Του Δημήτρη Καμπουράκη
Η ανιψούλα μου με κοίταξε περίεργα, έπειτα σήκωσε την σάκα της κι έτρεξε για το σχολείο της. Πρώτη μέρα της καινούριας χρονιάς ήταν κι ανυπομονούσε να δει τις φίλες της, δεν μπορούσε ν' ασχολείται με τις ακαταλαβίστικες ευχές του μπάρμπα της. Ο μπάρμπας της όμως ήξερε τι έλεγε. Μη τον παρεξηγήσετε, δεν έδωσε ευχή κατ' ανάγκην επιτιμητική για την νεαρή υπουργίνα μας.
Ίσως να ήταν απλώς ευχή για ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής απ' αυτό που υιοθέτησε ο τριαντάχρονη Κατερίνα, που την βλέπω να κομπάζει σαν νεαρό υπουργοποιημένο παγώνι που πρωτοδείχνει τα γυαλιστερά φτερά του γεμάτο ανυποψίαστη περηφάνια. Αν και από την ώρα που βγήκε από το Προεδρικό Μέγαρο ως υπουργός είναι εκτεθειμένη στην δημόσια κριτική για το έργο και την αποτελεσματικότητα της, εγώ θα συνεχίσω να την αντιμετωπίζω ως μια νεαρή που ακόμα μαθαίνει, πάνω στην καμπούρα μας φυσικά.
Εγώ συμβουλεύω την ανιψούλα μου να επιδιώξει μια πιο φυσιολογική ζωή. Διότι αν στα 28 της γίνει διευθύντρια γραφείου πρωθυπουργού και στα 30 της υπουργός, στα 45 της τι θα γίνει; Γενική γραμματέας του ΟΗΕ; Πρόεδρος των ΗΠΑ; Ή θα καταλήξει σπίτι της, καταθλιμμένη από μια καριέρα που ενώ ξεκίνησε ως πρώιμο υπέρλαμπρο άστρο κατέληξε ένα πανομοιότυπο αστεράκι όπως όλα τα υπόλοιπα του ανθρώπινου γαλαξία; Δεν παλεύονται εύκολα αυτά, να ξέρετε.
Βέβαια, μπορεί η Κατερίνα να είναι ένα παιδι-θαύμα. Επειδή δηλαδή εγώ που τώρα επικρίνω, στα 28 μου δεν μπορούσα να κρατήσω ούτε γραφείο κοινότητας, σημαίνει ότι η Κατερίνα είναι ανίκανη να κρατήσει γραφείο πρωθυπουργού; Θα μπορούσε να ναι κι έτσι, να έχουμε μπροστά μας μια λαμπρή εξαίρεση, μόνο που εγώ (μη έχοντας την γνωρίσει) την είδα στην συνέντευξη με τον Χαρίτο. Είδα μια τριαντάρα με ορολογία παιδιού του κομματικού σωλήνα και σκέψη πονηρού πολιτευτή. Άρα, αυτά τα περί παιδιού θαύματος ας τα αφήσουν στην άκρη. Δεν πρόκειται περί αυτού.
Συμβουλεύω λοιπόν την ανιψούλα μου, να μην λέει βαρύγδουπες σαχλαμάρες οι οποίες μάλιστα, όταν συγκρούονται με την πραγματικότητα καταλήγουν και προκλητικές. Να μη λέει ας πούμε «θα ήταν τιμή μου να είμαι καθαρίστρια» την ώρα που διορίστηκε καθαρίστρια και βρέθηκε by pass στο καθαρότερο και πιο ξεκούραστο περίπτερο του ΕΟΤ, διότι κάποιος θα βρεθεί και θα την κράξει. Πέραν της ίδιας της πράξης της, όποια θεωρεί τιμή της να είναι καθαρίστρια, πάει και γίνεται. Το σωστό είναι «τιμώ την δουλειά του καθενός, άρα και της καθαρίστριας», διότι το άλλο είναι και πολιτικάντικο και ελαφρώς χαζό, σωστά;
Ούτε (η ανιψούλα μου) να λέει ανερυθρίαστα «έτσι κάνουν οι δήμοι» όταν αναφέρεται σε κάτι παράνομο, πελατειακό και εν' τέλει ανήθικο. Διότι τέτοιες κουβέντες αμολάνε κάτι αποσταμένοι από τη ζωή και παραδομένοι εβδομηντάρηδες, όχι οι 28άρηδες και 30άρηδες – της και καλά αριστεράς- που έρχονται φουριόζοι ν' αλλάξουν τον κόσμο κάνοντας τον δικαιότερο και ηθικότερο.
Θα πει τώρα κάποιος: Όλο αυτό δεν είναι παρά η ζήλεια του 57άρη απέναντι στα νιάτα. Ο φθόνος του συντηρητικού απέναντι στην φρέσκια προοδευτική ζωή και σκέψη που έρχεται να τον εξοβελίσει. Μπορεί, παίζει κι αυτό. Βέβαια κι όλα να τα παραδώσουμε από μόνοι μας ή να τα αρπάξουν οι δίχως ένσημα 30άρηδες, την συμβουλή δεν μπορούν να μας την πάρουν. Οπότε εγώ την έδωσα εκεί που νόμιζα κι όπως νόμιζα. Πρόσεξε ανιψούλα μου, πίσω απ' τους καθαρούς σου ορίζοντες λουφάζουν καταιγίδες (και Κατερίνες)…
