Το ερώτημα, προφανώς, είναι ρητορικό. Είναι με την Τουρκία.
Στις 22 Νοεμβρίου, στις 15.30, γερμανική φρεγάτα που ανήκει στην ευρωπαϊκή δύναμη «IRINI», επιχείρησε να προβεί σε νηοψία στο τουρκικό πλοίο Rosalin που μετέφερε κοντέινερς. Όπως γράφει το «Der Spiegel», Γερμανοί επιθεωρητές βρισκόταν στο πλοίο, όταν η τουρκική κυβέρνηση απαγόρευσε την διενέργεια της νηοψίας.
Μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις οι Γερμανοί επιθεωρητές αποχώρησαν άπραγοι.
Το βασικό ερώτημα είναι ένα και μοναδικό (και αυτό ρητορικό): δεν ντρέπονται;
Είναι πρωτάκουστο να διενεργείται νηοψία υπό την προϋπόθεση να την εγκρίνει το κράτος, για το οποίο υπάρχουν υποψίες πως παραβιάζει την νομιμότητα. Η νηοψία διενεργείται υπό την απειλή χρήσης βίας και γι΄ αυτό συμμετέχουν πολεμικά πλοία. Διαφορετικά θα στέλναμε κρις - κραφτ.
Τι διημείφθη μεταξύ της Τουρκικής κυβέρνησης και της Γερμανικής; Ποιος ενημέρωσε τον Έλληνα διοικητή που προΐσταται της επιχείρησης «IRINI» και τι του είπε; Ποια ήταν η δικαιολογία;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Η πολυεθνική δύναμη που συγκροτήθηκε για την επιτήρηση του εμπάργκο όπλων στην Λιβύη είχε εξ αρχής διακοσμητικό - συμβολικό χαρακτήρα. Όλοι γνώριζαν πως αν χρειαζόταν να υπάρξει επέμβαση επί τουρκικού σκάφους θα υπήρχε θερμό επεισόδιο, στο οποίο ουδεμία από τις χώρες που συμμετείχαν στην επιχείρηση ήταν διατεθειμένη να εμπλακεί.
Αυτό φάνηκε και όταν το καλοκαίρι στοχοποιήθηκε, από τουρκική φρεγάτα, γαλλικό πολεμικό πλοίο. Πλην της Γαλλίας, όλοι έκαναν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν.
Αν λάβουμε υπ΄ όψη πως η επιχείρηση «IRINI» προέκυψε από τη διάσκεψη του Βερολίνου, αντιλαμβανόμαστε και τους λόγους της αποτυχίας της. Πότε ανέλαβε ειρηνευτική προσπάθεια το Βερολίνο που να καρποφόρησε;
Στη Συρία; Στην Ουκρανία; Στο Αιγαίο; Στη Λιβύη;
Είναι ξεκάθαρο πως όταν μια μεγάλη χώρα, όπως η Γερμανία, συνδέει τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της αποκλειστικά με τα οικονομικά, όταν οι ελίτ αυτής της χώρας, από τις αρχές του 20ου αιώνα ακόμα, ταυτίζουν τον ζωτικό τους χώρο με αυτόν της οικονομικής επιρροής, τότε οποιαδήποτε διεθνή πρωτοβουλία και να αναλάβουν θα καθορίζεται από το τι συμφέρει στην Γερμανική οικονομία και τι δεν συμφέρει.
Η οπτική των γερμανικών ελίτ είναι κοντόφθαλμη και μονοσήμαντη.
Στη Λιβυκή κρίση είναι σαφές πως η Γερμανία, στις κρίσιμες στιγμές, θα στέκεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δίπλα στην Τουρκία. Αυτό εξάλλου φάνηκε και προχθές με την αποτυχημένη νηοψία.
Η Μέρκελ ευτέλισε την αποστολή της ειρηνευτικής δύναμης, για να μην στενοχωρήσει τον Ερντογάν. Μετά βεβαιότητος το ίδιο θα πράξει μεθαύριο και στη συζήτηση που θα διεξαχθεί για την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία για τις προκλήσεις της στην ΝΑ. Μεσόγειο.
Ας βάλουμε πολύ χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών μας.
Το 1990, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ο Θόδωρος Πάγκαλος δήλωσε προφητικά πως «η Γερμανία είναι οικονομικός γίγαντας, αλλά πολιτικός νάνος».
Οι μετέπειτα εξελίξεις τον δικαίωσαν πλήρως.
