Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μέχρι τώρα, έχω μετρήσει τρεις αντιπολιτευόμενους για κάθοδο διαμαρτυρίας στους δρόμους. Ο Κουρουμπλής, ο Γιώργος Τσίπρας και ο Πάνος Ρήγας. Γνωστή τακτική, ρητορική και φιλοσοφία της Αριστεράς που την είχαμε ξεχάσει εδώ και 4,5 χρόνια. Όχι μόνο γιατί ο «λαός» έκρινε ότι δεν υπήρχε λόγος αντιπαράθεσης με ένα λαοπρόβλητο καθεστώς αλλά κυρίως επειδή οι πάντες είχαν βαρεθεί να επαναλαμβάνουν μεθόδους διαμαρτυρίας άλλων εποχών.
Είναι η πρώτη φορά που η απειλή για μαζικές αντικυβερνητικές αντιδράσεις στην επόμενη περίοδο δεν μου μοιάζει για απειλή. Είναι η πρώτη φορά που φαίνεται τόσο αστεία η διάθεση αριστερών «συντρόφων» να θυμηθούν την παλιά τους μαχητικότητα, μόλις εγκατέλειψαν την εξουσία.
Έτσι φαίνεται βέβαια ο πρωτογονισμός του ΣΥΡΙΖΑ και πολλών άλλων ξεχασμένων «ηρώων» που συνεχίζουν ακόμα να οραματίζονται τις πρακτικές της αντισυστημικής εποχής τους. Και αποκαλύπτεται επίσης, η μικρόνοια και η μικροψυχία που δεν αποτελεί πλέον πολιτικό όπλο σε μία άκρως τεχνοκρατική εποχή.
Λησμονώντας την αριστερο-ακροδεξιά συμμαχία που κυβερνούσε μέχρι πριν από λίγους μήνες. Ξεχνώντας ακόμη και τον πόλεμο κατά της διαπλοκής που ξεχάστηκε στα κομματικά συρτάρια της Κουμουνδούρου. Από εκεί που ξεκίνησαν οι βόλτες του Νίκου Παππά στη Βενεζουέλα, οι off shore της Αυγής, οι δικηγόροι των υπεράκτιων εταιρειών, η εξυπηρέτηση μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, ο σφιχτός εναγκαλισμός με μιντιάρχες με δουλειές στο ελληνικό δημόσιο.
Η προσπάθεια είναι προφανής. Αναπτέρωση του ηθικού, επίκληση της αριστερής ηθικής, τρομοκράτηση του κόσμου με τη λογική ότι η επάρατη Δεξιά βρίσκεται εκτός ηθικού πλαισίου της κοινωνίας.
Αλλά από την άλλη είναι τόσο αστείο να βλέπεις μία κοινοβουλευτική ομάδα στην οποία διέπρεψαν πολλοί Ανελίτες και ακόμα περισσότεροι πρώην Πασόκοι, να ευαγγελίζεται την αγωνιστική διάθεση της Αριστεράς που είναι έτοιμη να κλείσει πάλι τους δρόμους, πολεμώντας την αμαρτωλή Δεξιά.
Κι όμως, κανένας δεν πρόκειται να κατέβει στους δρόμους. Κανένας δεν πρόκειται να ακολουθήσει παρωχημένες πρακτικές που σχεδόν όλες αφορούσαν δημοσίους υπαλλήλους και τρόφιμους του Δημοσίου. Οι οποίοι το μόνο που έκαναν ήταν να εκβιάζουν το κράτος για να τους δώσει περισσότερες παροχές.
Θα μου πεις είσαι σίγουρος ότι δεν θα αναβιώσει ένα κύμα οργανωμένης «λαϊκής οργής» που θα καθοδηγείται από την αντιπολίτευση; Το πιθανότερο είναι πως όχι. Γιατί η κοινωνία δεν λειτουργεί πια με τον κώδικα αξιών της δεκαετίας του ΄80. Και γιατί οι μειοψηφίες που μέχρι και πρότινος έκλειναν δρόμους στο κέντρο της Αθήνας, δίνοντας την ψευδαίσθηση της αντιπροσώπευσης, τώρα πια δεν θα μπορούν να το κάνουν.
Είναι σαφές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα πείσει τους πάντες. Είναι επίσης σίγουρο πως δεν πρόκειται όλες οι αποφάσεις των υπουργών να αρέσουν σε όλους. Η ψυχολογία όμως, των πολιτών δεν επιτρέπει να σκεφτόμαστε κύματα διαμαρτυρίας άλλων εποχών. Γιατί άλλαξε ο τρόπος ενημέρωσης, συμμετοχής στην ενημέρωση, γιατί τα social media αποτελούν πλέον μία μεγάλη πλατεία ανταλλαγής απόψεων και εκτόνωσης των ιδεών.
Και πάνω από όλα επειδή κανείς πια δεν αισθάνεται αγανακτισμένος για ζητήματα που στην συνείδησή του λειτουργούν διαφορετικά από την δημόσια έκφρασή του. Για το άσυλο που θα καταργηθεί, για τα Εξάρχεια που θα καθαρίσουν, για τα επιδόματα που θα εξορθολογιστούν, για το κράτος πρόνοιας που θα αφορά περισσότερο αυτούς που το έχουν ανάγκη.
Μέχρι τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ πιο πολύ επικαλούνταν την ιδέα της επανάστασης χωρίς επαναστάτες. Τώρα που θα τους χρειαστεί, αμφιβάλλω πολύ αν θα τους έχει έτοιμους για να του βγάλει στους δρόμους...
