Του Τάσου Ι. Αβραντίνη
Περίπου το 6,5% του μαθητικού πληθυσμού στην Ελλάδα εμπιστεύεται την ιδιωτική εκπαίδευση. Αυτό πέραν των αδιαμφισβήτητων θετικών μαθησιακών επιπτώσεων έχει ως αποτέλεσμα το ελληνικό κράτος να εξοικονομεί εκπαιδευτική δαπάνη περίπου 400 εκατ. ευρώ ετησίως. Παρά την τεράστια αυτή «χορηγία» προς τα δημόσια οικονομικά της χώρας, όσων γονέων στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, εντούτοις, το κράτος αντί να αναγνωρίζει ήτ συνεισφορά αυτή και να ευνοεί την ανάπτυξη της ιδιωτικής εκπαίδευσης μοιάζει να τιμωρεί τόσο τους γονείς όσο και τους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης θέτοντας συνεχώς εμπόδια στη λειτουργία της.
Η σύγκριση του θεσμικού πλαισίου της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη είναι απογοητευτική.
Η κύρια διαφοροποίηση είναι η πολύ μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση στη ρύθμιση του τρόπου λειτουργίας των ιδιωτικών σχολείων στην Ελλάδα σε σχέση με τα ισχύοντα στις περισσότερες χώρες της ΕΕ. Η κρατική παρέμβαση αφορά όλα τα επίπεδα της λειτουργίας των ιδιωτικών σχολείων, από τον τρόπο της αδειοδότησης, της λειτουργίας τους και του εργασιακού καθεστώτος του εκπαιδευτικού τους προσωπικού, μέχρι τα εκπαιδευτικά προγράμματα που εφαρμόζουν και το ωρολόγιο πρόγραμμά τους. Η Ελλάδα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία είναι μια από τις τελευταίες χώρες στην ΕΕ, όπου επιβάλλεται η ακριβής εφαρμογή του εθνικού προγράμματος σπουδών, χωρίς δυνατότητα ουσιαστικών παρεκκλίσεων (Eurydice, 2012). Η τάση για ασφυκτικό έλεγχο του κράτους στην ιδιωτική εκπαίδευση αυξήθηκε, όπως ήταν φυσικό, κατακόρυφα την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Και όμως η ιδιωτική εκπαίδευση παράγει καλύτερα εκπαιδευτικά αποτελέσματα από την κρατική.
Από τις πολυάριθμες σχετικές με τη διαφοροποίηση δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων έρευνες αναφορικά με επτά διαφορετικά είδη εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων (επιδόσεις μαθητών σε σταθμισμένου τύπου εξετάσεις, αποτελεσματικότητα μετρημένη με βάση το κόστος σε δολάρια ανά μαθητή και μονάδα επίδοσης, ικανοποίηση γονέων, κλίμα πειθαρχίας και τάξης, κατάσταση συντήρησης της σχολικής υποδομής, απολαβές μαθητών μετά την αποφοίτησή τους και ποσοστό συμμετοχής σε ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης) προκύπτει ότι:
-Στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων (ή σε αναλογία περίπου 4 προς 1) οι μαθητές από τα ιδιωτικά σχολεία επιτυγχάνουν σημαντικά υψηλότερες επιδόσεις σε σταθμισμένου τύπου εξετάσεις σε σχέση με τους μαθητές των δημοσίων σχολείων.
-Σε όλες τις περιπτώσεις βρέθηκαν τα ιδιωτικά σχολεία να είναι πιο αποδοτικά παράγοντας καλύτερα εκπαιδευτικά αποτελέσματα με μικρότερο κόστος ανά μαθητή.
-Σε όλες τις περιπτώσεις βρέθηκαν τα ιδιωτικά σχολεία να συγκεντρώνουν υψηλότερα επίπεδα γονεϊκής ικανοποίησης για τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα που παράγουν.
-Σε όλες τις περιπτώσεις οι έρευνες κατέγραψαν καλύτερο κλίμα πειθαρχίας και τάξης στα ιδιωτικά σχολεία έναντι των δημοσίων.
-Σε τριπλάσιες περίπου σχετικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι οι μαθητές που αποφοιτούν από ιδιωτικά σχολεία συνεχίζουν τις σπουδές τους σε ανώτερο επίπεδο σε σχέση με τους αποφοίτους των δημοσίων σχολείων.
Τέλος, όλα τα παραπάνω αποτελέσματα υπέρ των ιδιωτικών σχολείων μεγιστοποιούνται ακόμα περισσότερο όταν αυτά λειτουργούν σε συνθήκες μεγαλύτερης αυτονομίας από το κράτος, έχουν δηλαδή περισσότερες ευκαιρίες να οργανώσουν τη μαθησιακή διαδικασία με το δικό τους τρόπο.
Ο Τάσος Αβραντίνης είναι υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ
