Του Δημήτρη Καμπουράκη
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι έχουν βγει στα μπαλκόνια με πανό και φωνάζουν ρυθμικά: «Μί-χα-λος! Μί-χα-λος!». Αστείο θέαμα. Το κάνουν διότι ο Κωνσταντίνος Μίχαλος θα κάνει, λέει, νέο Καραμανλικό κόμμα, παρέα με άλλους ξέμπαρκους Καραμανλικούς που αναζητούν ρόλο. Αλήθεια, ο Καραμανλής το ξέρει; Εκτός κι είναι σχεδιασμός αυτοδιορισμένων Καραμανλικών ερήμην του Καραμανλή. Καθότι ο ίδιος ο Καραμανλής βλακείες δεν κάνει, πόσο μάλλον θνησιγενείς βλακείες.
Ας είμαστε σοβαροί: Αν η προωθητική δύναμη της ιστορίας ήταν η λογική, τότε η διαγραφή του κ. Μίχαλου απ' τον Κυριάκο, δεν θα τον οδηγούσε σε πολιτική αυτοκτονία μέσω της δημιουργίας δικού του κόμματος. Ίσα-ίσα, η διαγραφή αυτή τον έβαλε ξαφνικά –από την πίσω πόρτα- στην κεντρική πολιτική σκηνή, με τρόπο που ούτε ο ίδιος περίμενε. Αλλά αφού του έτυχε, το λογικό θα ήταν να προσπαθήσει να μετατρέψει την σημερινή διαγραφή του σε μελλοντική ευκαιρία για αυτόν, όχι να βάλει φωτιά στο κορμί του ώστε να δει ο κατακρημνιζόμενος ΣΥΡΙΖΑ φως στην άκρη του πολιτικού τούνελ. Η επιστροφή του «ασώτου» στην πατρική οικία, συχνά αποδεικνύεται πολύ προσφορότερη από ένα ατελέσφορο αντάρτικο στα απέναντι βουνά. Βέβαια, η ιστορία έχει να μας επιδείξει περισσότερες πολιτικούς αυτοχειριασμούς από λογικές συμπεριφορές, οπότε δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά για τον θρίαμβο του ορθολογισμού.
Δεύτερον, ας είμαστε ακόμα πιο σοβαροί: Όλοι οι άλλοι μπορούν να βάλουν μπουρλότο στη ΝΔ, οι Καραμανλήδες όχι. Βέβαια, ένα κόμμα Μίχαλου – Αντώναρου – Παπακώστα δεν θα ήταν μπουρλότο αλλά άσφαιρο καψούλι, ανίκανο να βάλει φωτιά όχι σε κόμμα που είναι στα πρόθυρα της εξουσίας, αλλά ούτε σε βενζινάδικο με διαρροή. Αλλά κι αν θεωρητικά υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα είχε μεγαλύτερες προοπτικές από το μηδέν, είναι πέραν πάσης λογικής να υποθέσει κανείς ότι θα είχε την παρότρυνση ή τις ευλογίες του Κώστα Καραμανλή. Είναι πραγματικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Γιατί; Μα διότι οι Καραμανλήδες, όπως και οι Παπανδρέου μέχρι πρότινος για το ΠΑΣΟΚ, έχουν ένα αίσθημα ιστορικής ιδιοκτησίας της ΝΔ. Αίσθημα μάλιστα όχι μετέωρο, αλλά αποδεκτό από μεγάλο κομμάτι του σκληρού πυρήνα της κεντροδεξιάς παράταξης. Κοντολογίς, νιώθουν ιδιοκτήτες του μαγαζιού και μάλιστα με ισχυρή οπαδική και στελεχιακή αποδοχή και νομιμοποίηση. Ακόμα κι αν οι ιστορικοί κύκλοι φέρνουν κατά καιρούς άλλους να κατέχουν για ένα διάστημα τα κλειδιά του καταστήματος, οι Καραμανλήδες νιώθουν ιδιοκτήτες.
Ένας ιδιοκτήτης λοιπόν, ακόμα κι αν καμιά φορά έχει διαφορετικές εκτιμήσεις (που δεν προκύπτει από πουθενά αυτό) με κείνον που θεωρεί προσωρινό ενοικιαστή, δεν βάζει δυναμίτη να ανατινάξει το μαγαζί του. Ούτε υποστηρίζει κάποιο διπλανό κατάστημα για να χαθεί η αξία της περιουσίας του. Θέλει το μαγαζί ολάκερο και με όλη του την υπεραξία, όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου να το ξαναδιαχειριστεί η δυναστεία. Να γιατί ο Καραμανλής, όχι μόνο δεν πρόκειται να συναινέσει στην δημιουργία άλλου κεντροδεξιού δήθεν «Καραμανλικού» κόμματος, αλλά –στο μέτρο των δυνατοτήτων του να ελέγξει άφρονες θερμοκέφαλους- θα μπλοκάρει και την δημιουργία του, αν διαπιστώσει ότι υπάρχουν κινήσεις που διαθέτουν πολιτικό βάρος ικανό να βλάψει τη ΝΔ.
Θεωρώ ότι ο Κυριάκος έχει πλήρη συνείδηση των παραπάνω αξιωμάτων. Ακόμα κι κάποιοι τον θεωρούν «ενοικιαστή» του κόμματος, ξέρει πως εκ' του νόμου (και της βάσης που τον ψήφισε) έχει πλήρη δικαιώματα διαχείρισης του μαγαζιού για όσο καιρό κατέχει την σφραγίδα. Προφανώς δεν θα κάνει την κουτουράδα να τα «σπάσει» με την κορυφή της δυναστείας, διότι απλούστατα δεν έχει κανέναν λόγο να το κάνει. Όπως και η άλλη πλευρά γνωρίζει άριστα τους κανόνες του παιχνιδιού, δηλαδή ως που φτάνουν τα ηθικά και πολιτικά όρια της ιστορικής της ιδιοκτησίας κάθε συγκεκριμένη στιγμή. Και η σημερινή συγκυρία σφραγίζεται από την καθοριστική διαφορά 12-14 μονάδων δημοσκοπικής διαφοράς της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι Καραμανλήδες ήταν πάντα ηγέτες εξουσίας, όχι αρχηγοί ενός μικρού «καθαρού» κόμματος που βλέπει την κυβέρνηση με το κιάλι. Έτσι θα κάνουν και σήμερα που η ΝΔ είναι στο κατώφλι της εξουσίας. Είπαμε, θέλουν ολόκληρο και κραταιό το μαγαζί για το μέλλον.
Θα μου πείτε ότι υπάρχουν ένθεν κακείθεν στελέχη που ζητούν εκκαθαρίσεις, εσωτερικές αναμετρήσεις δυνάμεων, προσωπικές δικαιώσεις για παλιούς αγώνες ή καθαρούς διαδρόμους για απογειώσεις νέων προσώπων. Ναι, υπάρχουν. Όμως οι ηγέτες ενδιαφέρονται μεν για τις αυλές τους, τις προσέχουν, τις συντηρούν, αλλά δεν καθορίζουν την στρατηγική τους απ' αυτές. Ελάτε τώρα, για πέντε πρόσωπα πάνω, πέντε πρόσωπα κάτω από κάθε πλευρά, οι αρχηγοί δεν θα χαλάσουν ούτε τη ζαχαρένια τους ούτε την μακροπρόθεσμη προοπτική τους. Ξέρουν αυτοί…
