Τις χρόνιες παραβατικές συμπεριφορές των κομμάτων της Αριστεράς τις ανέχτηκε το πολιτικό σύστημα και πολλές φορές τις υπέθαλψε. Σίγουρα τις «χάιδεψε».
Μάλιστα τις εξωράισε, αποκαλώντας τες «επαναστατική γυμναστική». Αλλά σε τι συνίσταται αυτή η «επαναστατική γυμναστική» και πού οφείλεται;
Είναι γεγονός που ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει πως η Αριστερά -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν αποδέχεται τους κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπως αποτυπώνονται στο Σύνταγμα και στους νόμους του κράτους. Άλλωστε, το διακηρύσσει κιόλας.
Αν εξαιρέσουμε μια μικρή περίοδο στην δεκαετία του 70 όταν η ανανεωτική Αριστερά δήλωνε πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα, όπως αυτό οριζόταν από το Σύνταγμα του 1975 -η Αριστερά, συνολικά, αμφισβητούσε εμπράκτως τους νόμους που ψήφιζαν οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Μετέφερε πρακτικές του αντιδικτατορικού αγώνα, που είχαν πολιτική και ηθική νομιμοποιητική βάση, στην δημοκρατία της Μεταπολίτευσης. Μάλιστα η «κατάληψη» που ήταν η ύψιστη μορφή αντιδικτατορικής πάλης, ευτελίστηκε, καθώς μετατράπηκε σε όπλο της κάθε μαρξιστικής γκρούπας.
Για να μην αναφερθώ στους φονιάδες της 17 Νοέμβρη που άρχισαν να σκοτώνουν επί δημοκρατικού πολιτεύματος. Και αυτοί αριστεροί ήταν και είχαν και «ιδανικά», όπως δήλωσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γεγονός πως τα δύο αστικά κόμματα έδειξαν ανοχή απέναντι σε αυτές τις παραβατικές συμπεριφορές. Η Νέα Δημοκρατία λόγω των γνωστών ενοχικών συνδρόμων και το ΠΑΣΟΚ για λόγους πολιτικής τακτικής.
Έτσι προέκυψε η κουλτούρα της ανυπακοής. Δηλαδή ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος δήλωνε πως δεν πειθαρχεί στους κανόνες που το διέπουν, χωρίς βέβαια να μπορεί να το υπονομεύσει, λόγω αδυναμίας αλλά και συμφέροντος.
Όμως η ζημία στους θεσμούς γινόταν σχεδόν καθημερινά. Η Αριστερά από την δεκαετία του '80 εφάρμοζε, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Διαλυόταν συνελεύσεις με τραμπουκισμούς, γινόταν αρχαιρεσίες σωματείων και συλλόγων στις οποίες κυριαρχούσε η βία και η νοθεία, γινόταν καταλήψεις δημοσίων και ιδιωτικών χώρων παράνομα, γινόταν πορείες που κατέληγαν σε καταστροφές περιουσιών, χωρίς καμία συνέπεια για τους δράστες.
Η Αριστερά κατέστρεφε και τα δύο αστικά κόμματα, αμήχανα, παρακολουθούσαν.
Θα αντιτείνει ο αναγνώστης πως αυτό είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας. Επιτρέπει την λειτουργία πολιτικών υποκειμένων που επιδιώκουν την ανατροπή της. Σύμφωνοι. Όμως το δημοκρατικό πολίτευμα οφείλει να αναπτύσσει και τις άμυνες του, απέναντι σε αυτούς που παραβαίνουν τους νόμους του. Η ανυπακοή σε ένα δημοκρατικό καθεστώς είναι πράξη παράνομη και θα πρέπει να τιμωρείται.
Μια πολιτεία που δεν μπορεί να εφαρμόσει τους νόμους που δημοκρατικά ψήφισε, είναι μια ανάπηρη πολιτεία. Είναι όμηρος των μειοψηφιών που δρουν ανεξέλεγκτα.
Το κάψιμο της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 2008 είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η ανήμπορη τότε κυβέρνηση, με άτολμους και φοβισμένους υπουργούς, επέτρεψε σε 3.000 αντιεξουσιαστές και όχι μόνο, να καταστρέψουν ιδιωτικές περιουσίες και να βυθίσουν στην δυστυχία χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες.
Τα γράφω όλα αυτά, γιατί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αναλαμβάνει το μεγάλο πολιτικό ρίσκο της εφαρμογής του νόμου για τις συγκεντρώσεις. Θέλω να πιστεύω πως έχει επίγνωση του τι θα αντιμετωπίσει στους δρόμους και συνεπώς έχει σχέδιο πώς θα το αντιμετωπίσει.
Διαφορετικά…
