«Δεν είχε όραμα για την Ευρώπη όπως οι προκάτοχοι της», «δεν αφήνει πίσω της κληρονομιά-πυξίδα για το μέλλον», «δεν είχε μακροπρόθεσμη
στρατηγική». Δεν δεν, δεν…
Τα «δεν» που διάβασα στα αφιερώματα και στις αναλύσεις για την Άνγκελα Μέρκελ είναι σαν μικρές, μικρές γομολάστιχες που σβήνουν ή
καλύτερα κάνουν αδρότερη την εικόνα και το αποτύπωμα της γυναίκας-πολιτικού που επί 16 ολόκληρα χρόνια βρέθηκε στο τιμόνι της
ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας και επί της ουσίας και της Ενωμένης Ευρώπης.
Αναρωτιέμαι πραγματικά ποιο «όραμα» μπορούσε να φτιάξει και να προσφέρει στους υπόλοιπους ηγέτες της ΕΕ και στους ευρωπαϊκούς λαούς
και εκείνοι ομόθυμα να προσχωρήσουν με ενθουσιασμό και πίστη στην υλοποίησή του;
Η κριτική για τα «δεν μπόρεσε» θέλει να υποβαθμίσει όσα κατάφερε η γερμανίδα καγκελάριος. Με το υπόδειγμα μιας διαφορετικής ηγεσίας. Σίγουρης αλλά όχι αυτάρεσκης.
Όταν η Ευρώπη κλυδωνιζόταν και «βόρειοι» και «νότιοι» βρίσκονταν στα χαρακώματα με τους εγωισμούς εθνικούς και προσωπικούς πάνω στα
τραπέζια των ευρωπαϊκών συμβουλίων η Μέρκελ έθετε το επίδικο «αν αποτύχει το Ευρώ αποτυγχάνει η Ευρώπη».
Δεν υποδηλώνει αυτό αίσθηση μακροπρόθεσμης στρατηγικής; Και δεν είναι μια πυξίδα για το μέλλον;
Το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα διασώθηκε γιατί η καγκελάριος δεν μιλούσε για τα οράματα μιας άλλης Ευρώπης αλλά δρούσε για τη διάσωση αυτής της Ευρώπης που αν χανόταν κάποιοι όχι οράματα αλλά μόνο εφιάλτες θα έβλεπαν.
Αν η κ. Μέρκελ ήταν ο κ. Μέρκελ, οι τίτλοι τέλους θα έγραφαν «ο ηγέτης που έσωσε το ευρώ», ή «ο ηγέτης που κράτησε την Ευρώπη
ενωμένη». Επειδή δεν είναι άντρας, η πλάστιγγα της ηγεσίας της πρέπει να γείρει προς το πλην.
