Αυτό είναι γνωστό, θα μου πείτε. Όπως όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια, αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους. Άλλωστε, το βιώνουμε καθημερινά. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα θα περιμέναμε αυτό το φαινόμενο τουλάχιστον να περιορισθεί, γιατί η εξάλειψη του αντίκειται στην ανθρώπινη φύση. Οι ισχυροί πιέζουν για να αρθεί η τυπική συνταγματική ισότητα, αν αυτό επιτάσσει το συμφέρον τους.
Θα περίμενα όμως σε εξαιρετικές καταστάσεις, όπου υπάρχει έντονη κοινωνική ευαισθησία, οι διακρίσεις αυτές να εκλείψουν, καθώς δεν μπορούν ούτε να δικαιολογηθούν ούτε να συγκαλυφθούν. Η ισονομία είναι μέρος της επιτυχημένης διαχείρισης μιας κρίσης.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση η κατ΄ εξαίρεση μεταχείριση που έτυχε σεσημασμένος αντιεμβολιαστής μητροπολίτης, ο οποίος προσβλήθηκε από την covid. Αυτή η αλγεινή εντύπωση δεν έχει ως αφετηρία της το γεγονός πως είναι αντιεμβολιαστής και λόγω του αυξημένου κύρους τού λόγου του έγινε υπαίτιος εξάπλωσης του ιού στη μητρόπολη του. Δεν επιζήτησα την τιμωρία του με πρόσχημα την ίση μεταχείριση. Στην προκειμένη περίπτωση η απαίτηση για ισονομία δεν είναι προσχηματική και ευκαιριακή.
Απεναντίας, το γεγονός πως είναι «επώνυμος» και ισχυρός, καθιστούσε την αντιμετώπιση του ως «κοινού θνητού», παράδειγμα συμπεριφοράς της πολιτείας, της κυβέρνησης και μήνυμα συγχρόνως προς τους πολίτες.
Δε γνωρίζω σε τι επίπεδο «παίχθηκε» η προνομιακή μεταχείριση του συγκεκριμένου μητροπολίτη. Αν δηλαδή λειτούργησε τοπικό κύκλωμα ή υπήρξε κυβερνητική παρέμβαση.
Αν συνέτρεξε η πρώτη περίπτωση, θα πρέπει να ερευνηθεί τι έγινε, ποιοι μεσολάβησαν και έχασε την προτεραιότητα του στη ΜΕΘ ένας 50χρονος «κοινός θνητός». Αν όμως υπήρξε άνωθεν παρέμβαση, τότε δημιουργείται πολιτικό ζήτημα.
Η εικόνα μιας κυβέρνησης που, μέσα σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, καταλύει την ισονομία και την ίση μεταχείριση όλων των πολιτών, είναι εμφανώς προβληματική.
Ο ανώνυμος πολίτης και οι συγγενείς του που είδαν έναν επώνυμο να τους παίρνει τη θέση στη ΜΕΘ, επειδή ακριβώς είναι ανώνυμοι, δεν έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους γι΄ αυτήν την αδικία. Οι πολίτες όμως κρίνουν.
Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις της διαδικτυακής κοινής γνώμης, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η διαχείριση του συγκεκριμένου ζητήματος προκάλεσε ζημία στην κυβέρνηση. Εννοείται πως αν ο μητροπολίτης παρέμεινε διασωληνωμένος στη ΜΕΘ του νοσοκομείου της περιοχής του, ουδείς ψόγος θα υπήρχε. Η εσπευσμένη μεταφορά του στο καλύτερο νοσοκομείο των Αθηνών, δημιούργησε το πρόβλημα.
Κατανοώ να υπάρχουν διακρίσεις στην αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας ανθρώπων που εκ της θέσεως τους λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Ουδείς διαμαρτυρήθηκε γιατί ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ αντιμετώπισε τον κορονοϊό με πρωτοποριακή αγωγή. Ήταν και λογικό και αποδεκτό. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η απόφαση για το ποιος είναι σημαντικός είναι προκλητικά διασταλτική.
