Οι καταστροφικές πυρκαγιές, καθώς ήρθαν συνέχεια της κρίσης της πανδημία –που εξακολουθεί και υπάρχει– συνετέλεσαν στην παγιοποίηση της συμμαχίας μεταξύ των δυνάμεων της άκρας Αριστεράς και των πολυποίκιλων περιθωριακών σχημάτων της άκρας Δεξιάς, χρυσαυγιτών, φιλοχουντικών, ελευθεριακών τραμπικών, ψεκασμένων και αντισυστημικών. Δυνάμεις οι οποίες κινούνται στο χώρο της περιθωριακής γελοιότητας και της πολιτικής γραφικότητας, που καλύπτονται πολιτικά από το επίσημο δημοσιογραφικό συγκρότημα της ψεκασμένης Δεξιάς. Μέχρις εδώ, τίποτα το ανησυχητικό για την Δημοκρατία μας.
Όμως και ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός της επίσημης κομματικής γραμμής, φλερτάρει με τον χουλιγκανισμό που εκπέμπει αυτή η ετερόκλιτη συμμαχία. Κάτι που ελάχιστη σχέση έχει με τον συγκρατημένο και προσεκτικό λόγο του Α. Τσίπρα. Αν μεν αυτός ο πολιτικός δυισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ζήτημα τακτικής, αυτό θα φανεί πολύ σύντομα. Αν όμως δεν συμβαίνει αυτό, δίνεται μια ανεπανάληπτη ευκαιρία στον Α. Τσίπρα να αποφασίσει ποιους θα αφήσει και με ποιους θα πάει.
Θα αγκαλιάσει τον υπόκοσμο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που στεγάζεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή θα συνταχθεί, στις κρίσιμες στιγμές με τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου που το συνθέτουν κατά βάση η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ;
Δεν είναι δυνατόν κάποια στελέχη του να διαγκωνίζονται με τους χρυσαυγίτες στο ποιος θα εξυβρίσει πιο χυδαία τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας να σφυρίζει αδιάφορα. Η σιωπή του τεκμαίρεται ως επιδοκιμασία.
Είναι προφανές, πως αν τελικά ο όλος ΣΥΡΙΖΑ συνταχθεί με το αριστεροχουντικό μόρφωμα τότε γίνεται απόπειρα να αναβιώσει το πολιτικό σκηνικό του 2011. Με μια διαφορά την οποία θα πρέπει να την λάβει υπ΄ όψη του ο Α. Τσίπρας. Το 2021 δεν είναι 2011. Σήμερα, υπάρχει η συσσωρευμένη εμπειρία αυτής της περιόδου και ο θεατής γνωρίζει πλέον το πώς τελειώνει αυτό το έργο.
Η μεταπολιτευτική Δημοκρατίας μας είναι πανίσχυρη. Την εγγυάται το συμπαγές 38.7% του «μένουμε Ευρώπη», που χαλυβδώθηκε στους 54 μήνες της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και έγινε πλειοψηφική δύναμη στις εκλογές του 2019.
Ο Α. Τσίπρας έχει την ευκαιρία σήμερα να επαναχαράξει την πορεία, τόσο την προσωπική του όσο και του κόμματος του. Σε παρόμοιες περιπτώσεις κάποιους θα τους απομακρύνει, αναλαμβάνοντας και το βραχυπρόθεσμο κόστος αυτής της κίνησης του. Στην πολιτική αυτό είναι συνηθισμένο φαινόμενο.
Το δίλημμα στο οποίο καλείται να απαντήσει είναι: με τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, ή τις ετερόκλιτες δυνάμεις του πολιτικού περιθωρίου; Θα ασκήσει αντιπολίτευση σκληρή, αυστηρή, αλλά εντός των ορίων μιας στοιχειώδους πολιτικής ευπρέπειας, ή θα συνταχθεί με όλον τον εσμό της κοινής αλητείας και του χουλιγκανισμού;
Υ.Γ. Ίσως είναι σήμερα μια ευκαιρία οι αποκληθέντες «γεφυροποιοί», δηλαδή οι κ.κ. Βαλντέν, Μουζέλης, Μπίστης κλπ, να δικαιολογήσουν τον ρόλο τους, ωθώντας προσωπικά τον Α. Τσίπρα να εγκαταλείψει τις παλιές κακές παρέες του και να ενταχθεί αναφανδόν στο δημοκρατικό τόξο. Και αυτοί δεν μπορούν πλέον να σιωπούν μπροστά στον αριστεροχουντικό κανιβαλισμό.
