Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Υπάρχει μια φράση που ακόμα και τώρα, σηματοδοτεί την φθίνουσα πορεία της νεολληνικής «λαϊκής διάνοιας». Αυτής που κάποτε δημιουργούσε ρίζες γλωσσικής σοφίας και κληροδοτούσε παρακαταθήκες για τους επόμενους. Είναι το περίφημο ενθουσιώδες «σόφισμα» που αναπαρήγαγαν οι υποψήφιοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις προεκλογικές περιοδείες του Αλέξη Τσίπρα, το 2015: «Και δύο να κάνεις από τα δέκα που λες, ευχαριστημένος θα είμαι»...
Ήταν οι εποχές που ο νέος Λάνσελοτ Αλέξης αναζητούσε «ισχυρή εντολή επιθετικής διαπραγμάτευσης» για να διαχειριστεί το μεγαλύτερο μέρος της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο, «όπως έγινε για τη Γερμανία το 1953...», ρήτρα ανάπτυξης και περίοδος χάριτος. Συμφωνία για «Ευρωπαϊκό New Deal», με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και ποσοστική χαλάρωση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων.
Ταυτόχρονα, ο τότε υποψήφιος πρωθυπουργός έλεγε ότι το μνημόνιο θα είναι άκυρο από το πρώτο βράδυ της εκλογικής νίκης του κόμματός του και ανεξάρητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης για το χρέος!
Κι από εκεί και πέρα, με μια απλόχερη και αρχοντική κίνηση, άνοιγε τον σάκο του Αι Βασίλη και μοίραζε τα δώρα σε όλους: τζάμπα ρεύμα στο σπίτι, διαγραφή στεγαστικών δανείων, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, σεισάχθειες, αφορολόγητα. Ο τι τραβάει η ψυχή του ανθρώπου! Ό τι ονειρεύεται κανείς σε περίοδο κρίσης για να γλυτώσει από το αδιέξοδο το έδινε πανηγυρικά, ο Αλέξης.
Ο έρωτας έγινε γάμος, τα χρόνια πέρασαν και η παθιασμένη «εφηβική σχέση» έγινε βραχνάς. Ο Αλέξης άλλαξε και έχασε το ονειροπόλο ύφος με την αριστερή κοφτερή ματιά της αισιοδοξίας. Έγινε δεξιός, νεοφιλελεύθερος, μερκελιστής και κάθε αντίθετο από όλα όσα «τραγουδούσε», με ρυθμούς μπολιβαριανής ελεγείας στους «εραστές» του.
Αλλά το ερώτημα που προκύπτει για την συνέχεια είναι το εξής: ποιό θα είναι το νέο του αφήγημα για τις εκλογές που έρχονται; Πώς θα στηθεί μια νέα ιστορία πάθους για να θυμίζει έστω κάτι από τις παλιές ερωτικές στιγμές με τους ψηφοφόρους του;
Δεν μπορώ πραγματικά, να σκεφτώ τον τρόπο που θα επιλέξει ο πρωθυπουργός για να μοιράσει νέες ελπίδες σε ένα κοινό εθισμένο στις μεγάλες προσδοκίες μιας αριστερής «κοινωνίας δικαίου». Εκεί όπου οι ηγέτες δεν θυμώνουν με τους πολίτες, τους διορίζουν στο Δημόσιο και διπλασιάζουν τις συντάξεις τους, μετά τα 40. Εκεί που οι πλούσιοι μπορούν να μεταμφιέζονται σε φτωχούς και οι φτωχοί τους μισούν ελεύθερα και χωρίς τύψεις...
Αφού λοιπόν, δεν υπάρχει πια η γη της επαγγελίας και των μεγάλων ερώτων, τα πάθη και οι μεγάλοι εραστές δεν φαίνεται να έχουν πια ρόλο.
Κάποτε ο Αλέξης φιλούσε υπέροχα. Σήμερα απλώς προσπαθεί να περισώσει ό τι απέμεινε από τη φλόγα της παλιάς σχέσης. Θα τα καταφέρει; Ποτέ κανείς ιππότης δεν διατήρησε τον ρομαντισμό του, καταλαμβάνοντας την εξουσία.
Θυμίζω μόνο για τους προδομένους της ιστορίας, λίγες γραμμές από ένα ωραίο σχετικό βιβλίο της Μάιρας Παπαθανασοπούλου: «Κάθε φορά που τσακωνόμασταν, μου το υπενθύμιζε με την εξής φράση: Μακάρι να μου κοβόταν Σύρριζα! Για το καλό ορισμένων, κάποιες ευχές μένουν απραγματοποίητες...»
