Η ερώτηση είναι απλή. Γιατί εντός σαράντα πέντε μόλις ημερών χρειάστηκε να εκπονηθεί το πρόγραμμα «Μένουμε όρθιοι-2», εφόσον έτρεχε ήδη το πρόγραμμα «Μένουμε όρθιοι-1»; Η απάντηση υποθέτω ότι είναι απλή. Διότι μέσα σ’ αυτόν τον ενάμισι μήνα άλλαξαν τα δεδομένα. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο και χρειάζονται αντιμετώπιση, δεν τα γνώριζαν στον Σύριζα όταν έκαναν την εξαγγελία του πρώτου προγράμματος, μέσω του οποίου καθιερώθηκε στην πολιτική μας ζωή και όρος «εμπροσθοβαρές». Ο οποίος όρος σημαίνει πρακτικά «μοίρασε τώρα όλο το χρήμα που έχεις καβαντζωμένο και όσο μπορείς να δανειστείς».
Και η επόμενη ερώτηση ανεβαίνει αυθορμήτως στα χείλη. «Μα αν στις αρχές Απρίλη είχαν μοιραστεί όλα τα λεφτά του κράτους, με τι χρήμα θα υλοποιούνταν το δεύτερο επικαιροποιημένο πρόγραμμα που εξαγγέλθηκε στο Ζάππειο»; Υποθέτω ότι και πάλι η Συριζαϊκή απάντηση είναι προδιαγεγραμμένη. Αν είχε υλοποιηθεί το πρόγραμμα-1, δεν θα χρειαζόταν πρόγραμμα-2. Η ύφεση θα είχε αποφευχθεί και η ελληνική οικονομία ήδη θα απογειωνόταν. Ενώ τώρα, η ταξική πολιτική Μητσοτάκη αυτόν τον ενάμισι μήνα υποχρέωσε τον Αλέξη να φτιάξει και δεύτερο πρόγραμμα, μήπως και η χώρα γλυτώσει την τελευταία στιγμή από την ολοκληρωτική καταστροφή.
Τα παραμύθια είναι χρήσιμο πράγμα. Κάνουν τα παιδιά να ονειρεύονται, φτιάχνοντας στο μυαλό τους εικόνες ενός ιδεατού κόσμου μέσα στον οποίον πλασάρονται και τα ίδια ως πρωταγωνιστές. Οι μεγάλοι δεν πρέπει να περιφρονούν την αξία των παραμυθιών, διότι διαφορετικά τα βλαστάρια τους θα βγουν άνθρωποι χωρίς δημιουργική φαντασία και με λειψή συναισθηματική νοημοσύνη. Όσο όμως οι ενήλικες οφείλουν να λένε παραμύθια στα μικρά παιδιά τους, άλλο τόσο είναι υποχρεωμένοι να τα απογαλακτίσουν από την παραμυθία όταν μεγαλώσουν. Αλλιώς θα βγάλουν στην κοινωνία ανθρώπους που έχουν πάρει διαζύγιο από τον ρεαλισμό και την σκληρή πραγματικότητα.
Ο Αλέξης και οι περί αυτόν αρνούνται να μεγαλώσουν. Τα μαγικά ραβδιά, οι νεραϊδόσκονες και τα λεφτόδεντρα συνεχίζουν να ασκούν πάνω τους μια ακατανίκητη γοητεία, παρά το γεγονός ότι επί πενταετία ξιφούλκησαν με τις αδυσώπητες δαγκάνες της διακυβέρνησης μέσα σε κρίση. Αγνοώ ποιο ζώδιο και ποιος ωροσκόπος έχουν σφραγίσει την ύπαρξη τους, πάντως μόλις εξοβελίστηκαν από την εξουσία επέστρεψαν αυθωρεί και παραχρήμα στις παιδικές τους φαντασιώσεις, λες και ουδέποτε έκατσαν σε καυτές υπουργικές καρέκλες ή σε τραπέζια σκληρών διεθνών διαπραγματεύσεων. Η φαντασία τους είναι η καταφυγή τους.
Τα παραμύθια ξέρετε, πραγματεύονται ζητήματα του πραγματικού κόσμου, για αυτό ενίοτε μοιάζουν αληθοφανή. Περιστρέφονται γύρω από σχέσεις εξουσίας, από ανθρώπινες κακίες, από απειλές και φιλοδοξίες, από σχέδια απόκτησης πλούτου και δύναμης. Απλώς οι λύσεις που δίνουν είναι διαφορετικές απ’ αυτές του πραγματικού κόσμου. Και το μόνιμο παράπονο των παιδιών που ποτέ δεν μεγάλωσαν, είναι ότι οι υπόλοιποι μεγάλοι δεν κάθονται για πολύ ν’ ακούσουν τα παραμύθια που αποτελούν τον κόσμο τους. Ο φίλος χαζεύει λίγο τον συνομιλητή που παριστάνει τον σούπερμαν και ο γείτονας την γειτόνισσα που πιστεύει ότι μεταμορφώθηκε σε πριγκίπισσα, μετά από λίγο όμως τους βαριούνται, τους παρατάνε σύξυλους και τρέχουν στις δουλειές τους. Έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν.
Αυτό έχει πάθει και ο Αλέξης με το «Μένουμε όρθιοι-2». Κανένας δεν το παίρνει στα σοβαρά, κανένας δεν το συζητά, κανένας δεν το σχολιάζει καν θετικά ή αρνητικά κι αυτός αναρωτιέται γιατί. Σαν όλα τα παιδάκια που δεν μεγαλώνουν…
