Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πόσες ανόητες συζητήσεις θα κάνουμε ακόμα για την Κεντροαριστερά; Πόσες σκηνές επαιτείας του ΣΥΡΙΖΑ θα δούμε να εκτυλίσσονται μπροστά μας, μέχρι τις εκλογές; Και πόσες άχρωμες και αδιάφορες εκδηλώσεις θα οργανωθούν για να αισθανθούν καλύτερα όσοι κουβαλούν πάνω τους λίγο «τίμιο ξύλο» από το ιερό ΠΑΣΟΚ…
Η άτιμη η πραγματικότητα όμως είναι τόσο διαφορετική! Τόσο ρεαλιστική και σκληρή για όσους πέρασαν τη ζωή τους μέσα στο επιδοτούμενο θερμοκήπιο του «υπαρκτού νεοελληνισμού». Τρόφιμοι της Μεταπολίτευσης των δημοσίων υπαλλήλων και των κρατικοδίαιτων πολιτικών.
Αλλά τι ακριβώς είναι η Κεντροαριστερά; Τι είναι η Αριστερά; Τι είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί που συνασπίζονται εναντίον του «βαλκανικού νεοφιλελευθερισμού» που νομίζουν ότι πρεσβεύει ο Μητσοτάκης;
Αν τους ρωτήσεις θα σου γράψουν ακατάληπτα συνθήματα έκθεσης ιδεών ενός βερμπαλιστή μαθητή. Αν επιμείνεις, μπορεί να σου μιλήσουν για κράτος πρόνοιας και για υπεράσπιση των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων. Μόνο που το κράτος πρόνοιας που έχουν στο μυαλό τους, λειτουργεί με τις χειρότερες υπηρεσίες, με δαπάνες και χωρίς έσοδα. Μόνο που οι δικοί τους φτωχοί είναι καλοί όταν παραμένουν φτωχοί και εξαρτημένοι. Και χωρίς καμία προοπτική να μην είναι στο μέλλον φτωχοί…
Από την άλλη, υπάρχει ένας κόσμος που τον πολεμούν. Όχι γιατί αγωνιούν για την κοινωνία αλλά γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν την υπόστασή τους. Γιατί τρέμουν στην ιδέα ότι θα καταρρεύσουν οι ιδεοληψίες τους μπροστά στην αποκάλυψη της πραγματικότητας.
Στην ουσία, το πολιτικό σύστημα, αυτή τη στιγμή, χωρίζεται σε δύο πόλους. Από τη μία η Νέα Δημοκρατία, που έτυχε να διαθέτει μία φιλελεύθερη ηγεσία – το Ποτάμι μάλλον οδηγείται στην αυτοχειρία του- κι από την άλλη οι αμετανόητοι κρατιστές που προσπαθούν να σηκώσουν τείχος αντίδρασης στην απελευθέρωση της χώρας. Από τη μία, οι δυνάμεις που επιθυμούν την προσαρμογή οικονομίας και κοινωνίας στον αναπτυγμένο κόσμο και από την άλλη, οι οπαδοί του συντηρητισμού και της επιδοτούμενης απραξίας.
Και για να λυθεί η απορία κάποιων περί δήθεν διαφοροποίησης ΣΥΡΙΖΑ- «Κεντροαριστεράς», φτάνει να αντιληφθούν ότι οι πάντες θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τον Τσίπρα, αν είχε τον τρόπο να τους εξασφαλίσει συμμετοχή σε σχήματα εξουσίας στο μέλλον. Απλώς, εν όψει της παταγώδους αποτυχίας στις εκλογές, δεν διαθέτει ούτε κύρος ούτε δύναμη ούτε προοπτική για να τους πείσει.
Δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ και Κεντροαριστερά. Υπάρχει μόνο ένα μέτωπο κρατισμού που προσπαθεί να σωθεί πάνω σε γέφυρες που καταρρέουν από την απώλεια της εξουσίας. Ειδάλλως, όλοι μαζί θα έβρισκαν τον τρόπο να πολεμήσουν τον «νεοφιλελεύθερο» Μητσοτάκη. Όχι μόνο για το σαρκίο τους αλλά και για λογαριασμό όσων επιθυμούν η χώρα να καταντήσει μία Βενεζουέλα της Μεσογείου.
