Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Και η αρχή έγινε από την συγκυβέρνηση Σαμαρά—Βενιζέλου. Αναφέρομαι στην πολιτική και ηθική καταδίκη της Χρυσής Αυγής.
Όταν δολοφονήθηκε ο Π.Φύσσας η τότε κυβέρνηση—μέσα στον αντιμνημονιακό παροξυσμό—δεν γνώριζε ποιες δυνάμεις θα απελευθέρωνε αυτή η δολοφονία. Υπήρχε ζήτημα αποσταθεροποίησης της Ελλάδας.
Μην ξεχνάμε το κλίμα του 2013. Μην κρίνουμε με βάση τα σημερινά δεδομένα. Τότε η Χρυσή Αυγή ήταν ένα κόμμα που βρισκόταν σε οργανωτική ανάπτυξη και οι περισσότεροι πολιτικοί σχολιαστές πιθανολογούσαν πως στις επόμενες εκλογές θα λάμβανε διψήφιο ποσοστό.
Οργανωτικά είχε στρατιωτικοποιηθεί πλήρως. Με καταδρομικές επιχειρήσεις εκκαθάριζε λαϊκές συνοικίες και κοινωνικούς χώρους απ΄όλους αυτούς που θεωρούσε εχθρούς της.
Αποκλειστικό όπλο, η βία.
Συνεπώς, η κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου έπρεπε να αντιμετωπίσει ριζικά την κατάσταση. Μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα οι αντοχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας προς τους νεοναζί είχαν εξαντληθεί. Άλλωστε και ο διεθνής παράγοντας ανησυχούσε για την αναβίωση του νεοναζισμού στην Ελλάδα.
Εκείνο που χρειαζόταν ήταν η πολιτική απόφαση. Και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου την έλαβε. Είναι γνωστό πως μπροστά στην καθολική ισχύ της κρατικής μηχανής, κανένα κόμμα, καμιά συλλογικότητα, κανένα μόρφωμα δεν μπορεί να αντισταθεί.
Σαρώνεται.
Και αυτό έγινε με την Χρυσή Αυγή, όταν η κυβέρνηση έδωσε την κατεύθυνση της ενοποίησης των διάσπαρτων δικογραφιών που αφορούσαν αδικήματα τα οποία διέπραξαν μέλη της οργάνωσης, ώστε να παραπεμφθούν με τις βαρύτερες ποινικές διατάξεις περί «εγκληματικής οργάνωσης».
Όλοι θυμούμαστε τα πρωτοκλασάτα στελέχη της, που μέχρι πριν από λίγες ημέρες, μέσα στην παντοδυναμία τους, απειλούσαν και προπηλάκιζαν, να μεταφέρονται σιδηροδέσμια στην ΓΑΔΑ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου τότε, αγωνιζόταν να κρατήσει την Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη και, πέραν όλων των άλλων, αντιμετώπιζε μια σκληρότητα εκ μέρους της τρόικα, κάτι που προκαλούσε κοινωνικές αντιδράσεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα έπρεπε να αντιμετωπισθεί και το πρόσθετο πρόβλημα της νεοναζιστικής απειλής, που είχε προσλάβει και έντονα στοιχεία αντισημιτισμού.
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Η έλευση της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ άλλαξε άρδην το κλίμα. Οι παλιοί συμμαχητές στις πλατείες των «αγανακτισμένων» και στο «περήφανο» ΟΧΙ, τώρα ανέπτυσσαν μιαν ιδιόμορφη σχέση ανοχής και υπόγειας συνεργασίας εναντίον της Νέας Δημοκρατίας. Όσον αφορά την εξέλιξη του ποινικού σκέλους της υπόθεσης της εγκληματικής οργάνωσης, τα νέα συστήματα εξουσίας στον χώρο της Δικαιοσύνης πάγωσαν κάθε διαδικασία.
Οι δικαιολογίες πολλές, αλλά ανεπαρκείς.
Αποκαλυπτικό ήταν ένα ηγετικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής που δικαιολόγησε την υπερψήφιση από το κόμμα του της υποψηφιότητας της Β. Θάνου για πρόεδρο της Επιτροπής Ανταγωνισμού, λέγοντας επί λέξει : « αν σας είχαν τυλίξει στο σιδηρό πλέγμα μιας κατηγορίας που σηκώνει μέχρι 20 χρόνια φυλάκιση…τι θα κάνατε; Θα κάματε χάρη στην αρχιδικαστίνα Θάνου να την ψηφίσετε για πρόεδρο όπου αυτή γουστάρει…»
Χθες, μετά από αναβολές και καθυστερήσεις, το έργο που ανέλαβαν οι Σαμαράς και Βενιζέλος, έλαβε τέλος με την καταδίκη και του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής.
Τους πήγαν μέχρι τέλους. Όταν ο Σαμαράς το λέει, το εννοεί.
Αυτό ας το λάβουν σοβαρά υπ΄όψη και κάποιοι άλλοι.
