Του Αντώνη Δαρζέντα
"Ποια κράτη είναι τα πιο πετυχημένα;"
Ποια από όλα έχουν την μεγαλύτερη δύναμη διεθνώς;
Ποια προοδεύουν πιο γρήγορα;
Ποια προωθούν την καινοτομία, την τεχνολογία αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Ποια σέβονται πιο πολύ τον πολίτη, τον βοηθούν να προοδεύσει αλλά τον αφομοιώνουν και ισχυρότερα;
Ας δούμε μερικά. Θα αναφέρω τις ΗΠΑ, την Γερμανία την Ελβετία.
Οι ΗΠΑ αποτελούνται από δεκάδες αν όχι εκατοντάδες διαφορετικές φυλές με εκατοντάδες διαφορετικές συνήθειες και πολιτισμούς. Πρόκειται για ένα έθνος αποκλειστικά μεταναστών όπου όλοι ομνύουν κάτω από μια σημαία, ένα σύνταγμα και έναν ύμνο. Ιταλοί, Έλληνες, Ιρλανδοί, Γερμανοί, Αφρικανοί, Λατίνοι, Ισπανοί η Αμερική έχει εκατοντάδες ράτσες με εκατοντάδες πολιτιστικές παραλλαγές και προελεύσεις.
Και τι την έχει κάνει πετυχημένη;
Μα φυσικά η μία και μόνη σταθερά δομημένη εθνική συνείδηση.
Από την άλλη στην Ευρώπη η Ελβετία με ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού της από μετανάστες και αποτελούμενη από καντόνια και τρεις μεγάλες εθνικές ομάδες επέτυχε το ίδιο ακριβώς.
Η Γερμανία ξεπερνώντας τον εθνικισμό της είναι η χώρα που αφομοιώνει καλύτερα τους εκατομμύρια ξένους μετανάστες που έχει δεχθεί στα σύνορα της.
Στην Ελλάδα που η διαστρέβλωση των εννοιών είναι κοινός τόπος το εθνικό έχει ταυτιστεί με το εθνικιστικό.
Η προπαγάνδα της Αριστεράς εδώ και χρόνια αλλά και η βαθιά ενοχικότητα της δεξιάς να μην την χαρακτηρίσουν Δεξιά έχει αφήσει το "εθνικό", έρμαιο στην ακροδεξιά και οτιδήποτε τέτοιο, ακόμα και ο λεγόμενος φιλελεύθερος χώρος το βλέπει ως εχθρό.
Ε λοιπόν δεν είναι εχθρός. Είναι φίλος. Η εθνική συνείδηση είναι ο, τι πιο πετυχημένο συνέλαβε και υλοποίησε η ανθρώπινη κοινωνία.
Είναι αυτό που έφτιαξε έθνη και συγκροτημένα κράτη με εθνικά και σταθερά σύνορά. Και αυτό ακριβώς είναι το γεγονός που μας έφερε στην πλέον ειρηνική περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας.
Αν δούμε όλα τα στατιστικά στοιχεία η σημερινή εποχή είναι η πιο ειρηνική γιατί έχει σύνορα και έθνη.
Οι πόλεμοι ήταν πολύ περισσότεροι όταν τα σύνορα ήταν ασαφή και όταν οι άνθρωποι είχαν μηδενική εθνική συνείδηση ουσιαστικά αποτελώντας μικρές φυλές είτε κάτω από έναν αρχηγό, είτε κάτω από έναν φεουδάρχη.
Πριν κάποια χρόνια δεν υπήρχαν έθνη αλλά πολύ μικρές φυλές και ομάδες . Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύει κάποιος πως αν δεν είχαμε εθνικισμό θα ζούσαμε σε έναν φιλελεύθερο παράδεισο. Αντίθετα θα είχαμε ένα ασυνάρτητο φυλετικό χάος, χιλιάδες πολέμους και χιλιάδες νεκρούς.
Η σταθερή εθνική συνείδηση είναι αυτό που έφερε την παγκόσμια ειρήνη.
Θα σταματήσουμε εδώ; Όχι βέβαια
Σε κάποια χρόνια, εκατό, διακόσια, ίσως και λιγότερα πιθανότατα η ανθρωπότητα πάλι θα ενωθεί.
Αλλά θα ενωθεί γιατί θα το επιλέξει. Όχι δια της βίας.
Θα ενωθεί με μια σταδιακή και σιγανή όσμωση των πολιτισμών και των ιδεών. Θα ενωθεί γιατί θα γίνει αντιληπτό πως αυτή η εθνική συνείδηση, η ιδέα δηλαδή πως άνθρωποι από διαφορετικές ράτσες, με διαφορετικό χρώμα και διαφορετικούς πολιτισμούς γίνονται ένα και ανήκουν κάπου, θα επεκταθεί.
Το "εθνικό "και η εθνική συνείδηση δεν είναι συντηρητικό. Είναι ένα υποσύνολο της μεγάλης ιδέας του ανθρωπισμού.
Είναι αυτό που θα μας κάνει να ενωθούμε σε μια οικογένεια όπως ξεκινήσαμε σαν είδος.
Είναι αυτό που κάνει τον Γιάννη Αντετοκούμπο να αγκαλιάζει τη σημαία και να την ράβει φόδρα στο σακάκι του, είναι αυτό που κάνει την Αλβανικής καταγωγής Αουρορα να τραγουδά το "είμαι μια ελληνοπούλα"
Η εθνική συνείδηση είναι μια βαθιά προοδευτική ιδέα γιατί είναι αυτή που αγκαλιάζει άσπρους, μαύρους, κίτρινους σε μια κοινή πίστη και υποδεικνύει πως δεν έχει σημασία τι χρώμα είσαι ή από που προέρχεσαι, αρκεί να πιστεύεις σε αυτό το άυλο, το εθνικό που εμπεριέχει την κοινή μοίρα.
Η κα Κεραμέως έχει δίκιο.
Η παιδεία χρειάζεται να έχει βαθιά την εθνική συνείδηση αλλά με αλήθειες και όχι εθνικισμούς.
Εθνικό είναι η κοινή μας μοίρα. Η γαλάζια μας θάλασσα, η μυρωδιά στα φρύγανα του Αιγαίου και τα πεύκα του Ιονίου . Η κοινή μας γλώσσα εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Εθνικό, είμαστε εμείς.
Ας το αποδεχτούμε.
