Οι προχθεσινές ιταμές απειλές του Τούρκου ΥΠΕΞ κ. Τσαβούσογλου προς την Ελλάδα μπροστά στον αμήχανο Γερμανό ΥΠΕΞ κ. Χάικο Μάας, αμέσως μετά την συνάντηση τους στην Άγκυρα που ακολούθησε αυτήν με τον κ. Δένδια στην Αθήνα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι καταδεικνύει στην διεθνή κοινότητα (γιατί στην Ελλάδα οι περισσότεροι το γνωρίζουμε) ότι η Τουρκία επιλέγει άλλο δρόμο από αυτόν της συνεννόησης και της καλής γειτονίας. Να πούμε ότι η Γερμανία η οποία ασκεί το τρέχον εξάμηνο την εκ περιτροπής Προεδρία της ΕΕ, δεν επιθυμεί να αντιμετωπίσει ελληνοτουρκική σύγκρουση υψηλής ή ακόμα και χαμηλής εντάσεως ισορροπώντας μεταξύ της ιδιότητας της ως προεξέχον μέλος της ΕΕ και των καλώς ή κακώς συμφερόντων της λόγω ειδικών σχέσεων με την Τουρκία.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως θα αντιμετωπίσει η Καγκελάριος Μέρκελ τα «αποτελέσματα» της νέας αυτής πρωτοβουλίας της Γερμανίας και αν έλαβε υπόψη τις δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου και άλλων αξιωματούχων της Άγκυρας που είχαν προηγηθεί της επισκέψεως του Γερμανού ΥΠΕΞ που δυναμίτισαν το κλίμα. Αναντίρρητα είναι καλοδεχούμενη η Γερμανική πρωτοβουλία η οποία εναγωνίως προσπαθεί για την αποκλιμάκωση της επικίνδυνης έντασης μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας και επίτευξη συμφωνίας για έναρξη «διαλόγου», τις προϋποθέσεις του οποίου όμως αποσαφήνισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η Ελληνική πλευρά δια στόματος του κ. Δένδια την Τρίτη το μεσημέρι.
Κρίνεται σκόπιμο να θυμίσουμε ότι την προηγούμενη φορά (21 Ιουλίου) που ο κ. Μάας επισκέφθηκε την Ελλάδα είχαμε την αναγγελία της Άγκυρας της εξόδου του ερευνητικού πλοίου «Ορούτς Ρέις» που συνοδεύτηκε από τον απόπλου πολλών Μονάδων του Τουρκικού ΠΝ, κάτι που ανάγκασε και την Ελλάδα να αναπτύξει στην περιοχή τον Ελληνικό. Οπότε αναμένουμε απερίφραστη καταδίκη της Τουρκίας και άρση των γερμανικών αντιρρήσεων για διαδικασία κυρώσεων της Τουρκίας
Η Άγκυρα βρίσκεται πλέον στην «τελευταία πίστα» της εξαναγκαστικής της πολιτικής (coercive policy) απέναντι στην Ελλάδα προκειμένου να αποκαταστήσει αυτά που θεωρεί «ιστορικά και γεωγραφικά λάθη» στα πλαίσια του αναθεωρητισμού της όπως είχε χαρακτηρίσει το «status quo» στο Αιγαίο ο κ. Νταβούτογλου και ταυτόχρονα να υλοποιήσει τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες σε όλη την ΝΑ Μεσόγειο. Εκτιμά ότι η χρονική συγκυρία είναι ευνοϊκή και μάλιστα βιάζεται. Το κίβδηλο δίλημμα που επιχειρεί να θέσει στην ελληνική πλευρά είναι «συνθηκολόγηση ή σύγκρουση»!
Και είναι κίβδηλο γιατί στην ουσία επιδιώκει αυτά που επιδιώκει απλά και μόνο με την… απειλή στρατιωτικής βίας. Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιες φωνές μέσα στην χώρα που σώνει και καλά επιδιώκουν την «αυτοενοχοποίηση» μας, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα της τουρκικής προπαγάνδας για να συζητήσουμε πάνω στην ατζέντα του επιθετικού μας γείτονα όπως πολύ εύστοχα επισήμανε προχθές σε άρθρο του ο Γιάννης Πρετεντέρης.
