Είναι ανεκδοτολογικό αλλά απολύτως αληθές: όποιος χρήστης των σόσιαλ μήντια σχολιάσει ο,τιδήποτε αφορά τις νέες πλατφόρμες ψηφιακής διακυβέρνησης θα δεχτεί μήνυμα από κάποιον συνεργάτη του αρμόδιου υπουργείου που θα του ζητά διευκρινίσεις με στόχο τη βελτίωση των παρεχόμενων, προς τον πολίτη υπηρεσιών. Μας έχει συμβεί πολλές φορές και έχει συμβεί και σε άλλους κι αυτό λέει πολλά.
Μάλιστα την πολλοστή φορά που είχαμε επισημάνει και μάλιστα αρκετά ειρωνικά ότι η «ψηφιοποίηση της γραφειοκρατίας» δεν είναι δα και καμια σπουδαία μεταρρύθμιση πάλι κάποιο στέλεχος του υπουργείου επικοινώνησε μαζί μας για να μας πει ότι ο υπουργός και οι συνεργάτες του συμφωνούν απολύτως με αυτή τη διαπίστωση αλλά η μεταρρύθμιση της διοίκησης δεν είναι δική τους αρμοδιότητα και αν περίμεναν τα υπόλοιπα υπουργεία να προχωρήσουν στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση εκείνοι δεν θα έπρεπε να έχουν κάνει ο,τιδήποτε.
Είχε δίκιο. Είναι ακριβώς έτσι.
Το θυμηθήκαμε χθες που επιχειρήσαμε να επισκεφθούμε την εφορία έχοντας κλείσει ραντεβού. Τραγική εμπειρία. Απλώς τραγική. Όλη η προσπάθεια που έχει γίνει από το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης εξανεμίζεται μέσα σ’ένα πρωϊνό, στη δια ζώσης επαφή με την αρχαϊκή διοίκηση που κρατιέται όρθια χάρις στη σοβαρότητα και τον πατριωτισμό κάποιων στελεχών της και κάποιων, όχι λίγων, δημοσίων υπαλλήλων.
Το «άυλο», ψηφιακό κράτος με το οποίο οι πολίτες συναλλάσσονται απ’όπου κι αν βρίσκονται είναι βέβαια το ιδανικό σε όλα τα επιπεδα. Το ψηφιακό κράτος δεν διαφθείρεται, είναι διαφανές και κυρίως αποτελεσματικό. Όμως δεν αρκεί. Έρχεται η ώρα που ο καθένας από εμάς θα ζήσει εκ νέου την εμπειρία της πραγματικότητας που είναι το γνήσιο της υπογραφής, τα πολλαπλά αντίγραφα, το «φέρτε κι ένα Ε1 μαζί σας, για να το έχετε».
Και το εντυπωσιακό είναι πως όταν οι πολίτες βρεθούμε από τον ιδεατό κόσμο του υπολογιστή μας στην πραγματικότητα της υπηρεσίας θα μεμφθούμε το ψηφιακό κράτος. «Απάτη το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, τίποτα δεν έκανε τελικά». Μια βολτούλα στα ΜΚΔ είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς εύκολα.
Το έγραφε και ο Θανάσης Μαυρίδης στο χθεσινό του άρθρο. Δεν γίνεται να προχωρήσουμε έτσι και αυτή τη διαπίστωση η ίδια η κυβέρνηση μας εκπαίδευσε να την κάνουμε. Όταν επί ένα χρόνο ζεις στον «ψηφιακό παράδεισο» είναι λογικό κάθε επαφή με την αναλογική πραγματικότητα του δημοσίου να είναι εμπειρία κόλασης.
Από τον Ιούλιο του 2019 δεν έχουμε ακούσει ούτε κουβέντα για κάποιο σχέδιο μεταρρύθμισης της Διοίκησης για την απλοποίηση των διαδικασιών. Όλα τα ρεπορτάζ αφορούν αποκλειστικά τη χρηματοδότηση των Δήμων και το πόσο ικανός είναι ο τάδε ή ο δείνα υπουργός «να κάνει εκλογές». Για τον πολίτη όμως όλα αυτά είναι απολύτως αδιάφορα. Πάντα ήταν αδιάφορα μόνο που μετά από δέκα χρόνια κρίσης, την τεράστια συζήτηση που έγινε μέσα στα δέκα αυτά χρόνια και κυρίως μετά από όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέχρι να εκλεγεί αυτοδύναμος πρωθυπουργός, έχουν αλλάξει οριστικά τα στάνταρντς μας.
Η κυβέρνηση (και ο αρμόδιος υπουργός) πιστώνεται και θα πιστωθεί τη συνεχή ανάπτυξη του ψηφιακού κράτους όμως η πραγματικότητα, η κόλαση της Διοίκησης παραμένει εκεί, στη θέση της, να μας θυμίζει την Ελλάδα που δεν άλλαξε. Την Ελλάδα που δεν θέλουμε πλέον πολλώ μάλλον δε τώρα που ξέρουμε ότι γίνεται κι αλλιώς αρκεί κάποιος να πάρει την πολιτική απόφαση να το κάνει.
