Του Δημήτρη Καμπουράκη
Το λένε Κέντρο Αποκατάστασης Animus και βρίσκεται στην Λάρισα. Το είχα ακουστά, όμως άλλο να το ακούς κι άλλο να το βλέπεις πως δουλεύει από μέσα. Όπως άλλο είναι να σου δίνουν τον υπέργηρο (ή μάνα σου) για να πεθάνει στο σπίτι σου μετά από ένα κάταγμα (ισχίου ή άκρων ή σπονδύλων) κι άλλο να βλέπεις ανθρώπους που (στην Λάρισα παρακαλώ, όχι στην χλιδάτη μας πρωτεύουσα) αναλαμβάνουν να σου τον αναστήσουν.
Δεν κάνω διαφήμιση, άλλωστε αυτό το κέντρο αποκατάστασης δεν την έχει ανάγκη. Όλη η βόρεια και δυτική Ελλάδα, η κεντρική βαλκανική, η Κρήτη (με τα εκατοντάδες βαριά τροχαία) εκεί συρρέουν μόλις πάψουν να ελπίζουν σε οποιαδήποτε άλλη δομή επαναφοράς τους στην κανονική ζωή. Δεν είναι η τρομερή υποδομή του, ούτε τα διαστημικού τύπου μηχανήματα που κάνουν την διαφορά. Κοιτάζοντας τα παθαίνεις βέβαια την πλάκα σου, όμως εν τέλει όλα αυτά καταλήγουν δευτερεύοντα μπροστά στην διάθεση των ιδιοκτητών και του προσωπικού να βοηθήσει ουσιαστικά τους ανθρώπους που καταλήγουν στα χέρια τους.
(Δεν είμαι απ’ αυτούς που απαξιώνουν τα κρατικά νοσοκομεία. Ίσα-ίσα, θαυμάζω την αυταπάρνηση των γιατρών και των νοσηλευτών, όπως εκτιμώ και την μεγάλη τους εμπειρία. Πλην –κι αυτό το γράφω μετά λόγου γνώσεως- τον ογδονταπεντάρη που θα πάει εκεί μετά από ατύχημα ή αρρώστια, τον έχουν κομμάτι ξεγραμμένο. Αν στους νεώτερους ασθενείς δίνουν το 110% των δυνατοτήτων τους, στους μεγάλους ανθρώπους δίνουν ίσως και λιγότερα από τα απαραίτητα. Δεν αναφέρομαι σε κάποιο νοσοκομείο ή σε κάποιον γιατρό συγκεκριμένα.
Μιλώ για την λογική όλου του συστήματος, που μπουκωμένο όπως είναι από ελλείψεις και προβλήματα, υποχρεωτικά κάνει μια καθημερινή ασυναίσθητη (πιστεύω και ελπίζω) επιλογή: Που να πρωτοδώσουν βάρος; Οι βετεράνοι της ζωής λοιπόν, είναι οι χαμένοι της επιλογής αυτής. Για το κρατικό μας σύστημα υγείας, οι παππουδογιαγιάδες τα χουν φάει τα ψωμιά τους. Όμως ο πολιτισμός και η ανάπτυξη μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στους φυλακισμένους και στους υπερήλικες. Και στην Ελλάδα είμαστε απελπιστικά πίσω στον πολιτισμό αυτόν. Βαριές κουβέντες γράφω, αλλά τις πιστεύω απολύτως.)
Όταν είδα τους συγγενείς και συνοδούς όλων των ασθενών του Animus να περιμένουν την σειρά τους μια φορά την εβδομάδα για να συναντηθούν και να συζητήσουν διεξοδικά με ολόκληρο team (παθολόγο, φυσίατρο, νοσηλευτή, ψυχολόγο, διατροφολόγο, φυσιοθεραπευτή) για την πορεία της αποκατάστασης του ανθρώπου τους, νόμισα ότι βρίσκομαι στα γυρίσματα κινηματογραφικής ταινίας. Κι όταν είδα παππούδες μέσα στις πισίνες να κάνουν ασκήσεις και παραπληγικούς να καβαλάνε αλλόκοτα μηχανήματα υποβοήθησης της κίνησης, λυπήθηκα όλους αυτούς που είδαν τους γέρους πατεράδες και μανάδες τους να πεθαίνουν αβοήθητοι σ’ ένα κρεβάτι στην άκρη του σπιτιού τους, διαλυμένοι από την χρόνια κατάκλιση, τις λοιμώξεις και τις άνοιες που την ακολουθούν.
Κρατικά κέντρα αποκατάστασης δεν υπάρχουν στην χώρα μας ή αν υπάρχει κάποιο δεν το ξέρει κανείς. Σε μια Ελλάδα που γερνά ραγδαία, το κράτος στέλνει τους πολίτες του που θα πάθουν κάτι (και σχεδόν όλοι το παθαίνουν σε μεγάλη ηλικία) να περάσουν αναξιοπρεπή και δραματικά γηρατειά. Κρίμα. Και έρχονται οι ιδιώτες να καλύψουν αυτόν τον κρίσιμο τομέα. Μερικοί απ’ αυτούς συνδυάζοντας το προσωπικό μεράκι και την ανθρώπινη ευαισθησία τους με μια αδήριτη κοινωνική ανάγκη.
Αν ποτέ, από τις κρατικές ορθοπαιδικές κλινικές σας δώσουν πακέτο τον γέροντα πατέρα σας για να τον πάρετε σπίτι και να τον δείτε να λιώνει για μήνες και χρόνια μέχρι να ξεκουραστεί, να ξέρετε ότι υπάρχει ελπίδα και γι αυτόν και για σας. Όχι πάντα με πολλά λεφτά. Ψάξτε το, αλλά γρήγορα. Όποιος ξαπλώσει για έναν μήνα, δεν ξανασηκώνεται.