Ο διάλογος για τον οποίο κόπτεται η Τουρκία είναι προσχηματικός και ουσιαστικά επιδιώκει την πλήρη συνθηκολόγηση μας, όσο και αν ακούγεται «κάπως» αυτή η λέξη στους κύκλους τους οποίους προαναφέραμε. Το «alter ego» του Τούρκου Προέδρου κ. Ιμπραήμ Καλίν διαλύει και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις ανοίγοντας την βεντάλια των τουρκικών διεκδικήσεων έναντι της Ελλάδας υποστηρίζοντας σε συνέντευξη του την Τρίτη στην Χουριέτ ότι Αθήνα και Άγκυρα πρέπει να συζητήσουν για Αιγαίο, Μεσόγειο, «τουρκική» μειονότητα και εκλογή μουφτήδων στη Θράκη. Είχε προηγηθεί βέβαια ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος το βράδυ της Δευτέρας σε ένα κρεσέντο απειλών μετά την συνεδρίαση του Υπουργικού του Συμβουλίου ξεπερνώντας τον εαυτό του κάτι που επανέλαβε χθες μιλώντας σε φιέστα για την επέτειο της Μάχης του Μαντζικέρτ.
Γιατί όμως η Τουρκία επιδιώκει συνθηκολόγηση; Το θέμα της οριοθέτησης της Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ για αυτήν είναι το λιγότερο. Στην Άγκυρα αν ήθελαν ειλικρινά λύση για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, θα την είχαμε από καιρό. Επιζητούν μία κατάσταση με ελληνικά νησιά χωρίς καθόλου υφαλοκρηπίδα, με γκρίζες ζώνες και διεκδίκηση μικρονησίδων και βραχονησίδων, με Καστελόριζο χωρίς καμία «επήρεια», με τα Τουρκικά Α/Φ να πετούν ανεξέλεγκτα πάνω από τα ελληνικά νησιά στα οποία να μην έχουμε το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας (Αρ. 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ) και να τα έχουμε αποστρατικοποιημένα. Οι Τούρκοι τα λένε... θαυμάσια. Δηλαδή με απλά λόγια ελάτε να συζητήσετε αυτά που διεκδικούμε εμείς δηλαδή «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου μισά-μισά» και τότε θα ισχύσει η «καλή γειτονία» και θα έχουμε ειρήνη!
Ευλόγως τίθεται το βασανιστικό ερώτημα «και λοιπόν τι κάνουμε»! Κατ’ αρχήν εμμένουμε στην σταθερή διαχρονική εθνική γραμμή την οποία καμία κυβέρνηση δεν έσπασε μέχρι σήμερα και πιστεύουμε ότι αυτή η γραμμή παραμένει αταλάντευτη και συζητάμε μόνον για την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ. Αρέσει ή όχι, ας κατανοήσουμε επιτέλους ότι στο υφιστάμενο «άναρχο» Διεθνές Σύστημα, το «νόμισμα που περνάει» είναι η Ισχύς. Αυτή ενισχύεται και από τις κατάλληλες Συμμαχίες που όμως δεν αποτελούν υποκατάστατο αυτού που εμείς ως Κράτος και ως Έθνος οφείλουμε να κάνουμε. Και η Κυβέρνηση κινείται σωστά στον τομέα αυτό προσπαθώντας να δημιουργήσει συνθήκες ανάσχεσης.
Ούτε συνθηκολόγηση, ούτε σύγκρουση γιατί όσα περισσότερα παραχωρούμε «χάρη της ειρήνης» στην Τουρκία τόσα περισσότερα αυτή απαιτεί. Πως γίνεται όμως να επιτευχθεί απομάκρυνση του ενδεχόμενου της σύγκρουσης και ταυτόχρονα να μην υποκύψουμε στις παράλογες απαιτήσεις της Άγκυρας; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη παρά το δύσκολο…ερώτημα. Με στιβαρές διπλωματικές κινήσεις, με Στρατηγική Ανασχέσεως, με άμεση επαύξηση της συνολικής εθνικής ισχύος και οπωσδήποτε με Αξιόπιστη Αποτροπή! Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση και το Έθνος να είναι αποφασισμένο να μην παραμείνει αμήχανος παρατηρητής.
* Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι επικεφαλής στο «Παρατηρητήριο Liberal».
