Του Αντώνη Πανούτσου
Σε δημοσκόπηση μια ερώτηση που θα είχε ενδιαφέρον είναι «Ποιο ελληνικό κόμμα θα εμπιστευόσαστε να κυβερνήσει την Ελλάδα χωρίς έλεγχο από το εξωτερικό»; Την απάντηση υποπτεύομαι ότι μαντεύουν αρκετοί. Κανένα. Έχοντας στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ που απέδειξε ότι δεν είναι ικανός όχι να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια αλλά να φτιάξει ένα σύστημα ακύρωσης εισιτηρίων στο μετρό και δύο κόμματα στην αντιπολίτευση που βαρύνονται για την ένταξη της Ελλάδας στα μνημόνια ο ιδρυματισμός ήταν αναπόφευκτος. Ο ιδρυματισμός του φυλακισμένου που προτιμάει την σιγουριά πίσω από τα κάγκελα της φυλακής από την ανασφάλεια της ελευθερίας. Ο μόνος τρόπος για την έξοδο της Ελλάδας από τον ιδρυματισμό είναι η αυτοκριτική.
Όχι βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα άντεχε την αυτοκριτική μιας περιόδου που ξεκίνησε σαν το κόμμα που θα ηγείτο της ευρωπαϊκής αριστεράς για να καταλήξει bitch της Μέρκελ αλλά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που κυβέρνησαν την Ελλάδα στην πορεία προς την κρίση. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται στο διαδίκτυο υπάρχουν γνώμες σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές, από τον Προβόπουλο μέχρι τον Καζάκη για το πώς η Ελλάδα μπήκε στην κρίση, υπάρχουν προγράμματα για το πώς η Ελλάδα θα βγει από την κρίση αλλά δεν υπάρχει ούτε μία αυτοκριτική του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ για τα λάθη τους που οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση. Ήταν ο υπερβολικός δανεισμός, η διόγκωση του δημοσίου, τα ελλείμματα, το κακό μας ριζικό, όλα τα ανωτέρων, πολλοί έχουν πει την γνώμη τους αλλά όχι τα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα. Προφανώς δεν αναφέρομαι στο γενικό «λάθη κάναμε» που συνήθως συνοδεύεται από το «μόνο αυτός που δεν κάνει τίποτα δεν κάνει λάθη» αλλά μια αποτίμηση. Αποστασιοποιημένη, ψυχρή, όπως οι επίσημες ιστορίες των γερμανικών μεραρχιών, που δεν επιτρέπουν να συμπάσχεις βοηθάνε όμως σε καλύτερα συμπεράσματα.
Ένα οικονομικό οδοιπορικό της Ελλάδας που θα ξεκινάει από την εποχή του Σημίτη και το πρώτο μνημόνιο και θα καταλήγει στον Ιανουάριο του 2015 όταν σχηματίζεται μια κυβέρνηση που η ποιότητα της κάνει τις πράξεις της να είναι ανάξιες για να αναλυθούν πολιτικά. Το οποίο μπορεί να είναι 3000 σελίδες όπως η ανάλυση της χρεοκοπίας της Ισλανδίας από τα ισλανδικά κόμματα ή κάτι πιο συνοπτικό. Πάντα όμως με στοιχεία και αριθμούς. Κάτι σαν Μαύρη Βίβλος της πορείας της Ελλάδας προς την κρίση, γραμμένη από αυτούς που την οδήγησαν Καταλαβαίνω την δυσκολία μια τέτοιας αυτοκριτικής. Αντιλαμβάνομαι ότι θα χαλάσουν φιλίες και το πολιτικό κόστος οι πολιτικοί ξέρουν πότε πρέπει να bite the bullet.
Να δεχτούν τις ευθύνες τους υποχρεώνοντας τους σαλτιμπάγκους που λένε ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι το αντίστροφο να σταματήσουν και δημιουργώντας υπεύθυνα, πραγματικά ευρωπαϊκά κόμματα. Όπως είναι αυτά που μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τα λάθη τους. Καταλαβαίνω ότι με εν ενεργεία πολιτικούς μια τέτοια κίνηση θα είναι υπέρβαση. Για να βγει όμως η Ελλάδα από τον ιδρυματισμό που την οδήγησε η κρίση, για να πιστέψει ότι υπάρχουν κόμματα που μπορούν να την κυβερνήσουν χωρίς την εποπτεία των ξένων, χρειάζεται υπερβάσεις.
