Η ΔΕΗ έχει κεφαλαιοποίηση 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι συνταξιούχοι της ΔΕΗ παίρνουν κάθε χρόνο 570 εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό, επειδή κάποια στιγμή το κράτος πήρε τα αποθεματικά τους. Κι αντί αυτό το κράτος να τους δώσει αντίστοιχα μετοχές της ΔΕΗ, προτίμησε την «λύση» των 570 εκ. τον χρόνο. Από το 2000 έχουν ήδη πάρει 11,4 δισ. ευρώ. Επτά ΔΕΗ της σημερινής αποτίμησης ή 2,3 ΔΕΗ της εποχής του Γιάννου.
Είναι σαφές ότι κάτι πάει λάθος. Το ότι το κράτος πήρε τα αποθεματικά είναι γεγονός. Αλλά και η «λύση» των 570 εκατομμυρίων ήταν μία ακραία επιλογή που δεν θα την έκανε ένας υπουργός αν επρόκειτο για την οικογενειακή του επιχείρηση. Να το πούμε κι αλλιώς. Αν υποθέσουμε ότι τα αποθεματικά επενδύθηκαν στην ΔΕΗ, σε μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις, τότε το «μέρισμα» που εισπράττουν κάθε χρόνο είναι υπερβολικά μεγάλο σε σχέση με το αποτέλεσμα της επένδυσης. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι φορολογούμενοι πληρώνουν σήμερα στους συνταξιούχους της ΔΕΗ συντάξεις που δεν παίρνει άλλος πολίτης! Οι συνταξιούχοι της ΔΕΗ δεν έχουν πληγεί από την κρίση. Κι αν τα χρήματά τους τα πλήρωναν οι υπήκοοι μιας άλλης χώρας, δεν θα το συζητούσαμε. Αλλά τα πληρώνουν οι πολίτες που είδαν τις δικές τους αποδοχές να γκρεμίζονται από την κρίση. Με άλλα λόγια, εκείνοι που είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται πληρώνουν με τους φόρους τους τις συντάξεις των εργαζομένων της ΔΕΗ, οι οποίοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν συντάξεις της εποχής των διακοποδανείων.
Το συνταξιοδοτικό έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές για μία βίαιη αναδιανομή των εισοδημάτων. Κερδισμένοι είναι εκείνοι που διαθέτουν πιο ισχυρές συντεχνίες και χαμένοι οι πολλοί, οι φορολογούμενοι. Πάρτε για παράδειγμα τις αποφάσεις των Δικαστηρίων για τις συντάξεις των δικαστικών. Είναι επικές! Δεν λαμβάνουν υπόψη τους τι πλήρωσε ο κάθε ένας στο παρελθόν! Αποδεσμεύει πλήρως τις εισφορές με τις συντάξεις και στην πράξη «χρεώνει» και πάλι τον προϋπολογισμό. Δηλαδή όλους μας.
Η ουσία είναι ότι όποιος έχει την ισχύ διαμορφώνει τους κανόνες στα μέτρα του. Κι επειδή δεν υπάρχει λεφτόδεντρο, το κόστος μετακυλίεται στους ασθενέστερους και στις μελλοντικές γενιές. Μία μεταρρυθμιστική κυβέρνηση πρέπει να τολμήσει να αναμετρηθεί με αυτές τις λογικές. Να βρει τρόπους να ανατρέψει τις αδικίες. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ένας συνταξιούχος να εισπράττει περισσότερα χρήματα απ’ αυτά που έχει επενδύσει. Εκτός αν η ανάπτυξη της Οικονομίας της χώρας το επιτρέπει. Το κράτος μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της αποταμίευσής του. Όχι να συναινεί σε ανίερες πράξεις σε βάρος μελλοντικών γενιών. Κι έτσι και ο πολίτης θα ενδιαφέρετε περισσότερο για την πορεία της Οικονομίας, αφού αυτή θα έχει άμεση σχέση με τα εισοδήματά του. Δεν μπορεί να έχουμε περάσει από το 2012 και το 2015 και κάποιοι να μην βράχηκαν καν. Να μην γνωρίζουν ότι οι επιλογές εκείνης της περιόδου είχαν συνέπειες για τους πολλούς.
Θανάσης Μαυρίδης
