Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν αφορά καμιά πελώρια μάζα ανθρώπων. Όσοι ασθενείς έχουν ανάγκη κάθε μήνα τα παράγωγα αίματος γ-σφαιρίνη, δεν ξεπερνούν τους χίλιους σ' όλη την χώρα. Γνωρίζονται όμως όλοι μεταξύ τους διότι επί χρόνια περνούν ολόκληρα μερόνυχτα σε ουρές της ντροπής μπροστά στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ για να πάρουν το πολύτιμο φάρμακο τους από το οποίο εξαρτάται η ζωή τους.
Τα ''χω ξαναγράψει παλιότερα, πρόκειται για ανθρώπους με σπάνιες νευρολογικές εκφυλιστικές κυρίως παθήσεις, αλλά και καρκινοπαθείς ειδικών κατηγοριών. Η κακή τους μοίρα τους έριξε στην ανοργάνωτη Ελλάδα που κανακεύει όσες κοινωνικές ομάδες διαθέτουν φωνή δηλαδή πολιτική δύναμη, αλλά αφήνει απροστάτευτους όσους είναι λίγοι και ανήμποροι. Ο μηνιαίος Γολγοθάς αυτών των ανθρώπων ήταν απερίγραπτος.
Έμεναν επί δύο εικοσιτετράωρα έξω από λίγα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ που προμηθεύονταν γ-σφαιρίνη, για να καταφέρουν να το προμηθευτούν λιγότεροι απ' τους μισούς. Οι υπόλοιποι ήταν μονίμως υποψήφιοι για την εντατική ή τον θάνατο. Κανένας δεν τους έχει καταγράψει, κανένας δεν ξέρει τις ποσότητες που χρειάζονται κάθε μήνα. Όσοι κατάφερναν να το πάρουν απ' τον ΕΟΠΥΥ, το έβαζαν στο ψυγείο του σπιτιού τους και περίμεναν πότε θα έκαναν εισαγωγή σε νοσοκομείο για να το δώσουν στον νοσοκομειακό γιατρό να τους το περάσει ενδοφλεβίως. Πράγματα δηλαδή που δεν γίνονται ούτε στις φαβέλες της λατινικής Αμερικής.
Για να μην πολυλογώ, προχθές ο υπουργός Κικίλιας μαζί με τον γενικό γραμματέα Κοτσιόπουλο, το έλυσαν το θέμα. Είχα απευθυνθεί και στην Συριζαϊκή ηγεσία ου υπουργείου υγείας, αλλά μόνο προσχήματα, παχιά λόγια και δικαιολογίες ήταν. Δεν έκαναν τίποτα. Τούτοι εδώ έβαλαν το κεφάλι κάτω και μέσα σε δυο μήνες βρήκαν τρόπο. Το φάρμακο θα πηγαίνει απ' ευθείας στο νοσοκομείο κάθε ασθενούς δίχως καμία χρέωση, ενώ θα δημιουργηθεί ηλεκτρονικό μητρώο όσους χρειάζονται θεραπεία για να εξασφαλιστεί η επάρκεια του σκευάσματος.
Η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να επιβραβεύει, αλλά εγώ νιώθω την ανάγκη να τους πω ένα μπράβο. Διότι ο Ζακυνθινός ή ο Λημνιός (που τους γνωρίζω προσωπικά) οι οποίοι κάθε μήνα κατέβαιναν στην Αθήνα, μισοανάπηροι άνθρωποι, και κατασκήνωναν για δυο μερόνυχτα έξω από τον ΕΟΠΥΥ Νέας Ιωνίας (χωρίς να καταφέρνουν πάντα να πάρουν το σκεύασμα), θα πηγαίνουν τώρα στο νοσοκομείο τους όπου θα τους περιμένει το φάρμακο για να κάνουν την θεραπεία τους.
Τι άλλο χρειάζεται να πούμε; Να το πολιτικοποιήσουμε το θέμα; Για την ανάλγητη νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά που αδιαφορεί για τους ανθρώπους και για την φιλολαϊκή αριστερά που κοιμάται και ξυπνά με τον καημό του κοσμάκη; Αμ κατάλαβαν πια οι άνθρωποι που δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι, ποιος είναι μαζί τους και ποιος με την πάρτη του…
