Ζήσαμε, όλοι, κυρίως στο λεκανοπέδιο, κάτι σαν ημιρομαντική κόλαση, από δαντέλα, με καρφιά, σκουριασμένη, παγωμένη, για λίγο, λόγω της χιονόπτωσης, και του πάγου στις ψυχές μας, στις αυλές μας, στην κεντρική λεωφόρο, στους ανοιχτούς μας ορίζοντες, που έκλεισαν για λίγο, ή για πάντα.
Όμως κανείς δεν προσέχει ότι η Αθήνα δεν είχε ποτέ χιόνια. Τα χιόνια συνεπώς πρέπει να έρθουν, είτε από την Μοζαμβίκη, το Πορτ Καλέ, την Σαρδηνία, το Σφαξ, και το Ιρκούτσκ, την Βαβυλώνα, την Ελασσόνα. Είτε από την Λομβαρδία, το Τορίνο, το Μιλάνο, το Μπάρι, τις Συρακούσες. Πάντα θα υπάρχει κάποιος να φέρνει το χιόνι, και όχι πάντα χωρίς σκοτεινό δόλο. Σπάνια χωρίς εγκληματική αμέλεια. Και αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση.
Ο διαβόητος, πυρηνικά σατανικός, Μάριο Δράγκι, φέρεται να έφερε τον παγωμένο αεροχείμμαρο από την Ιταλία, που λυμαίνεται εδώ και κάποιους μήνες. Με διάλυση κάθε δημοκρατικής τάξης, η σιωπηρή δικτατορία του, σε μια μεταΜπερλουσκονική αδύναμη, εύθραυστη, ντελικάτη, προδημοκρατική κοινωνία του τηλεοπτικού θεάματος, Νέο Κολοσσαίο, άνθρωποι και λιοντάρια, μοιάζει πλέον να επιτίθεται σε συντεταγμένα κράτη. Με τον πιο ύπουλο, τον πιο ασύμμετρο τρόπο. Χωρίς σπαθί, χωρίς ασπίδα, δίχως τανκς, αεροπλάνα, χωρίς όλμους, πολυβόλα, πρώην αρχιτοκογλύφος, υπεραναλγημένος, στερημένος από κάθε ίχνος ανθρωπιάς, αποφάσισε στυγνά και δολοφονικά να στείλει όλο αυτό το χιόνι στην Αθήνα.
Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να ευθύνεται κανείς στην Ελλάδα, για οτιδήποτε συνέβη. Το χιόνι φεύγει, η ταλαιπωρία μοιάζει να ήταν μεγάλη, αλλά κάθε νέο επεισόδιο πολέμου κατά του Ελληνικού λαού στον κόσμο που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι Ελίτ του Μαμμωνά μόνο έτσι μπορεί να είναι. Φτώχεια, πάγος, χαλασμένα παλαιά αυτοκίνητα, φουφού και μαγκάλι, χοντρά φθαρμένα ρούχα, κάστανα και κονιάκ, στρατός στους δρόμους, δρόμοι που δεν λειτουργούν, ιδιωτικές εταιρείες που δεν μπορούν να μεριμνούν. Αυτοκινητόδρομοι στα χαλάσματα, ψυχές σε κίνδυνο. Χάος, και ισοθερμικά εσώρουχα. Αιώνια ηλεκτρική κουβέρτα, Αζέρικο φυσικό αέριο δέκα φορές ακριβότερο, τιμάριθμος και παρακμή, απώλεια κάθε εισοδήματος, ανελεύθερο μετείκασμα κοινωνίας, και μαζί έκπτωση κάθε ηθικού ερείσματος κυβερνώντων και πολιτών.
Στα πλαίσια αυτά η χώρα οφείλει να ανασυνταχθεί, να εξαντλήσει κάθε διπλωματικό μέσο, και να στείλει με την σειρά της καύσωνα στην Ιταλία την κατάλληλη στιγμή. Νάπολη, Φλωρεντία, Λίμνη Κόμο και Μπολόνια, με 50 βαθμούς. Άλπεις όπως Κινσάσα. Πιάτζα ντι Σπάνια υποσαχάρια, σαν στέρνα σε ερημικό χωριό της Σαμοθράκης, στερεμένη, βουβή, στέρφα γης.
Πλήρης μαρασμός των πάντων. Δράγκι ρακένδυτος, λυόμενος, ξεχασμένος για πάντα, τεράστιο Μεξικάνικο καπέλο, πεινασμένοι κόνδορες, σαύρες και δενδρογαλιές, ζεστή τεκίλα, θολή ανάσα που δυσκολεύεται να βγει, ρεβόλβερ, μασημένος καπνός. Πλήρης εξαθλίωση, πλήρης ανταπόδοση της επίθεσης, πλήρης τελική Ειρήνη.
Δικαιοσύνη, ταξικός θρίαμβος, ξέφρενος χορός στην πλατεία Αιγύπτου, μια Ελλάδα που νικάει, χειμώνα-καλοκαίρι. Μια Ελλάδα που ξέρει να αντιστέκεται. Μπένετον, Λάντσια, Φερράρι, λιόλαδο από κάκτους, Αλκιβιάδης, Δραγέτα, παλιές τρακαρισμένες Μαζεράτι, Θεμιστοκλής, Κικέρων, Καλιγούλας, Χρήστος Στυλιανίδης, Ανιέλι και Μπελούτσι, Ελένη Αυλωνίτου, Μέδικοι, αέναη κολύμβηση στους δρόμους της Γένοβα, Τέρενς Σπένσερ Κουήκ. Ρώμη, Παλέρμο, όπως Φούρνος Κωνσταντινέα, Λαοκρατίας 2, Κατάνια Μεσσηνίας, 22112.
Δεν μπορούμε να σώσουμε.
