«Ο ορισμός του coolness», «η μεγαλύτερη εν ζωή διασημότητα της Αμερικής», «αγαπημένος θείος της Αμερικής», «ο τελευταίος εκκεντρικός του Χόλιγουντ» είναι μερικοί από τους τίτλους που του έχουν αποδοθεί. Η αλήθεια είναι ότι ο Μπιλ Μάρεϊ δεν χρειάζεται ν’ αποδείξει τίποτα. Έχει υποδυθεί τόσους αγαπημένους ρόλους που θα μπορούσε να δανείζει οπουδήποτε τη φάτσα του και γενναιόδωρα να σου φτιάχνει τη μέρα. Ίσως γιατί ο ίδιος μοιάζει με «ρόλο» στο βαθμό που έχει πειράξει την έννοια του «σταρ» κι έχει αναδειχθεί σε έναν sui generis καλλιτέχνη.
Ακόμη και σε ένα «σοβαρό», δημοφιλές έργο τέχνης που δε σηκώνει αστεία, μπορεί να αντικαταστήσει το μοντέλο και να σταθεί με αξιώσεις. Χρειάζεστε αποδείξεις; Ο Έντι Τορίγκο στο Reddit δημιούργησε μια σειρά γνωστών έργων τέχνης χρησιμοποιώντας το δημοφιλές πρόσωπο του Μάρει. Από τον Ρέμπραντ και τον Βαν Γκογκ έως την Φρίντα Κάλο – ναι, ακόμη κι αυτήν – ο Μάρει «ενδύεται» προσωπογραφίες μεγάλων ζωγράφων, αλλάζει κοστούμια εποχών και μας εισάγει στην πιο αλλούτερη και «προσωπική» ιστορία της τέχνης.
«Η μητέρα του Γουίστλερ» 1871
“Πορτρέτο του Μαρτίνου Λούθηρου”, Λούκας Κράναχ 1543
Βασιλιάς Χένρι από τον Hans Holbein 1536
Ο Τορίγκο μοιράστηκε την ιδιότυπη σειρά των έργων του στο διαδίκτυο: «Κάποιος είχε δημοσιεύσει μια φωτογραφία του Μάρεϊ στο Reddit και σκέφτηκα ότι η γωνία του προσώπου και η έκφρασή του έμοιαζαν πολύ με το πορτρέτο του Τζορτζ Ουάσινγκτον». Μετά τη λήψη του πίνακα και βλέποντας πόσο καλά ταιριάζει στον ηθοποιό συνέχισε να πειραματίζεται και με άλλα διάσημα πορτρέτα. Τα σχόλια από το κοινό ήταν περισσότερο από ενθουσιώδη.
Vincent van Gogh, 1889
Rembrandt, π. 1665 – 1669
George Washington από τον Gilbert Stuart, 1796
“American Gothic” Grant Wood, 1930
Πέρα από το αστείο της ιστορίας, μόλις πριν από μερικά χρόνια ο ίδιος ο Μάρει έκανε γνωστό στο κοινό πώς η τέχνη τον «έσωσε» και έγινε αυτό που είναι σήμερα. Όταν ξεκίνησε για πρώτη φορά να παίζει στη σκηνή της πατρίδας του, στο Σικάγο, τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Η ματαίωση του ήταν τέτοια που βγαίνοντας από το θέατρο, άρχισε να περπατά χωρίς προορισμό σε έναν περίπατο στη Λίμνη Μίσιγκαν, σκεφτόμενος πως «αν πρόκειται να πεθάνω εδώ, στη λίμνη, θα επιπλεύσω για λίγο, προτού φύγω από τη ζωή» (είναι απολαυστικός στην αφήγησή του ακόμη κι όταν εξομολογείται κάτι τραγικό).
Αλλά μία ξαφνική παρόρμηση παρέσυρε τον Μάρει από την λεωφόρο Μίσιγκαν και τον οδήγησε στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου. Εκεί, ο ήρωάς μας βρέθηκε μπροστά στο «τραγούδι του Lark», έργο του Ζιλ Μπρετόν από το 1884. Σε αυτόν τον υποβλητικό πίνακα, μια νεαρή αγρότισσα στέκεται σιωπηλά στα χωράφια της Νορμανδίας, καθώς ο ήλιος ανατέλλει
Το θέμα τον έκανε να σκεφτεί: «Λοιπόν, υπάρχει ένα κορίτσι που δεν φαίνεται να έχει πολλές προοπτικές, αλλά ο ήλιος έρχεται ούτως ή άλλως και έχει άλλη μια ευκαιρία σ’ αυτόν. Νομίζω ότι μου μετέδωσε αυτό ακριβώς το συναίσθημα: έχω κι εγώ άλλη μία ευκαιρία, κάθε φορά που ο ήλιος ανατέλλει».
Η γνωριμία του Μπιλ Μάρει με αυτό το κορίτσι του 19ου αι. δεν ήταν απλώς αισθητική. Η επαφή του με την τέχνη φώτισε τη ζωή του και τον έκανε να ξεπεράσει τη μιζέρια με το άνοιγμα του ορίζοντα.
Ο Μπιλ Μάρει εξομολογείται πως ένα έργο τέχνης του έσωσε τη ζωή.
