Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη*
Ξαφνικά καταλάβαμε ότι η ΔΕΗ κινδυνεύει με χρεοκοπία. Όχι ότι δεν το ήξεραν αρκετοί, αλλά αυτή τη φορά, μετά από τις θηριώδεις ζημίες που δημοσίευσε το σημείωσε και ο ορκωτός λογιστής, κομψά, στην έκθεση ελέγχου του.
Η ΔΕΗ είναι υποτίθεται μία ιδιωτικού δικαίου εταιρεία. Εδώ και χρόνια έχει πάψει να θεωρείται «ΔΕΚΟ», καθώς είχε δοθεί η εντύπωση ότι είχε ιδιωτικοποιηθεί. Μόνο που το κράτος εξακολουθεί να διορίζει την διοίκηση της, να της φορτώνει καθήκοντα και υποχρεώσεις, ταμειακής υπηρεσίας ή προνοιακής και κοινωνικής πολιτικής, σαν να είναι άλλος ένας κρατικός βραχίονας.
Και φυσικά την πραγματική εξουσία την ασκούν τα συνδικάτα των εργαζομένων, που η στρατηγική τους είναι η διατήρηση προνομίων που «κατακτήθηκαν» σε μια άλλη εποχή.
Το μοτίβο είναι το ίδιο σε όλες τις ΔΕΚΟ. Αθροίζει κανείς, πέρα από την ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τις συγκοινωνίες, τα ΕΛΤΑ, την ΛΑΡΚΟ, τις αμυντικές βιομηχανίες, την ΕΛΒΟ, την ΕΒΖ (ζάχαρη), αλλά και άλλες μικρότερες. Σε όλες το μοτίβο επαναλαμβάνεται: Διόγκωση στο παρελθόν του αριθμού του προσωπικού μέσω ρουσφετολογικών προσλήψεων από το πελατειακό πολιτικό σύστημα, υψηλές αμοιβές και διάφορα προνόμια, πολύ μεγαλύτερα από άλλους κλάδους εργαζομένων, κακή διοίκηση, ανάληψη των ζημιών από το κράτος, συνέχιση της δραστηριότητας ανεξάρτητα από την ποιότητα των αποτελεσμάτων, αδυναμία εκσυγχρονισμού και επενδύσεων, υψηλός υποχρεωτικός δανεισμός από τις τράπεζες.
Χωρίς να υπολογίζουμε την ΔΕΗ, οι εννέα μεγαλύτερες ΔΕΚΟ έχουν μέχρι το 2017 (γιατί πιο πρόσφατα στοιχεία δεν υπάρχουν) συσσωρευμένες ζημίες 15 δις Ευρώ, ενώ τα δάνεια τους προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι της τάξης των 17 δις Ευρώ. Τα οποία είναι ασφαλώς κόκκινα, χωρίς δυνατότητα αποπληρωμής, ανεξάρτητα αν με διάφορα κόλπα ενδέχεται αρκετά από αυτά να εμφανίζονται «ρυθμισμένα».
Σκεφθείτε. 17 δις Ευρώ είναι το ένα τρίτο των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων που βαραίνουν τις τράπεζες. Δηλαδή, το ένα τρίτο του προβλήματος που έχει καταδικάσει την χώρα στην στασιμότητα οφείλεται στην αφροντισιά των ΔΕΚΟ, επομένως είναι το ίδιο το κράτος που την προκαλεί.
Και αυτά χωρίς την ΔΕΗ. Προσθέστε και το δυνητικό κανόνι της ΔΕΗ, που θα είναι ηχηρό. Γιατί θα μείνουμε χωρίς ρεύμα.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την καθαρά οικονομική διάσταση. Και ας δούμε την διάσταση της ανισότητας που αυτή η κρατική εύνοια στις ΔΕΚΟ και στους ασχολούμενους με αυτήν δημιουργεί. Μια και αρέσει σε μερικούς να μιλούν για «δίκαιη ανάπτυξη», πόσο δίκαιο είναι για την ευημερία 12.000 εργαζομένων στην ΔΕΗ να αφήσουμε τα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών χωρίς ρεύμα; Δηλαδή χωρίς πολιτισμό;
Και πόσο κοινωνικά ευαίσθητο είναι όταν για την ευημερία μερικών εκατοντάδων εργαζομένων στην ΛΑΡΚΟ, να επιβαρύνουμε τους Έλληνες φορολογούμενους με 4 δις ζημίες τα τελευταία 20 χρόνια;
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν για όλες τις ΔΕΚΟ. Ευνοιοκρατία, φαβοριτισμός, ρουσφέτια ημετέρων, πάρτι προμηθειών, αδιαφάνεια διοίκησης, εις υγείαν των κορόιδων, όλων ημών.
Το καρκίνωμα των ΔΕΚΟ είναι το πραγματικό πρόβλημα της σπατάλης και της διασπάθισης των σπάνιων παραγωγικών μας πόρων. Εκεί είναι που πρέπει και μπορεί να γίνουν ριζικές αλλαγές ώστε να εξοικονομηθούν δαπάνες και να δημιουργηθούν έσοδα.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό μας σπυρί. Σπάστε το.
*Ο κ. Αριστοτέλης Αιβαλιώτης είναι επιχειρηματίας και υποψήφιος βουλευτής με την ΝΔ στον Νότιο Τομέα της Β περιφέρειας της Αθήνας
