Του Διονύση Μαντά
Ολοένα και πιο συχνά γίνεται λόγος για την ψηφικοποίηση και για τις αλλαγές που θα επέλθουν. Ο ιδιωτικός τομέας, εδώ και χρόνια έχει αντιληφθεί, ότι εάν δεν καταφέρει να μετασχηματισθεί σε αυτή τη νέα ψηφιακή εποχή, τότε σίγουρα δεν θα καταφέρει να επιβιώσει. Τα παραδείγματα πολλά, τόσο θετικά, όσο και αρνητικά. Το ζητούμενο όμως παραμένει ένα. Μας αρκεί σαν χώρα να προχωρά στην ψηφιακή εποχή μόνο ο ιδιωτικός τομέας και ο Δημόσιος να παραμένει απλός θιασώτης; Τελικά ο Δημόσιος τομέας θα καταφέρει να επιβιώσει;
Στη θεωρία είμαστε όλοι τέλειοι, στην εφαρμογή της όμως χωλαίνουμε. Η ενιαία ψηφιακή αγορά έχει εγκριθεί ως Ευρωπαϊκή στρατηγική από τον Μάιο του 2015 και εμπεριέχει δεκαέξι επιμέρους δράσεις που οδηγούν στην αύξηση του ποσοστού ψηφικοποίησης στις χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι γεγονός, ότι η ψηφικοποίηση οδηγεί σε θετικό πρόσημο την παραγωγικότητα και προκαλεί συνεχούς μετασχηματισμούς σε επιχειρηματικές διεργασίες, με αποτέλεσμα την παραγωγή/προώθηση καλύτερων καινοτόμων υπηρεσιών και προϊόντων. Επίσης, είναι σίγουρο, ότι όλο αυτό το «ψηφιακό τσουνάμι» μόνο κέρδη μπορεί να επιφέρει τόσο σε οικονομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Η χώρα μας δυστυχώς έχει μείνει αρκετά πίσω σε αυτό τον ψηφιακό αγώνα μετασχηματισμού. Τα μοντέλα που κατά καιρούς έχουν στηθεί για τους βασικούς μας θεσμούς, την παιδεία, τη δικαιοσύνη, την νομοθετική εξουσία, δεν είναι πλέον επαρκή για να ακολουθήσουν την γρήγορη εξέλιξη των τεχνολογιών. Η ταχύτητα της εξέλιξης είναι τόσο μεγάλη, ώστε κάτι το οποίο νομοθετείται σήμερα και από πολλούς θεωρείται καινοτόμο και πρωτοποριακό, την ίδια στιγμή για την ψηφιακή κοινότητα μοιάζει ξεπερασμένο. Αυτό οφείλεται κυρίως τόσο στις αργές κρατικές δομές μας, όσο και στην έλλειψη σωστής εθνικής ψηφιακής στρατηγικής.
Μία από τις βασικές υποχρεώσεις του κράτους μας αποτελεί η προάσπιση της προσβασιμότητας όλων των πολιτών στα ψηφιακά οφέλη της προόδου που συντελείται, ώστε όλοι να μπορούν να ξεκινήσουν από την ίδια αφετηρία. Να μην υπάρχουν πολίτες και κατ' επέκταση επιχειρήσεις δύο ταχυτήτων. Επομένως, η προσαρμογή των συστημάτων και των δομών του κράτους σε όλες τις επερχόμενες τεχνολογικές αλλαγές που έρχονται, αποτελεί μονόδρομος χωρίς επιστροφή. Ένας μονόδρομος, ο οποίος θα πρέπει να έχει τον κατάλληλο σχεδιασμό σε όλες τις βαθμίδες του, ώστε να μην οδηγήσει σε αύξηση των ανισοτήτων και σε βάθυνση του «ψηφιακού χάσματος»
Η μεγάλη ευκαιρία της χώρας μας είναι τώρα. Μελετώντας τις καλές πρακτικές που έχουν δοκιμαστεί και πετύχει σε άλλες χώρες, θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε, όλα όσα χρειαζόμαστε, ώστε να αντικρύσουμε το μέλλον πιο αισιόδοξα. Αξίζει στην χώρα μας και στους πολίτες να δούμε την επερχόμενη «ψηφιακή εποχή» ως εργαλείο και ευκαιρία ανάπτυξης και προόδου και όχι ως μία απειλή που μπορεί να μας βγάλει από το comfort zone που έχουμε μάθει να αναπτυσσόμαστε μέχρι σήμερα. Μικροπολιτικές και σκοπιμότητες αυτή τη στιγμή δεν χωράνε. Αν θέλουμε ως κράτος όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά να πάμε και ένα βήμα πιο μπροστά, θα πρέπει άμεσα να επενδύσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
