Η Π.Σ. ξύπνησε ζαλισμένη στις 8 το πρωί. Οι πόνοι από την καισαρική τομή ακόμα της δυσκολεύουν τον ύπνο και το μωρό δεν ησύχασε πριν τις 6 τα ξημερώματα. Αφού περιποιηθεί την μικρή κάθεται λίγη ώρα μαζί της, μέχρι να έρθει η κόρη της γειτόνισσας που την βοηθάει λίγες ώρες την ημέρα, με αντάλλαγμα κάποιο από τα παλιά επώνυμα ρούχα της μια στο τόσο. Μόλις έρθει, έχει την ευκαιρία να φροντίσει τον εαυτό της και αμέσως στρώνεται στη δουλειά. Δυστυχώς, όταν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας κανείς δεν υπάρχει να σου δώσει άδεια μητρότητας, οπότε μόλις λίγες μέρες μετά τη γέννα έπρεπε να συνεχίσει τη δουλειά της. Άλλωστε είναι περίοδος φορολογικών δηλώσεων και δεν την παίρνει να χάσει πελάτες. Δεν είναι μόνη της πλέον. Κι ας είναι «μόνη», με το στίγμα που ακόμα κομμάτια της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειάς της, αποδίδει στη μονογονεϊκή οικογένεια.
Ευτυχώς η δουλειά της γίνεται από οπουδήποτε, όπως από το σπίτι, ζούμε άλλωστε στην εποχή των «ψηφιακών νομάδων», αλλά πρέπει να βγει για λίγες ώρες, να πάει σε υπηρεσίες, να πάρει τιμολόγια από πελάτες… Η μικρή δεν έχει κλείσει ακόμα δύο μήνες και ήδη «χάνει» τη μαμά της για ώρες κάθε μέρα. Οι λίγες ώρες μιας όχι τόσο διαθέσιμης πατρικής φιγούρας κάθε εβδομάδα, δεν αναπληρώνουν το κενό. Τα 2.000 ευρώ της γέννας, που θεσμοθέτησε η καινούρια Κυβέρνηση, ήταν μια μεγάλη ανάσα, όμως μπροστά της ξεδιπλώνονται χρόνια έγνοιας για το μέλλον της κόρης της. Δε μετανιώνει ούτε στιγμή που έφερε ένα Ελληνόπουλο στον κόσμο, είναι τόσο χαρούμενη και περήφανη. Όμως η πραγματικότητα πλησιάζει απειλητικά.
Η ιστορία αυτή δεν είναι μέρος κάποιου δακρύβρεχτου μυθιστορήματος. Είναι μια 100% αληθινή ιστορία. Μια από τις πολλές τέτοιες ιστορίες που περνάνε απαρατήρητες εν μέσω των μεγάλων ζητημάτων της εποχής μας. Της πανδημίας, της προσπάθειας να πάρουμε πίσω τα χαμένα χρόνια ΣΥΡΙΖΑ, της γεωπολιτικής αστάθειας της περιοχής μας. Ελληνίδες που είτε πήραν μόνες τους τη γενναία απόφαση να μεγαλώσουν μόνες τους τα παιδιά τους, είτε στάθηκαν όρθιες σε αντιξοότητες της ζωής, και οι οποίες προσφέρουν στην πατρίδα την σημαντικότερη «πρώτη ύλη»: Ελληνόπουλα!
Με το δημογραφικό να μένει αδικαιολόγητα πολύ πίσω στις προτεραιότητες της κοινωνίας μας, όταν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, όχι απλά της χώρας μας, αλλά της Δύσης ολόκληρης, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες, ουσιαστικές και αποτελεσματικές. Πρωτοβουλίες που δεν αποβλέπουν σε μια στείρα προνοιακή πολιτική, που μετατρέπουν το παιδί σε «κουπόνι» (κάτι που πληρώνουν ήδη οι αφροαμερικανικές κοινότητες των ΗΠΑ και που υποσκάπτει την κοινωνική συνοχή των σκανδιναβικών χωρών). Πρωτοβουλίες που ενισχύουν τη λειτουργικότητα των μονογονεϊκών οικογενειών και αναπληρώνουν όσα στερούνται αυτά τα παιδιά με τρόπο γόνιμο και ουσιαστικό, δίνοντας την ευκαιρία στους μονογονείς (γυναίκες και άντρες!) να συνδυάσουν την ανατροφή των παιδιών τους με όλη την αγάπη και τις αξίες που χρειάζονται, με την συνέχιση της προσφοράς τους στην κοινωνία ως ισότιμα και ενεργά μέλη.
Κάθε Ελληνόπουλο είναι παιδί όλων μας. Πολύτιμο και μοναδικό. Είναι καιρός να το συνειδητοποιήσουμε και να κάνουμε κάτι για αυτό.
* Η Αφροδίτη Λατινοπούλου ήταν υποψήφια Βουλευτής ΝΔ Α' Θεσσαλονίκης.
