Στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, το καλύτερο ο πρωθυπουργός το φύλαγε για το τέλος. Γιατί πράγματι, δεν είναι η εκλογολογία που δημιουργεί το κλίμα αβεβαιότητας και αστάθειας που οπωσδήποτε λειτουργεί ανασταλτικά κυρίως στην Οικονομία. Είναι το εκλογικό σύστημα με το οποίο θα γίνουν αυτές οι εκλογές.
Η απλή αναλογική είναι που δημιουργεί την ανασφάλεια στους πολίτες καθώς και το διάστημα των δύο μηνών που η χώρα θα διοικείται από υπηρεσιακή κυβέρνηση, εν μέσω πολλαπλών κρίσεων. Ακόμα και οι πιο σφοδροί επικριτές της κυβέρνησης παραδέχονται ότι τα τελευταία τρία χρόνια το μόνο που δεν νιώσαμε ήταν το ιδιαίτερο αίσθημα της ανασφάλειας που δημιουργεί η κυβερνητική αστάθεια. Και είναι αυτό ακριβώς που συζητάνε οι πολίτες ως πρόβλημα. Αρκετοί μάλιστα προσπαθούν να προγραμματίσουν τους επόμενους μήνες έχοντας κατά νου το δίμηνο της ακυβερνησίας.
Ίσως τελικά και ο κ.Τσίπρας να πήρε κάποια μαθήματα από τη δική του διακυβέρνηση που είχε δημιουργήσει ένα μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας καθώς προσπαθούσε να κλείνει τις αξιολογήσεις με τους δανειστές ενώ την ίδια στιγμή συντηρούσε συνειδητά μια πολεμική ατμόσφαιρα με τις Βρυξέλλες για να αμβλύνει τις εντυπώσεις που είχε προκαλέσει η μνημονιακή του στροφή.
Και δεν είναι παράδοξη η προεκλογική κινητικότητα των βουλευτών. Άλλωστε δεν είναι μόνο οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που προετοιμάζονται αφού έχουμε ήδη μπει σε προεκλογική τροχιά. Εάν ο κ.Τσίπρας μπει στο...τουίτερ θα διαπιστώσει ότι και οι δικοί του βουλευτές, καθημερινά, περιοδεύουν στις εκλογικές τους περιφέρειες για να συναντήσουν τους ψηφοφόρους τους.
Δεν συμβαίνει κάτι ανορθόδοξο λοιπόν.
Ο εκλογικός νόμος είναι το πρόβλημα λοιπόν και μοιραία επανέρχεται το θέμα της αλλαγής του. Εκτιμούμε ότι ο πρωθυπουργός θα δεχτεί εκ νέου πιέσεις για να τον αλλάξει τις οποίες θα αποκρούει γιατί έχει δηλώσει ότι κάτι τέτοιο δεν θα το κάνει.
Αυτό σίγουρα εκτιμάται. Από την άλλη όμως πιστεύουμε ότι στη ζυγαριά πρέπει να μπουν, για να αξιολογηθούν, πολύ σαφέστερα διακυβεύματα από μια αόριστη αναφορά στους θεσμούς. Θέλουμε να καταλήξουμε εδώ: εάν ήμασταν στη θέση του πρωθυπουργού εμείς θα σκεφτόμασταν τη χώρα. Πολλώ μάλλον δε όταν την κληρονομιά κάθε πολιτικού δεν την ορίζει μόνο το έργο του αλλά και οι προσωπικές θυσίες που έκανε για τη χώρα.
