Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Μέσα σε μία ταραγμένη ημέρα, και καθώς για προσωπικούς λόγους έλειπα από το σπίτι και δεν παρακολούθησα την πολιτική επικαιρότητα, κάθομαι να γράψω το σημερινό μου κείμενο αρδεύοντας βιαστικά —καθώς δεν μου απέμεινε, φευ, καθόλου χρόνος— ιδέες από την ειδησεογραφία στο ίντερνετ. Αυτή περιορίζεται ουσιαστικά στην προσπάθεια δίωξης (διάβαζε: σπίλωσης) του Κώστα Σημίτη, αν έχετε τον Θεό σας, και στις θετικές ή αρνητικές αντιδράσεις πολλών για την ένταξη του Πέτρου Τατσόπουλου στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας.
Αναφορικά με το πρώτο, ας μου επιτραπεί να μεταφέρω εδώ, όχι μόνο τα λόγια του ιδίου («Η προαναγγελθείσα επιχείρηση δίωξής μου δεν με αγγίζει. Η Ιστορία δεν γράφεται από τους περιστασιακούς ένοικους της εκτελεστικής εξουσίας. Είναι προφανές ότι η έρευνα στους λογαριασμούς μου είναι ευπρόσδεκτη. Δεν έχω τίποτα να κρύψω. Τα σχετικά δημοσιεύματα εστιάζονται σε συκοφαντίες. Και στις συκοφαντίες θα απαντήσω, αφού διαπιστώσω ποιοι εμπλέκονται»), όσο και αυτά που έγραψε ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος στη σελίδα του στο Facebook, ένα κείμενο που ασφαλώς προσυπογράφω και με τα δυο χέρια. Το μεταφέρω αυτούσιο:
«Η διερεύνηση για τον Κώστα Σημίτη είναι ο εξευτελισμός της Πολιτικής. Είναι η καταβαράθρωσή της στα τάρταρα. Όλα στον βωμό του θεάματος. Είναι η υποκατάστασή της με το Κολοσσαίο. Είναι αθλιότητα. Είναι λάσπη στον ανεμιστήρα. Είναι ξετσιπωσιά. Είναι ύβρις με την αρχαιοελληνική έννοια, που θα οδηγήσει, κατά τη γραμματεία, στην πτώση και την καταστροφή των υβριστών. Είναι πολιτική και προσωπική χυδαιότητα των εμπνευστών. Όπως είχε πει και ο Λορέντζος Μαβίλης, χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι. Στον μακρό ιστορικό χρόνο, η Ιστορία θα γράψει ότι εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς. Και χαμερπείς. Οι περιστασιακοί ένοικοι της εκτελεστικής εξουσίας. ΝΤΡΟΠΗ».
Όσο για το άλλο θέμα, του Πέτρου Τατσόπουλου, προσωπικού μου φίλου από τη δεκαετία τού '80 στον οποίο εύχομαι κάθε επιτυχία, ένα έχω να πω: επιτέλους η ατζέντα ορίζεται σιγά-σιγά από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία. Πράγμα που ευελπιστώ ότι θα συνεχιστεί, παρά τη λυσσαλέα, όπως λέω συνέχεια από εδώ, προσπάθεια της κυβέρνησης και των ανθρώπων που σιτίζονται και λαδώνονται από αυτήν να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μην της το επιτρέψουν.
Γιατί είναι ικανοί για τα πάντα. Αναφορικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι θα πάμε στις εκλογές: αλήτικα. Και: επικίνδυνα. Δεν θα είναι μία νορμάλ, δημοκρατική περίοδος αυτή. Ας είμαστε όλοι προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. (Το έχω ξαναπεί, και μακάρι να διαψευστώ και να μη φτάσει η στιγμή που θα σας πω, «Σας τα 'λεγα»: τελευταίο τους προεκλογικό χαρτί θα είναι θερμό πολεμικό επεισόδιο με την Τουρκία. Ένα θερμό επεισόδιο που προφανώς δεν θα είναι σε θέση να ελέγξουν).
Και αφού ευθυμήσαμε πάλι, ας πω κάτι άλλο. Ας μιλήσω για δύο κάρτες.
