Ο ανασχηματισμός ηχεί γλυκά στα αφτιά του πρωθυπουργού. Αλίμονο αν ο αρχηγός της ομάδας δεν γνωρίζει τις αδυναμίες της. Η πανδημία έκρυψε πολλά προβλήματα κάτω από το χαλί. Το ζητούμενο είναι να δοκιμαστούν νέα πρόσωπα. Και πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι έχει ήδη τολμήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πιο «σκληροί εργάτες» της κυβέρνησης και οι πλέον αποτελεσματικοί είναι δύο «νέοι», οι Πιερρακάκης και Σκυλακάκης.
Στην ΝΔ μπορεί να χαίρονται που έχουν επιβιώσει και που κατάφεραν να βρεθούν και πάλι στην κυβέρνηση, αλλά θα πρέπει να θυμηθούν ότι το 2012 φλέρταραν με την πιθανότητα να περάσουν σε νούμερα χαμηλότερα της… τρίτης κατανομής. Κι ότι για να πείσουν τον κόσμο το 2019 χρειάστηκε ένας νέος αρχηγός με κεντρώα χαρακτηριστικά. Μπορεί η ΝΔ να στάθηκε όρθια, αλλά το ίδιο το κόμμα χρειάστηκε να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρει τους στόχους του. Κι αυτό διότι πολλοί από τους συνήθεις υπόπτους των κυβερνήσεων της δεν πείθουν. Είτε επειδή κούρασαν τον κόσμο με την συχνή τους παρουσία, είτε επειδή ο κόσμος κρίνει ότι είναι ανίκανοι να εξυπηρετήσουν τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Καλώς ή κακώς δεν σώζεται η χώρα αν κερδίσουμε άλλη μία φορά τον διαγωνισμό της… Eurovision. Αυτό το έχουμε εμπεδώσει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δοκίμασε νέα πρόσωπα. Άλλα του βγήκαν κι άλλα όχι. Έτσι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Ειδικά στην πολιτική μπορεί κάποιος να έχει άριστες περγαμηνές από την επαγγελματική του ζωή και να καταλήξει ένας κακός υπουργός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να βρει τους καλύτερους. Τόλμησε και αρκετοί του βγήκαν. Δύο εξ αυτών, οι κκ Πιερρακάκης και Σκυλακάκης ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και έκαναν την διαφορά σε αυτή την κυβέρνηση.
Χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα; Αναμφισβήτητα ναι. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη από νέα πρόσωπα. Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν τόσα νέα πρόσωπα όσα θα θέλαμε. Πολύ εύκολα η εξέδρα ζητάει από τον πρόεδρο της ομάδας να φέρει πρωτοκλασάτα αστέρια. Αλλά…
Ασφαλώς και υπάρχουν συμπολίτες μας που είναι σε θέση να προσφέρουν. Οι περισσότεροι όμως δεν έλκονται από την ιδέα της έκθεσής τους στην πολιτική. Και κυρίως όσοι έχουν σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Δεν τους συγκινεί η προοπτική να δοκιμάσουν τις αντοχές των ιδίων και των οικογενειών τους. Δεν τους αδικούμε. Αυτά που έχουν να χάσουν είναι περισσότερα απ’ όσα μπορεί να κερδίσουν από πλευράς εμπειριών.
Και κάπως έτσι καταλήγουμε και πάλι στη «σιγουριά» των ακαδημαϊκών. Ανθρώπων που όταν σταματήσουν από την πολιτική θα επιστρέψουν στα θρανία. Αλλά με τους καθηγητές δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα προκοπή. Αναζητούμε, λοιπόν, κι άλλους πολιτικούς σαν τον Πιερρακάκη και τον Σκυλακάκη. Όταν μεγαλώσει αυτή η λίστα, τότε θα πούμε ότι η επόμενη σύνθεση της κυβέρνησης θα έχει πετύχει κάτι. Διότι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις χρειάζονται ανθρώπους για να τις κάνουν. Δεν γίνονται μόνες τους.
Θανάσης Μαυρίδης
