Της Λίνας Παπαδάκη
Όσο θόρυβο έκανε όταν πρωτακούστηκε τόσο υπόκωφα γράφτηκε ο επίλογος. Στο αρχείο, χωρίς ευρήματα, τέθηκε η υπόθεση της διερεύνησης των λογαριασμών του Κώστα Σημίτη. Πόσοι το πληροφορήθηκαν; Πόσοι από αυτούς που είχαν μάθει από τα σχεδόν θριαμβικά πρωτοσέλιδα ότι έχει παραγγελθεί έρευνα στους λογαριασμούς του πρώην πρωθυπουργού και της οικογένειάς του, πόσοι από αυτούς που είχαν παρασυρθεί από τα υπονοούμενα στα πάνελ και τους οχετούς στο διαδίκτυο, είχαν την ευκαιρία να μάθουν ότι το θέμα έληξε άδοξα για τους επίμονους σκανδαλολόγους; Ελάχιστοι - στην Ελλάδα είναι είδηση η διαπόμπευση όχι η αθωότητα.
Και σκέφτεσαι ότι τελικά είναι κυρίως θέμα ανάπηρου πολιτικού πολιτισμού. Ότι κάποιοι θεωρούν πολύ φυσικό να διοχετεύουν στον τύπο μια είδηση - διασυρμό για ένα θεσμικό πρόσωπο, η οποία καταλήγει σε μια συγχορδία πολιτικοδημοσιογραφικής αλητείας που έχει εκδώσει με συνοπτικές διαδικασίες το οιονεί κατηγορητήριο και στο τέλος και την καταδίκη. Ότι δεν υπήρχε κανείς από τους σκοτεινούς εγκεφάλους που σπεκουλάρησαν στην εκστρατεία να σκεφθεί ότι εδώ δεν πρόκειται για πολιτική, δεν μιλάμε για πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογικές αντιπαλότητες.
Μιλάμε για τον ίδιο το σεβασμό στη δημοκρατία μας. Για έναν πρωθυπουργό που κυβέρνησε οκτώ χρόνια τη χώρα και αποτελεί ένα κομμάτι της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας. Και όχι για πιθανά λάθη ή παραλήψεις της θητείας του αλλά για την προσωπική του τιμή και υπόληψη, που μέχρι τώρα ακόμα και οι σφοδρότεροι πολέμιοι της πολιτικής του δεν είχαν τολμήσει να αμφισβητήσουν.
Αλλά βλέπεις ήταν μια νέα ευκαιρία να συκοφαντήσουν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο. Εκμηδενίζεις ηθικά έναν από τους ιστορικούς ηγέτες και ο χώρος γίνεται ευκολότερα λεία δική σου. Το σχέδιο άλωσης του Κέντρου από τη συμμαχία της κυβερνώσας αριστεροδεξιάς είναι ένας αδυσώπητος πόλεμος χωρίς αιχμαλώτους, με όπλα τα πιο αγαπημένα των λαϊκιστών, την ηθικολογία και τη σκανδαλολογία. Που δεν σέβεται ούτε τον πρωθυπουργό που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ.
Δεν είναι η πρώτη φορά ασφαλώς, το Κέντρο ήταν πάντα το Ιερό Δισκοπότηρο των αριστεροδεξιών και η με κάθε μέσον λεηλάτησή του ο κρυφός πόθος και των δύο. Πριν είκοσι χρόνια ένας άλλος ηγέτης του, ο ιδρυτής του χώρου στη Μεταπολίτευση, είχε γίνει επίσης στόχος εκστρατείας ηθικής σπίλωσης. Ξανά το ίδιο σενάριο, η συστηματική ηθική απαξία του αρχηγού πίστεψαν ότι θα τους πρόσφερε στο πιάτο τον μεσαίο χώρο.
Τι και αν ήταν επίσης οκτώ χρόνια πρωθυπουργός, τι και αν ήταν ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, τι και αν ήταν ο ιδρυτής του πιο ιστορικού κόμματός της. Έτσι φαντάζονταν και τότε και τώρα ότι θα μπορούσαν να υποτάξουν τον χώρο. Αφήνοντάς τον ηθικά ακέφαλο.
Δεκαέξι χρόνια πρωθυπουργίας, δηλαδή η μισή Μεταπολίτευση δεν γεννούσαν σε αυτούς αισθήματα ιστορικού δέους και θεσμικού σεβασμού ώστε να κρατήσουν έξω τις προσωπικές υπολήψεις από την κομματική αρένα. Αυτό που είχε προτεραιότητα ήταν το κομματικό τους κέρδος.
Τότε το έλεγαν κάθαρση, τώρα ηθικό πλεονέκτημα. Ο πρώτος τους συνέτριψε πολιτικά και ξανάγινε πρωθυπουργός μετά από λίγο καιρό. Ο δεύτερος τους συνέτριψε ηθικά και παραμένει αυτό που δεν θα γίνουν ποτέ εκείνοι. Η συνείδηση της παράταξης.