Η μία είναι η κάρτα υγείας και κοινωνικής ασφάλισης που έχω. Την έβγαλα μόλις ασφαλίστηκα εδώ, στην Τσεχία, σαν ελεύθερος επαγγελματίας. Και ασφαλίστηκα εδώ μόλις απέκτησα μόνιμη στέγη — όταν τους προσκόμισα, δηλαδή, το μισθωτήριο του σπιτιού που νοικιάζουμε. Η όλη διαδικασία κράτησε δύο ώρες. Πολύ κουραστική…
Η κάρτα υγείας και κοινωνικής ασφάλισης μου κοστίζει 180 ευρώ τον μήνα. Με αυτήν, έχω πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη ανεξαρτήτως ποσού: μου καλύπτει το 100%. (Και κολλάω και ένσημα, βέβαια). Μόνη μου υποχρέωση είναι να πηγαίνω στο νοσοκομείο που βρίσκεται πιο κοντά στο σπίτι μου. Εάν επιλέξω κάποιο άλλο, θα επιβαρυνθώ με ένα ιλιγγιώδες ποσό: 0,90 €. Στα νοσοκομεία αυτά, που άλλα είναι ιδιωτικά και άλλα δημόσια, ξαναλέω ότι δεν θα πληρώσω τίποτε για οτιδήποτε κάνω: από εξετάσεις αίματος για να δω τα τριγλυκερίδιά μου και το σάκχαρο, μέχρι επεμβάσεις και παραμονή για όσες ημέρες απαιτηθούν στον θάλαμο για ανάνηψη.
Οι ιατρικές υπηρεσίες που παρέχονται εδώ είναι πολύ υψηλής ποιότητας. Αλλά δεν είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Οι χώροι είναι ασφυκτικά καθαροί και εξαιρετικά (μάλλον: αυστηρά) οργανωμένοι. Δεν υπάρχουν ράντζα, και η έννοια «φακελάκι» είναι ισότιμη της λέξης «εξωγήινος». Δεν υπάρχει, με άλλα λόγια, κανείς λόγος να επιλέξεις έναν ιδιώτη γιατρό. Απολύτως κανείς. Πολλά από τα νοσοκομεία (ιδίως τα ιδιωτικά) δεν θυμίζουν καν νοσοκομεία με την έννοια που ξέρουμε καλά όλοι εμείς. Θυμίζουν ξενοδοχεία 5 αστέρων. Και, ναι, είναι δωρεάν.
Αυτό κάνει τη διαφορά.
Φυσικά, με την κάρτα αυτή εγώ και όλοι οι άλλοι ασφαλισμένοι έχουμε πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας σε όλες τις χώρες της ΕΕ, σύμφωνα με ό,τι ισχύει στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Είναι μία κάρτα της Ευρώπης. Και σήμερα τη χρειάστηκα.
Αυτά για τη μία κάρτα που είχα να σας πω. Η δεύτερη είναι η κάρτα απεριορίστων διαδρομών με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εδώ στην πόλη. Μιλώ συχνά για αυτήν, γιατί ποτέ δεν παύει να με εντυπωσιάζει. Με κόστος 120 ευρώ τον χρόνο, παρέχει στον κάτοχό της απεριόριστη πρόσβαση σε όλο το πλέγμα συγκοινωνιών της πόλης, ακόμη και για μετακινήσεις από και προς το αεροδρόμιο, που βρίσκεται φυσικά (πολύ) έξω από την πρωτεύουσα. Ακριβώς επειδή οι συγκοινωνίες είναι άριστες και συχνές, ακριβώς επειδή η απόκτηση της ετήσιας κάρτας είναι εύκολη, φτηνή και συμφέρουσα, ακριβώς επειδή συμπεριλαμβάνει μετρό, τραμ, λεωφορεία, οδοντωτά και… φέρι μποτ, την έχουν μισό ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ άνθρωποι: ο μισός πληθυσμός της πόλης. Αν κανείς πολλαπλασιάσει το 120 με το 500.000, θα δει τι ποσά εισρέουν ετησίως στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών της Πράγας. Και θα κλάψει.
Και θα γυρίσει στα δικά μας για να δει τι λέει το ελληνικό Facebook για τον Τατσόπουλο, και τι «μέθοδες» εφαρμόζει ο Τσίπρας για να μη χάσει με κάτω από 20% τις εκλογές που έρχονται.
Που θα τις χάσει.
