Με αφορμή το μπρος-πίσω του νομοθετήματος για τη δημοσιογραφική κάλυψη των διαδηλώσεων, δράττομαι της ευκαιρίας να υπενθυμίσω στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ότι κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Οι κινήσεις, οι προθέσεις και οι προτάσεις του περνούν καθημερινά όχι από απλή εξέταση αλλά από μαγνητική τομογραφία. Ένα απλό νεύμα τους βαφτίζεται πυροβολισμός από την αντιπολίτευση και ένα μυρμηγκάκι στα χέρια τους φωτογραφίζεται ως δεινόσαυρος από τα διαδικτυακά τρολς.
Ε, αφού λοιπόν τα ξέρουν αυτά, ας κόψουν τους χαριτωμένους αυτοσχεδιασμούς σαν κι αυτόν που πρώτα διατυμπάνισαν υπερηφάνως και μετά αναίρεσαν υπό πίεση. Αυτόν ντε που έλεγε ότι σε πορείες και συγκεντρώσεις, οι δημοσιογράφοι θα φορούν διακριτικά, θα βρίσκονται σε ορισμένο προφυλαγμένο χώρο και θα έχουν έναν αστυνομικό σύνδεσμο που θα είναι ο δίαυλος επικοινωνίας τους με την διαδήλωση. Μιλάμε για τόσο πελώρια σαχλαμάρα. Το πήραν πίσω θα μου πείτε, οπότε τι νόημα έχει να το σκαλίζουμε;
Συμπαθάτε με, αλλά έχει νόημα. Πρώτα απ’ όλα, όποιος έκατσε κι έγραψε αυτό το νομοθετικό πόνημα, καλό θα είναι να πάει να δουλέψει πωλητής σε κανέναν φούρνο ή να κρατά παππούδες με άνοια σε κανέναν οίκο ευγηρίας. Πάντως για υπεύθυνη θέση στο κρισιμότατο και πολιτικότατο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν κάνει. Είναι πιο προφανές κι απ’ το προφανές ότι ο τύπος ουδέποτε βρέθηκε σε πορεία ή διαδήλωση, μάλλον φωτοτύπησε κάποιον βρετανικό ή γερμανικό νόμο περί συναθροίσεων και τον μετάφρασε.
Δεύτερον, οι καθ’ όλα άξιοι και αποτελεσματικοί Χρυσοχοΐδης και Οικονόμου πρέπει να καταλάβουν ένα απλό πράγμα. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν τρία στρατόπεδα. Πρώτον, υπάρχουν οι σκληροί δεξιοί που ό,τι κι αν κάνει η αστυνομία θα την δικαιολογήσουν και θα την επικροτήσουν. Αυτούς το υπουργείο και το αρχηγείο τους έχουν στο τσεπάκι. Δεύτερον υπάρχουν οι λογής-λογής αριστεροί που δεν θα δικαιολογήσουν ποτέ καμία αστυνομική ενέργεια, όσο αυτονόητη ή νόμιμη κι αν είναι. Αυτούς το υπουργείο τους έχει έτσι κι άλλως απέναντι, σκληρά απέναντι.
Υπάρχει κι ένα τρίτο μεγάλο κοινωνικό στρατόπεδο, που αντιδρά χωρίς εμμονές και ιδεοληψίες. Οι κεντρώοι και λογικοί αυτοί πολίτες (ας τους πούμε έτσι για να συνεννοηθούμε) ζητούν μια ευνομούμενη πολιτεία, εκτιμούν και επιζητούν την αίσθηση της ασφάλειας, αλλά παραλλήλως απεχθάνονται τις υπερβολές και τις επιβουλές απ’ όπου κι αν προέρχονται. Είναι μια μάζα ανθρώπων με κοινό νου και αίσθηση του μέτρου, που απαιτούν νόμο και τάξη, αλλά παραλλήλως σεβασμό και ελευθερία. Οι άνθρωποι αυτοί είναι έτοιμοι να στηρίξουν το υπουργείο εκεί που θεωρούν ότι υπηρετεί την ηθική και την νομιμότητα, αλλά δεν το ‘χουν και σε τίποτα να άρουν την εμπιστοσύνη τους (όχι στο υπουργείο αλλά συνολικά στην κυβέρνηση) αν υποψιαστούν την παραμικρή διάθεση αυταρχικότητας.
Οι άνθρωποι αυτοί κρίνουν κυρίως πράξεις, αλλά και προθέσεις. Έχουν νόηση και οι κεραίες τους είναι τεντωμένες. Θέλουν τον αστυνομικό στην γειτονιά τους, δεν έχουν πρόβλημα να βλέπουν τα ΜΑΤ να επεμβαίνουν εκεί που μικροομάδες στήνουν βιλαέτια, στηρίζουν την επιβολή του νόμου στα πανεπιστήμια ή σε γειτονιές-φρούρια, αλλά παραλλήλως απαιτούν ελευθερία, πρόσβαση στην πληροφόρηση και μετριοπάθεια. Και η κεντρώα αυτή μάζα κρίνει πάντα τις εκλογές, έτσι; Οπότε εκεί στο υπουργείο, ας κόψουν μαχαίρι τους χαριτωμένους αυτοσχεδιασμούς και να θυμηθούν την συνταγή των παλιών μαστόρων: δέκα φορές να το σκεφτείς και μια να το βιδώσεις. Έτσι ακριβώς.
Υ.Γ. Η κριτική μου αυτή, δεν αναιρεί το γέλιο που μου ξέφυγε όταν είδα την «υπεράσπιση» της δημοσιογραφικής δουλειάς από ακροαριστερούς και αναρχικούς. Τόσο πολύ στεναχωρήθηκαν που ο Χρυσοχοΐδης δυσκόλεψε την δουλειά του κάθε αλήτη-ρουφιάνου-δημοσιογράφου ο οποίος πληρώνεται από από τα συστημικά Πετσοθρεμένα ΜΜΕ;
