Του Αντώνη Πανούτσου
Με τις καταληκτικές ημερομηνίες υπογραφής της συμφωνίας να έχουν σπάσει το ρεκόρ των Ιεχωβάδων σε προαναγγελίες για την συντέλεια του κόσμου, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Η απειλή ότι θα κάνει εκλογές και θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους τρομοκράτησε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που έδειξε να αδιαφορεί αν η Βασιλίσσης Σοφίας μείνει ανοιχτή στην κυκλοφορία, το να κρατήσει την αναπνοή του ο Τσακαλώτος μέχρι να γίνει μπλε, να πεθάνει και όλοι να στενοχωρηθούν δεν το σκέφτηκε κανένας ή δεν βρήκε σύμφωνο τον Γιουκλίντ. Οπότε έπρεπε να βρεθεί κάτι άλλο. Και of all things – που λένε και στο χωριό μου – βρέθηκε η επετειακή διακήρυξη της Ρώμης.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεπερνάει τον εαυτό του. Να απειλεί να μην υπογράψει τη διακήρυξη αν δεν μπει μία προσθήκη στη διακήρυξη που θα λέει «το ευρωπαϊκό κοινωνικό και εργασιακό κεκτημένο πρέπει να γίνεται σεβαστό σε όλα τα κράτη-μέλη». Ώστε την επόμενη φορά που οι θεσμοί ζητήσουν μεταρρυθμίσεις για να υπογράψουν, από την κυβέρνηση να μπορούν να πουν «Να εδώ το γράφει, ότι ο Οργανισμός Αποξήρανσης της Κωπαϊδας είναι εργασιακό κεκτημένο και προστατεύεται από την Ε.Ε.».
Το ενδιαφέρον όμως βρίσκεται στη λογική του non paper που στοιχειοθετεί την απαίτηση προσθήκης στη διακήρυξη. «Πάντοτε εν όψει των Ευρωπαϊκών Συνόδων λαμβάνουν χώρα προπαρασκευαστικές συζητήσεις για τη σύνταξη των διακηρύξεων/ανακοινωθέντων… κατά τη διαδικασία αυτή γίνεται πολιτικός διάλογος ώστε να διαμορφωθεί το κοινό έδαφος μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ». Πολύ ωραία. Άλλωστε στην Κουμουνδούρου ξημεροβραδιαζόντουσαν στις ευρωπαϊκές συνόδους και ξέρουν πώς λειτουργούν. Αμέσως μετά το non paper μοιάζει να αυτοαναιρείται. «Η ελληνική Κυβέρνηση στο πλαίσιο αυτών ακριβώς των προπαρασκευαστικών συζητήσεων εν όψει τις Επετειακής Συνόδου τόνισε εκτός των άλλων την ανάγκη η Διακήρυξη της Ρώμης να εμπλουτισθεί έτσι ώστε να αναδεικνύει τη σημασία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και την προστασία των εργαζομένων».
Αυτοαναιρείται γιατί σημαίνει ότι ο εκπρόσωπος του Τσίπρα πήγε στις προπαρασκευαστικές συζητήσεις, πρότεινε να μπει το «Tα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα πρέπει να είναι σεβαστά στην ΕΕ» στη διακήρυξη, του απάντησαν «Φέρε το στα 120 χρόνια της Ενωσης και θα μπει σίγουρα» και εκεί θα έπρεπε το θέμα να λήξει. Να μετρήσει τα «ναι» και τα «όχι» ο εκπρόσωπός του. Να δει ότι τα «όχι» είναι 26 και το «ναι» μόνο το δικό του και αν είναι ρεαλιστής να πει «μάλλον παπαριά καμαρωτή ήτανε», αν είναι ψιλονούμερο να πει «αυτοί δεν ξέρουν το καλό τους» αλλά σε κάθε περίπτωση να το τελειώνει σε αυτό το σημείο. Το νόημα που έχουν οι συνομιλίες πριν από κάθε συνέδριο είναι να παρουσιαστούν θέσεις, άλλες να περάσουν και άλλες να απορριφθούν. Έτσι ώστε οι αρχηγοί των κομμάτων να πάνε για το τελετουργικό. Ο Αλέξης Τσίπρας προτίμησε για μια ακόμα φορά τη γωνία στις επίσημες φωτογραφίες. Του προβληματικού παιδιού που με τα χέρια στις τσέπες δείχνει πόσο θα ήθελε να χαλάσει το πάρτι των άλλων παιδιών.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει το πρόβλημα που έχει με τις δημοκρατικές λειτουργίες. Ότι από το σεβασμό στη θέληση των άλλων προτιμάει το πεζοδρόμιο όταν είναι στην αντιπολίτευση και την απομόνωση όταν είναι στην κυβέρνηση, όπως στην Κούβα του Φιντέλ και τη Βενεζουέλα του Μαδούρο που θαυμάζει. Το «θα βάλουμε βέτο και δεν θα περάσει η διακήρυξη» που είπε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη είναι το «αν φύγουμε από την κυβέρνηση θα βγάλουμε τον κόσμο στο δρόμο» που αφήνει να αιωρείται στην Ελλάδα. Ένας εκβιασμός που η Ευρώπη έχει την πολυτέλεια να αγνοεί αλλά η Ελλάδα όχι.
