Ήρθε η ώρα να ανοίξει οργανωμένα και χωρίς φόβο, η συζήτηση για την ασφάλεια, τον έλεγχο του δημόσιου χώρου, τις κάμερες και τα δικαιώματα. Τα δικαιώματα των παραβατών, των κακοποιών και εγκληματιών και των υποψήφιων θυμάτων. Η βεντάλια της εγκληματικότητας έχει ανοίξει στη χώρα και καταγράφονται όλων των ειδών τα εγκλήματα και οι αποτρόπαιες πράξεις. Ο πολίτης αισθάνεται ότι παρακολουθεί όλα τα επεισόδια του criminal minds μαζί.
Η υπερ- πληροφορία στα παραδοσιακά ΜΜΕ, η μεγάλη συγκέντρωση εγκληματικής ασχετοσύνης στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τροφοδοτεί την ανασφάλεια και το φόβο. Εντείνει το αίσθημα ότι όλα μπορεί να συμβούν και τίποτα δεν μπορεί να αποτραπεί. Εν μέρει όμως αυτό το αίσθημα είναι ανατροφοδοτούμενο από την ανοχή και η αδιαφορία, αν όχι όλων, των περισσοτέρων μας στη μικρο- παραβατικότητα στη μικρο- εγκληματικότητα που εκτυλίσσεται γύρω μας. Σε βάρος συνανθρώπων μας. Την περασμένη εβδομάδα βγαίνοντας από τον σταθμό του Μετρό στη Δουκίσσης Πλακεντίας το μάτι μου έπιασε μια σκηνή αλλόκοτη.
Ο νεαρός που προηγείτο θορυβήθηκε και επιτάχυνε το βήμα του προς το φράχτη που βρισκόταν κλειδωμένο ένα ποδήλατο. Ακριβώς δίπλα στο ποδήλατο ένας άνδρας με σακίδιο και ήρεμες κινήσεις προσπαθούσε να ξεκλειδώσει την αλυσίδα ενώ λίγο μακρύτερα ένας μεγαλύτερος άντρας περίμενε. «Τι κάνεις εκεί; Αυτό είναι το ποδήλατό μου …» φώναζε ο νεαρός.
Απαθής και καθόλου θορυβημένος ο επίδοξος κλέφτης κοίταξε γύρω του και ρώταγε χαμηλόφωνα «είναι δικό σου; είναι το ποδήλατο σου;». Όταν ο πιτσιρικάς άρχισε να φωνάζει, ο συνεργός άρχισε να απομακρύνεται, ο άλλος επέμενε. Φύγε, δεν είναι δική σου δουλειά, είπε μια φωνή μέσα μου. Θα αφήσεις το παιδί χωρίς βοήθεια; είπε η άλλη φωνή.
Λίγα μέτρα από την σκηνή που εκτυλίσσεται αλλά και από μένα βρίσκονταν ένας άνδρας και μια γυναίκα ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης του Μετρό. Συζητούσαν μεταξύ τους χωρίς να δίνουν σημασία στο περιβάλλον. Πλησίασα και συνοπτικά εξήγησα ότι προφανώς υπάρχει απόπειρα κλοπής του ποδηλάτου ζητώντας να βοηθήσουν το νεαρό. Κεραυνοβοληθηκαν. «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας. Καλέστε την αστυνομία».
Επτάμισι ώρα το απόγευμα, καλοκαίρι σε έναν από τους κεντρικότερους σταθμούς του Μετρό ένας πολίτης χρειάστηκε μια μικρή βοήθεια. Φαινομενικά δεν κινδύνευε η ζωή του και η ακεραιότητα του. Αλλά ποιος μπορούσε να το εγγυηθεί; Οι επίδοξοι κλέφτες ποδηλάτου θα είχαν άλλη συμπεριφορά αν ήξεραν ότι ο χώρος εποπτεύεται από κάμερες; Θα είχαν άλλη συμπεριφορά αν αυτοί που εποπτεύουν το χώρο και πληρώνονται ουσιαστικά από το δημόσιο είχαν άλλη αντιμετώπιση;
Ρητορικά τα ερωτήματα. Οι δυο ύποπτοι έφυγαν ανενόχλητοι και σίγουροι ότι την άλλη φορά δεν θα είναι τόσο άτυχοι. Το timing τους τη χάλασε. Γιατί τίποτα άλλο δεν θα τους εμπόδιζε. Κι αν τίποτα δεν εμποδίζει τους μικροκλέφτες ποδηλάτων τι να πούμε για τους επαγγελματίες εγκληματίες.
Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη υπόσχεται ότι το νομοσχέδιο που ετοίμασε επιφέρει τομές στην οργάνωση της αστυνομίας και της εκπαίδευσης των αστυνομικών. Αναγκαίο χωρίς αμφιβολία. Δεν μπορεί όμως να διαθέσει έναν αστυνομικό σε κάθε πολίτη. Μην συζητήσουμε για το πως πολιτικοί και πολίτες υπονομεύουν το ρόλο της αστυνομίας συνειδητά και αλόγιστα. Η ελληνική αριστερά δεν θέλει τους… μπάτσους γενικώς αλλά ειδικώς μια χαρά τους θέλει να προστατεύουν βουλευτές και στελέχη της. Δεν θέλει τις κάμερες γενικώς αλλά στα γραφεία των κομμάτων της μια χαρά χρησιμοποιεί τους ηλεκτρονικούς…μπάτσους.
Η κυβέρνηση ας αναλάβει μια ακόμη τολμηρή πρωτοβουλία. Τώρα που debate για τα δικαιώματα όσων κινούνται στο δημόσιο χώρο από την ύπαρξη καμερών, δεν μπορεί να σταθεί στην κοινωνία. Επιτήρηση με κάμερες. Ούτως ή άλλως όταν συμβαίνει παρανομία ή έγκλημα σε τέτοιο χώρο το υλικό από τις κάμερες των ιδιωτών ζητάει.
