Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη*
Οι Ευρωεκλογές της Κυριακής χαρακτηρίζονται κρίσιμες. Και είναι. Όχι μόνο για την επίδραση τους στην ελληνική πολιτική ζωή, αφού θα γίνουν κυρίως με το μάτι στο εσωτερικό της χώρας, σαν ένας πρώτος δείκτης της ταχύτητας και του εύρους της πολιτικής αλλαγής που περιμένει να συμβεί.
Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης φαίνεται να υπάρχει μια αφύπνιση του ενδιαφέροντος για την Ένωση. Καθώς αναπτύσσονται ισχυρά ευρωσκεπτικιστικά και ακροδεξιά κινήματα που αμφισβητούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και κηρύττουν την επιστροφή στα κλειστά σύνορα των κρατών του παρελθόντος.
Το βλέπουμε στην Ιταλία του Σαλβίνι, την Γαλλία της ΛεΠέν, στην Ουγγαρία του Όρμπαν, στην Βρετανία του Brexit. Αλλά και στην Γερμανία, την Πολωνία, την Ολλανδία, την Αυστρία τα κινήματα αυτά είναι ισχυρά, απειλώντας την ενοποιητική διαδικασία που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.
Η κοινή βάση πάνω στην οποία αναπτύσσονται οι διάσπαρτοι αυτοί εθνικισμοί είναι η ανησυχία για την μετανάστευση, η οικονομική ανασφάλεια καθώς η αναπτυξιακή διαδικασία έχει κολλήσει, η καταρράκωση των ονείρων της μεσαίας τάξης, η αίσθηση της απώλειας κυριαρχίας που προκαλεί η νομοθετική εργασία του Ευρωκοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Καθώς πολλοί αντιλαμβάνονται την ομογενοποιητική διαδικασία που αυτή προκαλεί σαν απειλή στις συνήθειες που έχουν εγκατασταθεί στις διάσπαρτες εθνικές γωνιές.
Στην Ελλάδα μιλήσαμε λίγο για αυτά στην προεκλογική περίοδο. Ίσως και καθόλου. Το πολύ- πολύ να αρθρώθηκαν μερικές κατάρες και ευχές. Ίσως καλώς. Γιατί σε πολλές χώρες είναι η ίδια η βοήθεια η οποία δόθηκε στην Ελλάδα στην διάρκεια των μνημονίων αυτοτελής λόγος που πυροδοτεί τα εθνικιστικά κινήματα εκεί, στις χώρες των χορηγών μας.
Η πρόβλεψη είναι ότι στις φετινές εκλογές το ενδιαφέρον και η συμμετοχή θα είναι μεγαλύτερη από το παρελθόν, όταν μόνο το 43% των εκλογέων είχαν συμμετοχή σε αυτές. Ο λόγος είναι όλο αυτό το ανανεωμένο ενδιαφέρον για την Ένωση, με το πραγματικό ερώτημα, Ένωση ή Διάσπαση, να απωθείται προς το παρόν από την επιφάνεια, καθώς και τα ακροδεξιά κόμματα εμφανίζονται να θέλουν να αλλάξουν την Ένωση «από τα μέσα».
Παρ'' όλη την ενίσχυση που αναμένεται να έχουν τα εθνικιστικά ευρωσκεπτικιστικά κόμματα στις εκλογές μπορούμε να είμαστε ήσυχοι. Η ίδια ή φύση τους, η επικέντρωση στην εθνική τους ιδιαίτερη ατζέντα, αποκλείει την δυνατότητα μιας ισχυρής συμμαχίας μεταξύ τους στο Ευρωκοινοβούλιο. Έτσι, η επιρροή τους στην μελλοντική δουλειά του θα είναι περιορισμένη.
Οι αποφάσεις θα εξακολουθούν να επηρεάζονται κυρίως από τα κλασσικά κόμματα της Ευρωπαϊκής Βουλής, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τους Σοσιαλιστές και τους Φιλελεύθερους, έστω και αν αυξηθεί η επιρροή των Πρασίνων καθώς πιθανόν να είναι αναγκαία πλέον και η δική τους σύμπραξη για να βγαίνουν πλειοψηφίες. Αυτό θα οδηγήσει σε περισσότερη περιβαλλοντική νομοθέτηση τα επόμενα χρόνια.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια ενωμένη Ευρώπη, αφού αυτή μόνο μπορεί να είναι η ασφάλεια της, τόσο για την υλική της ευημερία όσο και για την άμυνα της σε όλους τους κινδύνους που την περιβάλλουν. Για την περιφρούρηση της Ευρωπαϊκής ιδέας ας ευχηθούμε να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη η απόδοση των ακροδεξιών κομμάτων, αλλά και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη η απόδοση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που μπορεί να είναι η καλύτερη άμυνα, προσφέροντας την βέλτιστη ισορροπία απέναντι στα επιχειρήματα των ευρωσκεπτικιστών.
Μια ισχυρή Νέα Δημοκρατία στις Ευρωεκλογές θα προσφέρει και αυξημένη επιρροή στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που αναμένεται να είναι το ισχυρότερο του Ευρωκοινοβουλίου.
Αυτή είναι η λογική απάντηση στην πρόκληση των ευρωεκλογών.
* Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης είναι υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ
