεία» έχει εκχωρηθεί σε πνευματικούς και παπάδες που κάνουν την «φιλοτιμία» τους πίστη. Οι ανεμβολίαστοι άνω των 60 κυκλοφορούν εργάζονται και ζουν χωρίς ουσιαστικά προσκόμματα.
Η εκτίναξη των τιμών στο σούπερ μάρκετ ανησυχεί περισσότερο από την εκτίναξη των κρουσμάτων και των θανάτων. Οι ζωντανοί και υγιείς πορεύονται με τις ανελαστικές τους ανάγκες, σε μια ζωή που δεν σταματάει, δημιουργεί νέα κοινωνικά ζητήματα προς επίλυση.
Η κλιματική κρίση, η ενεργειακή ανισότητα, η αδυναμία εξασφάλισης προσιτής στέγης σε νέους και νέες, η συμπερίληψη και ο νέος χάρτης δικαιωμάτων είναι οι ράγες πάνω στις οποίες κινείται η ζωή με φόντο την πανδημία. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ας αντιμετωπίσουμε τη συζήτηση που άνοιξε η κυβέρνηση, για την εξασφάλιση κοινωνικής στέγης με την αξιοποίηση δεκάδων δημοσίων κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας. Μακάρι να μην είναι είναι η «μπάλα στην εξέδρα».Να επιδιώκει να απαντήσει προκαταβολικά και μεθοδικά στην ανελαστική ανάγκη των νέων και ζωντανών, που θα προκύψει εκρηκτική τα επόμενα λίγα χρόνια.
Το σχέδιο προβλέπει σπίτια και διαμερίσματα προσιτά σε νέους ανθρώπους, νέα ζευγάρια αλλά και οικογένειες, στην καρδιά της πρωτεύουσας. Εκεί που υπάρχουν άδειοι διαθέσιμοι και αναξιοποίητοι χώροι και εκεί που θα δημιουργηθούν «μαύρες τρύπες» μετά τη μεταφορά των υπουργείων στο κυβερνητικό πάρκο στον Υμηττό. 191 κτίρια στην καρδιά της πόλης στεγάζουν υπηρεσίες 19 υπουργείων!
Οι συναρμόδιοι σκέφτονται έξω από το κουτάκι: κατεδαφίσεις κτιρίων, απόδοση ελεύθερων χώρων, επιστροφή της κατοικίας στο κέντρο της πόλης, 100αδες εγκαταλελειμμένα κτίρια να αξιοποιηθούν για να αποκτήσουν ζωή και δυναμική οι γειτονιές της Αθήνας. Να γίνει εφικτή η άνθηση της οικογένειας και της νέας μεσαίας τάξης στις περιοχές γύρω από την Ομόνοια. Σε μια από τις ωραιότερες περιπατητικές του συνεντεύξεις, ο καθηγητής Στάθης Καλύβας το έθεσε από την αντίστροφη: να μην γίνει η Ομόνοια ένας τόπος για τους πολύ πλούσιους και για μια διεθνή κοσμοπολίτικη ελίτ.
Η σκέψη έξω από το κουτάκι, θέλει δράση έξω από το κουτάκι. Το μπορούμε;
