Γενιές ανθρώπων μεγάλωσαν με το αξίωμα -καθώς θεωρείται αυταπόδεικτο, μη χρήζον αποδείξεως- πως η Αριστερά διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων της. Μάλιστα, το παραπάνω αξίωμα είχε καθολική ισχύ, υπερβαίνοντας τον πολιτικό υποκειμενισμό, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας φιλελεύθερης αντίληψης.
Η μαρξιστική θεωρία επειδή είναι επεκτατική—επιθετική, θεωρεί πως οι θέσεις της έχουν απόλυτη και καθολική ισχύ. Δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Έτσι, το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς δεν είναι διεκδικήσιμο, καθώς απορρέει από τους ατσαλένιους νόμους της εξέλιξης των κοινωνιών, όπως επακριβώς τους περιγράφει ο μαρξισμός.
Το «αξίωμα» αυτό είναι διατυπωμένο και εκφέρεται με τέτοιο κατηγορηματικό τρόπο, ώστε έχει πείσει και πολλούς καλοπροαίρετους φιλελεύθερους πολίτες πως ισχύει.
Πιστεύουν και αυτοί πως όντως οι αριστεροί, εξ ορισμού, υπερέχουν. Μάλιστα αυτή η ηθική υπεροχή αναλύεται σε επί μέρους υπεροχές που την συνθέτουν.
Οι αριστεροί είναι πιο φιλάνθρωποι, πιο καλλιεργημένοι, πιο μορφωμένοι, αγαπάνε την ειρήνη, αγωνίζονται για τα δικαιώματα των αδυνάτων.
Τελικά, με το πέρασμα των δεκαετιών, όλα αυτά αποδείχθηκε πως ήταν μια τεράστια απάτη. Ουδεμία σχέση είχαν με την πραγματικότητα, όπως αυτή οριζόταν από τον τρόπο που άσκησε η Αριστερά την εξουσία στις χώρες που την κατείχε.
Δεν χρειάζεται το 2020 να επαναλάβω τα πεπραγμένα των σοσιαλιστικών χωρών. Είναι ανούσιο και κουραστικό.
Εκείνο το οποίο προκύπτει στο διάβα της Ιστορίας, καθώς η ανθρώπινη γνώση εμπλουτίζεται, είναι πως το ηθικό πλεονέκτημα είναι ένα φαντασιακό κατασκεύασμα, μια ιδεατή κατάσταση που υπάρχει μόνο στα μυαλά των αριστερών. Στην πράξη, όπου κυβέρνησε η Αριστερά εγκαθίδρυσε την πιο ανήθικη και διεφθαρμένη εξουσία.
Το ηθικό της πλεονέκτημα είναι τελικά ένα παρακολούθημα τής ολοκληρωτικής θεωρίας του μαρξισμού. Όπως ο μαρξισμός αυτοαναγορεύτηκε σε επιστημονική θεωρία, έτσι και οι μαρξιστές αυτοδικαίως απέδωσαν στους εαυτούς τους ένα ηθικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους. Είναι επόμενο οι τελευταίοι να θεωρούνται, εξ ορισμού, ηθικά απαξιωμένοι.
Πάνω στην ηθική απαξίωση των αντιπάλων των αριστερών, διαπράχθηκαν τα φοβερότερα εγκλήματα στον 20ο αιώνα. Άλλωστε, πάντα της βιολογικής εξόντωσης προηγείτο η ηθική εξόντωση. Αυτός ήταν κανόνας.
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μού έδωσαν τα όσα πρωτοφανή γεγονότα ζούμε αυτές τις ημέρες στην πατρίδα μας. Τέτοιο ευτελισμό ανθρώπων και θεσμών δεν έχουμε ξαναζήσει στην μεταπολιτευτική δημοκρατία μας.
Δεν ακούσαμε ποτέ έναν κουτσαβάκη υπουργό να αποκαλεί «τύπισσα» μια εισαγγελική λειτουργό και να απαιτεί να εμφανιστεί μπροστά του για να δώσει εξηγήσεις.
Προσωπικά, ελάχιστα με ενδιαφέρει το ποινικό μέρος της υπόθεσης. Επίσης, πολιτικά ήταν ένα πλήγμα σε ένα κόμμα που ήδη παρέπαιε. Όντας στην αντιπολίτευση είχε χάσει άνω του 30% της εκλογικής του δύναμης.
Το συντριπτικό κτύπημα δόθηκε με την ολοκληρωτική κατάρρευση του μύθου τού ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Όλη αυτή η μπόχα που αναδύθηκε μέσα από τις συνομιλίες Παππά - Μιωνή εξαφάνισε κάθε ίχνος αυτού του διαβόητου ηθικού πλεονεκτήματος.
Μόνον κάποιοι γραφικοί που, εις τα δυσμάς του βίου τους, αναζητούν ακόμα αυτήν την άλλη Αριστερά κάπου στο Επέκεινα, μόνον αυτοί πιστεύουν ακόμα στο ηθικό πλεονέκτημα τής Αριστεράς που ψάχνουν και δεν βρίσκουν.
Εμείς οι υπόλοιποι, οι κανονικοί άνθρωποι, ας αρκεστούμε στο σχόλιο τού τεράστιου Αρκά: «πίσω από το ηθικό πλεονέκτημα κρύβονται ανήθικοι πλεονέκτες».
